Run For Your Life (newt fanfiction)

6. Het beeld

Een andere vredebewaker kwam op me af om me te komen halen. 

Ik keek hem met grote ogen aan, nog steeds niet beseffend dat ik niet gek zou worden. 

Nee, dit kon niet waar zijn. Er was nog niemand immuun verklaard, tot nu dan. 

De vredebewaker wilde me al bij mijn arm pakken. Maar toen wist ik er uit te krijgen: " Mag ik wachten op het resultaat van de rest van mijn familie?" 

De man twijfelde even maar gaf toen een knikje. De tester prikte in de vinger van mijn broer. Ik hield mijn adem in. Het machientje lichtte op en gaf een biep. Ik wachtte op de volgende maar die kwam niet. 

Ik zag de tranen al over de wangen van mijn broer stromen, mijn hart brak in een miljoen stukjes. 

Ik wilde mijn handen op mijn wangen leggen van ongeloof en voelde toen dat mijn wangen ook nat waren. Ik wilde me in de armen van mijn broer storten, maar de vredebewaker hield me tegen. 

Hij nam mijn twee armen vast en sleurde me naar achter, maar ik bleef tegenstribbelen. Mijn broer stond er sprakenloos, hij was aan het trillen. Hij werd voortgeduwd door nog een andere vredebewaker, het leek of hij de kracht niet had om zelf na te denken. 

Hij keek nog om en ik riep nog "Ik hou van jou" naar hem, "Ik ook van jou!" riep hij gebroken terug en er stroomden nog meer tranen over zijn wangen. Hij draaide zich terug om en ging de hoek om.  

De tester aarzelde en nam de hand van mama. 

Ik werkte net genoeg tegen zodat de vredebewaker niet verder kon.  Ik bleef vechten tot ik wist wat ons, haar, lot was. 

Het machientje lichtte op. 

Ik hield mijn adem in maar daarbij verloor ik mijn concentratie om me te verzetten en trok de man me nog verder weg. 

De biep klonk minder luid dan normaal (omdat ik verder weg stond) maar ik hoorde het wel. En na de eerste biep was het stil. 

Ik keek mama aan en zij keek mij aan, maar ze straalde geen angst uit. 

Haar ogen waren kurkdroog. Ik keek mijn vredebewaker smekend aan. 

Hij liet me los en ik greep mijn kans. 

Ik rende naar mijn moeder toe en omhelsde haar alsof het onze laatste was, want dat was het ook. 

De tranen stroomden over mijn wangen. Al die moeite die ze heeft gedaan om ons, papa en de rest van Panem te redden. Nu allemaal voor niets. 

Het leek of ze mijn gedachten had gehoord want toen zei ze " Brenda, zorg ervoor dat al het strijden niet voor niets is geweest en maak wat van je leven. Bescherm de mensen van wie je houdt, help WICKED met een geneesmiddel en het belangrijkste van alles, verlies nooit de moed en wees dapper." 

Ze lachte naar me en streelde wang. Ze gaf me nog een laatste knuffel, draaide zich om en ging mee met de vredebewaker zonder zich nog om te draaien.

 Ik draaide mijn gezicht naar papa. Zijn uitdrukking zag er serieus en onzeker uit. 

Zijn mond was een rechte streep en zijn ogen stonden kil. Hij deed een stap naar voren. De vredebewaker nam zijn hand en prikte er in. Ik stapte verder naar voren om de biep te horen. 

Dit zou bepalen of ik alleen achter zou blijven of niet. 

of ik alleen voor het gevecht zou moeten doorstaan. 

Het machientje lichtte voor de vierde keer op.  En gaf de eerste biep-toon en dat was ook de laatste. Hij keek geschrokken in mijn richting. Ik wou naar hem toe lopen maar de vredebewaker had de benen al onder mijn lichaam uitgehaald voor ik het wist. 

Ik bungelde ondersteboven over zijn schouder. Ik begon heen en weer te zwaaien met mijn benen en armen. Maar de man liet niet los. Ik hoorde achter me de stem van mijn vader 

" Laat me haar helpen, laat me met haar meegaan! Ze is minderjarig, ze weet niet wat ze moet doen." Ik keek achter me, over mijn en de vredebewakers schouder. Hij was aan het roepen tegen de tester. De tester probeerde kalm te antwoorden maar ik zag dat hij er moeite mee had. 

