Zombious Era

Chapter 42 - Living In The Farm

M i s s y ' s | P o V

I feel empty, again. This is the second time I lose another close friend of mine. This is the second time that I haven't done anything. I have done nothing than just cry and watch my self as Tara tries to pull me and get back inside the UpBus.

I dob't know but, I'm putting the blame unto myself. It feels like it was my fault.

I remembered how the blood spreads and drip to the ground. Ang sakit, ang sakit na makita na isa sa mga malapit kong kaibigan ay nawala, na naman. For the second time.

And I can't take it anymore.

"Missy, everything's gonna be alright." Tara patted my back while staring at me. How can I calm down?

Paano ako makakalma kung gayong nawalan na naman kami ng isang kasamahan at malala pa'y isa sa mga barkada ko.

I gave a deep sigh. I have to be strong! Right! I have to be strong! Para kay Zia, para kay Charles, para kay Adrian, para kay Jona, para kay Kent, para kay Jona, para kay Noah, para kay Gail, para kay Hailee, para sa lahat.

And to show my revenge, I will stop this apocalypse no matter what. "Missy!?" Tara called me out.

Napabalik naman ako sa atensyon at inayos ang gilong mukha, I wiped my tears and combed my hair using my fingers.

"Okay na." I said and look at her. "Pwede na raw tayong bumaba ta's kanina pa kita tinatawag pagkatapos kitang iakalma ay natulala kanlang bigla. I called you many times but you didn't respond." paliwanag n'ya. "No need to apologize, kaya ko naman 'to. This is just for temporary, but never permanently." sabi ko.

"Are you sure you're okay?" paglilinaw n'ya. "No, not really but I can still stand no matter what." I said and gave her my wifest smile.

"Masaya ako't unti-unting bumabalik ang sigla mo. Even though na pakaunti tayo you still managed to control your feelngs."

"Mairal taught me, no I mean all of you taught me. You showed me how our life is so important. Kung paano kahalaga na ingatan ang mga bata at magpatuloy sa buhay. And duh, gusto ko pang maging ninang ng baby ni ate Qain!" I exclaimed and chuckled.

"

Hali ka na at naghihintay na ang iba sa'yo." paalala n'ya at sinukbit ang bag na bitbit n'ya.

"Okay." binitawan ko muna ang machete ko saka kinuha ang bag na may laman ng gamit ko. Teka, ba't parang bumigat 'to? And, hangganh kelan ko nga ba 'to binuksan? I haven't opened this bag since Zia and I met Ailen! Oo! Nakalimutan ko. I wonder kung ano ang nasa loob. Ang tagal ko na palang hindi nabuksan ang bag na ito.

Kung hindi ko lang ito nakita ay baka mabubulok na ang nasa loob ng bag. And I remembered na naipaloob ko yata ang Famas? Paniguradong mangangalawang na ito!

Pagkasuot ko ng bag  saka ko hinawakan ang machete ko. Ang bigat!

Nakababa ako ng paikaika dahil sa bigat ng bag na dala ko. "Missy! Ba't paikaika kang maglakad?" tanong ni Ailen.

"A-Ang bag kasi mabigat."

"Ako na ang bahala d'yan at ibaba mo na ang bag, ako na ang dadala ng bag." sabi pa n'ya at kinuha ang bag ko. Wala anman akong magagawa, ayaw ko rin namang magpakipot pa at baka magalit at tuluyang ipabitbit sa akin ang bag. Nagpasalamat na alang ako at tumakbo para maabutan si Tara.