Hindi Inaasahan Pero Naging Sadya

Ikalimang Kabanata

"Sige," pagpayag niyang sumabay rito sa pag-uwi.

Sabay silang naglakad palapit sa kalesa nitong nakaparada sa gilid ng daan.

Nasa tapat na siya ng kalesa nang pumihit siya paharap sa kanilang pinanggalingan. Nagulat siya nang paglingon niya ay nasa likuran lang pala niya ito.

Rinig na rinig niya ang tibok ng puso niya sa pagkakalapit nila nito sa akmang gagabayan siya nito pasakay sa kalesa.

Ano'ng mayroon? Bakit may tambol na epekto ang puso mo, Danica? tudyo ng kanyang isip.

"B-bawal po mang-tudyo tungkol sa apelyido ko habang nakikisakay ako sa k-kalesa ninyo, senyor?" nautal niyang babala kay Julio.

Napakamot ito sa batok, saka itinaas ang kaliwang kamay na tila nanunumpa.

"Sige. Hindi na. Pangako, binibini." Ngumiti siya.

Hindi niya alam kung bakit siya pumayag na sumabay rito. Siguro ay dahil nararamdaman niyang hindi siya gagawan nito nang masama. Ipinagwalang-bahala na lang muna niya ang pagdududang nararamdaman niya para dito. Napangiti siya sa kanyang naisip. Napansin niyang nakangiti rin si Julio habang nakamasid sa labas.

Tumingin ito sa kanya. "Kasing-ganda ng pangalan mo ang iyong ngiti, binibining Danica," mahina niyang sabi.

Nag-init ang mga pisngi niya at inirapan niya ito kaya natawa ito. Nakakahawa ang tawa nito kaya natawa na rin siya. Pagkatapos ay walang nagsalita sa kanilang dalawa. Nagkunwari siyang may hinahanap sa loob ng kanyang bayong. Hindi niya namalayan ang oras, pasado alas-siyete na yata ng gabi. Tiyak na magtataka ang lola niya kapag naalimpungatan ito at malaman na wala pa rin siya sa bahay. Bagaman ang alam nito ay naghahanap siya ng iba pang mapagkikitaan sa palengke. Abala pa rin siya sa paghahalukay ng kanyang bayong nang magsalita si Julio.

"May hinahanap ka ba, binibini?"  tanong nito sa kanya.
"Ah, 'yong panyo ko, senyor."

"Anong gagawin mo sa panyo mo, binibini? Ipantatakip mo sa iyong ilong?"

" Opo, senyor," maikling sagot niya.

"Nandiyan lang siguro ang panyo mo, binibini. Huwag kang mag-alala kasi wala namang pakialam dapat ang mga tao kung sino ang pasasakayin ko sa aking kalesa, binibini. "

Ngumiti uli ito at tila nawala uli sa tamang pagtibok ang puso niya. Sumimangot siya. Wala namang dahilan para maging ganoon ang reaksiyon niya. Naiilang pa rin siya rito at wala na siyang maisip na gawin para maiwasang makipag-usap dito. Nasa may munisipyo pa lang sila nang mga sandaling iyon kaya matagal-tagal pa niya itong makakasama. Nagulat pa siya nang magsalita uli ito.

"Matagal na ba kayong magkaibigan ni Ignacio, binibini?"

Hindi niya ipinahalatang naiilang siya sa paraan ng tingin nito. Ayaw niyang madagdagan pa ang pagpapahalaga nito sa sarili. "Matagal na rin, senyor. Kayong dalawa, po?" Gusto niyang ibahin ang paksa dahil si Ignacio ang dahilan kung bakit siya napasubo sa ganoong sitwasyon.

"Kakilala kami noong kolehiyo sa Europa. Pagkatapos unti-unti kaming naging malapit na magkaibigan. Mabait naman kasi si Ignacio. At iyon nga, kinuha niya ako bilang tagapagtustos sa bubuksan niyang negosyo," paliwanag nito.

"Kaya, tagapagtustos po talaga kayo ng mga tabako, senyor? Iyon po ba ang negosyo ng pamilya mo? Ang ibig ko pong sabihin, senyor, ng mga 'Lim'? " Wala sa loob na nabigyan niya ng diin ang apelyido nito kaya siguro natawa ito.

