Bugün son kez buradayız, onları son kez okuyacağız. İki kitap, yüzlerce sayfa, bir sürü ortak acı... Bölümlerin sonunda konuşacağım, o yüzden şimdi sizi bölümlerle baş başa bırakmak istiyorum.
Bu son benim kendimle verdiğim bir mücadelenin sonunda yazıldı, bunu bilerek okuyun şimdi okuyacağınız bölümleri :)
O zaman bu bölüm ateş ile tanışmış tüm kar tanelerine gelsin :)
Bu dünyada anlaşılmadığını hisseden, dünyaya arkasını dönen, içine kapanan herkese...
Kendi hikayesini kendi yazanlara...
Kendi kendinin kahramanı ve kurtarıcısı olmayı öğrenen herkese...
Etrafını saran iplerden, içinde sıkıştığı kar küresinin camlarından kurtulamayan her birinize...
Ve son olarak, Eylül'ün dediği gibi, bizim gibilere içe dönük diyorlar, arkamızı onlara, önümüzü içimize döndüğümüz için. Bu hikaye, en başından en sonuna, her şeyiyle içe dönüklere gelsin. Bize gelsin...
İyi okumalar canımın en içleri, benim güzel kar tanelerim...
Bölüm müziğimiz : Krobak - It's Snowing Like It's The End of the World.
Hazırsak başlıyoruz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19.Bölüm : Yok Oluş Noktası.
Saatler boyunca teni tenimdeydi, nefesi saçlarımda, kokusu burnumdaydı. Beni saran kolları beni hayatım boyunca saran iplerin pes etmesiydi. Saatler sonunda ise uyanıp ona doğru döndüğümde o hala uyuyordu. Utanarak gülümsedim ve burnumu yanağına değdirdim. Merih kaşlarını çatarak gözlerini açtı ve beni görünce gözlerinin parladı.
"Uyanmışsın..." dedi, "Hayatımda hiç bu kadar güzel uyandırılmadım."
"Hayatımda hiç bu kadar güzel uyuyan birini görmedim." diye yanıtladım onu. Elimi yanaklarında gezdirdim, saçlarına dokundum. Kokusunu içime çektim.
"Sence bizi aramaya başlamışlar mıdır?" diye sordum.
"Muhtemelen." dedi.
"O zaman bir an önce yola çıksak iyi olur. Yoksa bizi bulup hastaneye geri götürecekler."
