Yukarıdaki müziği açalım, battaniyelerimize yorganlarımıza sarılalım ve bol karlı bölümümüzü öyle okuyalım. İyi okumalar benim güzel kar tanelerim!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm : Karlar İçinde.
*Daha ne kadar kaybolabiliriz?*
Bizler birer küçük noktasıyız evrenin. Nasıl ki noktalar bir cümleyi bitirmek ve yenisini başlatmak için varlar, biz de bir şeyleri bitirmek için ve yenilerini başlatmak için varız bu dünyada. Her birimiz birer noktayız bu dünyada. Geldik, başladık ve bitiyoruz işte...
"Bizler birer robot değiliz." diyor Psikolog Yıldız bu sabahki grup terapimizin sonlarına doğru.
"Vermemiz gereken kesin tepkiler yok, her birimiz üzülünce ağlamak zorunda değiliz. Her birimiz aynı derecede heyecanlı olamayabiliriz, farklılıklarımız eksikliklerimiz değildir. Hiçbiriniz dışarıda hayatını kolayca sürdürüp gidiyor gibi görünen insanlardan eksik değilsiniz. Siz sadece farklısınız. Heyecanınız farklı, stresiniz farklı... Oysa eksik olmak mı? Asla eksik değilsiniz... Hayatınız boyunca hiçbir şeyi başaramamışsınız gibi hissettiğinizi biliyorum, kendinizi beceriksiz ve başarısız hissettiğinizi biliyorum oysa siz çok zor bir savaşın içindesiniz. Sizin savaşını kendinizle, düşmanınız kendinizsiniz, yenmeniz gereken tek insan kendinizsiniz..." Sınıfta oluşan uzun sessizlik sonrası dosyalarını aldı ve ayağa kalktı.
"Bugünlük benden bu kadar arkadaşlar... Yarın sabah görüşmek üzere. Akşam 6 gibi bahçede bir mangal partisi olacak. Katılımınız zorunlu."
"Süper..." Korhan'ın alaycı sesiyle birlikte başımı kaldırdım. Yorgun gözlerimi ellerimle ovuşturduğum sırada sınıftaki herkes bir bir dışarı çıkarken sadece Merih ve benim oturmaya devam ettiğimizi fark ettim. Benim kalkmaya halim yoktu, onun ise neden sınıfta kaldığını bilmiyordum.
"Terasta görüşürüz Eylül!" Asya'nın kapıdan gelen sesini duyduğumda başımı salladım,
"Görüşürüz..."
Böylece sınıf tamamen bomboş kalmıştı. Ben elimi ağzıma götürmüş esnerken yanımda oturan Merih hiçbir şeyle uğraşmıyordu. Yalnızca karşıdaki duvara bakıyordu. Başına kapşonunu geçirmiş, elinde eldivenleri öylece duvarı izliyordu.
"İyi misin?" diye soruverdim bir anda yüzüne bakmadan.
"Ne?" Duymamıştı, dalgındı.
"İyi misin?" diye tekrarladım.
"Bilmem. Kötü mü görünüyorum?" Başımı salladım, gözlerimi yüzüne çevirdim ve bembeyaz olmuş yüzüne baktım.
"Evet..." diye mırıldandım, "Kötü bir gün geçiriyor gibisin. Kötü bir haber mi aldın?" Omuz silkti.