" Neen meneer, dat kan echt niet. We moeten de groepen strikt gescheiden houden. Zonder uitzonderingen." 

Mijn vredebewaker begon sneller te stappen zodat ik het gesprek niet meer kon horen. 

Hij stond voor de deur van een container, zo een met ramen in, en opende die. Het was een grote laboratoria ruimte en er zaten mensen met witte pakken voor hoogtechnologische schermen. 

Ze keken even op maar gingen toen terug verder met hun werk. Op hun linker borstzak stond WICKED geborduurd. Er was een raam naast de deur en ik ging er snel naartoe. 

Ik zag papa een vredebewaker knock-out slaan met zijn blote vuisten. Zijn gezicht was een en al woede, maar zijn ogen waren helder. Hij liep naar de container. Er kwamen nog een paar andere vredebewakers op hem af en ze versperden hem de weg. 

Hij legde ze zo alle drie op de grond en bleef lopen. Hij keek me aan en riep "Doe de deur open!" althans dat dacht ik toch. Het raam was zo dik dat ik het niet echt hoorde. 

Ik liep naar de deur en deed hem open. Ik stond verstard in de deuropening. Twee grofgebouwde mannen in de witte pakken van WICKED stonden al voor me. Ik wilde de deur al terug dichtdoen (ik maakte geen kans tegen deze twee mannen). 

Toen mijn papa 5 meter van de vredebewakers verwijdert stond, riep een van de vredebewakers "Nog een stap en ik schiet." Ik schrok van de kilte in de stem. Mijn vader hield zijn 2 handen half omhoog om te zeggen dat ze kalm moesten doen. 

" Ik wil mijn dochter nog zien ja of begrijpen jullie dat niet...." De man keek naar me maar hield zijn geweer nog steeds op mijn vader gericht. 

Ik keek de vredebewaker smekend aan. Toen zag ik mijn vaders blik, vol van wanhoop. Ik liep naar hem toe voor de bewakers ook maar toestemming hadden gegeven en knuffelde hem. 

Maar hij fluisterde iets in mijn oor door mijn haar heen: "Volg me." Hij greep me bij de hand en trok me vooruit. We liepen door de menigte. 

We duwden mensen omver, maar tevergeefs, we waren niet snel genoeg. 

De vredebewakers kregen de overhand en hadden ons omsingeld. Papa greep mijn arm vast. "Laat haar los en kom traag naar hier." 

"Nee" riep mijn vader en het speeksel vloeide uit zijn mond bij het woord. " Ik ga niet bij haar weg, ik laat haar niet alleen." Mijn hart begaf het steeds meer per seconden, hoe kon hij ook maar denken dat ze dat zouden toelaten? Het zou slechts een droom zijn in een nachtmerrie.

"Meneer, ik vraag het nog één keer vriendelijk, wilt u alstublieft uw dochter loslaten en uw overgeven aan ons." Zei diezelfde bewaker. 

"Nee" zei hij nog eens. 

"Meneer als u binnen de 10 seconden uw dochter niet loslaat, zullen we ter plekke moeten executeren."  Ik probeerde me los te wringen, papa mocht niet sterven ten koste van mij, dat kon ik niet toelaten. 

Maar hij was te sterk, zijn handgreep was als metaal. 

De vredebewaker begon af te tellen: "Tien, negen, acht, zeven,..." Ik begon wilder te schudden met mijn arm, maar hij liet me niet los. "zes, vijf, vier, drie,..." 

"PAPA,LAAT ME LOS!" riep ik nog snel. 

"twee, een." Er klonk een geweerschot door de menigte en de greep aan mijn arm verslapte. Een dierlijke kreet verliet mijn mond en daarna niets meer. Geen enkel ander geluid was hoorbaar. 

Ik durfde niet opzij te kijken bang voor het beeld dat ik te zien zou krijgen. 

Het beeld dat me dag en nacht zou achtervolgen in mijn ergste nachtmerries.