Nahihiyang napayuko siya sa reaksiyon nito.

" Hindi ka pa rin pala gumaling sa mga apelyido natin hanggang ngayon, binibini? " tudyo nito habang nakatuon pa rin ang atensiyon sa labas.

" Medyo maramdamin kasi akong tao, senyor, " pagsakay niya sa biro nito.

" Mabuti binibini, patawarin mo uli ako sa inasal ko kahapon. "

" Walang problema po iyon, senyor. Tinatanggap ko po ang paghingi ninyo ng tawad, " sabi niya.

" Tungkol sa tanong mo, binibini, oo, tagapagtustos talaga kami ng tabako. Iyon na talaga ang negosyo ng bàba ko noon pa. Sa ngayon, ako iyong namamahala para matuto ako, dahil maya-maya, magiging tagapagtustos na rin ako sa buong Maynilad. Kaya nga tinanggap ko ang kasunduan namin ni Ignacio. "

Nagkibit-balikat siya nang wala siyang maisip na isagot dito. Tanging impresyon lang niya rito ay mayaman at magandang lalaki ito, ngunit wala siyang pakialam. Hindi naman kasi sila malapit nito. Medyo nagkasala pa siya dahil mapanghusga siya.

"Bakit ganito ang nararamdaman ko na parang naiilang kang kasama ako, binibini?" mayamaya ay basag nito sa katahimikan.

Kumunot ang noo niya sa sinabi nito. "Ako po, senyor?" Itinuro pa niya ang kanyang sarili.

"Oo, binibini, ikaw. Wala naman kaming ibang sakay." papilosopong sagot nito sa kanya.

"Alam niyo po kasi, senyor, hindi naman talaga ako ang klase na mahilig maging sagabal," nakangusong sabi niya rito.

Natahimik ito at tila nag-isip ng isasagot sa kanya. "Tingnan ko... Ikaw ang klase na manang na ipinanganak sa lungsod, binibini."

Alam niyang paraan lang nito ang pang-aasar sa kanya upang mapilitan siyang kausapin ito kaya nagkibit-balikat siya sa sinabi nito. "At ikaw naman po senyor ang klase na 'mapaglaro, ' tama po ba?"

Mukhang nagulat ito sa sinabi niya kaya ngumiti ito. "Ganyan ang tingin nila sa akin, binibini. Hindi mo ba tipo ang mga katulad ko?" deretsahang tanong nito sa kanya.

Tila punagpawisan ang kanyang noo at mga palad sa hindi maipaliwanag na dahilan, pero hindi siya nagpahalata rito. " Hindi ko pa nasubukan makipaglaro, senyor Julio. At ayoko ko pong sayangin ang oras ko diyan. " Pilit niya itong nginitian.

Tumango-tango ito.

" May itatanong po sana ako sa iyo, senyor? " Nilingon siya nito. " Ilang babae na po ang naloko niyo, senyor?" tanong niya. Tinawanan nito ang tanong niya. "Pakisagot po ang tanong ko, senyor," naiinis na sabi niya rito.

Hindi niya alam kung bakit makikipag-usap siya nang ganoon kay Julio, hindi naman siya ganoon, lalo na sa mga lalaking tingin niya ay mapaglaro. Pero maaaring mausisa siya rito kaya naitanong niya iyon o maaaring madaldal lang siya dahil sa ininom niya kanina.

"Gusto mo talagang malaman, binibini?" balik-tanong nito.

Naiinip na tinanguan niya ito.

"Sa totoo lang, binibini, kahit mukha kang kakaiba kahapon, parang may nagsasabi sa akin na,  'Kailangan kitang kaibiganin, ' Ako ay isang pribadong tao pero sasabihin ko pa rin sa iyo kung ilang babae na ang nagsabing 'Ikaw ay isang haltak!' at 'Pwede kang mamatay at mabulok sa impyerno!' dahil galit sila sa ginawa ko sa kanila pero sa isang kondisyon. "

Alam niyang nagbibiro lang ito. Kaya hinintay na lang niya ang kondisyong sinasabi nito.

"Maaari ba kitang makita ulit, binibini?" sabi nito na nakapukaw sa kanyang pag-iisip.