Run For Your Life (newt fanfiction)

23. Tot ik hem kwijt was (part1)

Ik stapte naar hem toe en plofte naast hem neer op het bed. Hij wierp een blik op het salontafel en ik keek er nu ook naar. Hij had een volwaardig buffet voor me klaargezet. Ik keek hem verwachtingsvol aan, wachtend tot hij nog iets zou zeggen. Maar hij grijsde alleen maar. Ik gaf hem een kus op zijn wang "Dankje." Zei ik zacht en ik kroop terug het bed af. 

Ik knielde neer aan het salontafel, niet wetend waaraan te beginnen. De tafel lag vooral vol met zoetigheid, ik kon het ook niet opbrengen om een echte maaltijd binnen te krijgen. Ik nam het eerste wat voor me stond, dat waren Amerikaanse koekjes. Ik keek even op de tafel voor een glas melk en godzijdank had hij daar ook voor gezorgd. Wat was hij toch een schatje. Ik nam het glas en het bordje met koekjes en stapte traag naar hem toe, in de hoop niet te morsen. 

Hij maakte plaats voor mij en ik ging op de rand van het bed zitten. Ik legde het glas even op het nachtkastje en legde mijn benen languit op het bed. Ik nam het glas terug in mijn hand en nestelde me dichter naast hem. Hij zat nu ook recht, met zijn benen gestrekt. Hij legde een arm rond mij en voor ik het wist had hij met die arm een koekje gepakt. Ik keek hem beschuldigend aan, hij gaf me een kus op mijn neus en at toen het koekje met een grote grijs op. 

Ik nam er ook een en sopte het in de melk. Ik stopte het koekje in een keer in mijn mond. Het zag er niet bepaald elegant uit, maar het kon me niet schelen. Ik denk dat Thomas nog wel meer van die momentjes kon verwachten. Hij keek me verbaasd aan en begon te lachen. Ik wou dat ik mezelf op dit moment in de spiegel kon bekijken want volgens zijn reactie zag het er hilarisch uit. Ik probeerde zo snel mogelijk te kauwen, om het koekje door te slikken. Wanneer ik het koekje had doorgeslikt maakte ik een grappig en vreemd slikgeluidje waar door we beiden plat lagen van het lachen. 

Het was eigenlijk niet zo heel grappig, maar het was fijn om even alles los te laten. Om gewoon even plezier te hebben, al was het om het stomste dingetje. Wanneer de lachbui over was, at ik de rest van het eten op. Ik ruimde de vuile borden op en stapelde ze op elkaar. Ik verdween even in de badkamer om me om te kleden en poetste mijn tanden. Ik leunde even tegen de lavabo rand en keek op mijn horloge. Het was half tien en ik was stik kapot. Ik deed het licht uit en deed de deur achter me dicht. 

Thomas lag al onder de dekens te wachten op mij. Ik kroop er snel bij en trok de dekens over me heen. Onze gezichten raakten elkaar bijna en zijn warme ademhaling tegen mijn koele huid deed me tintelen. Wanneer ik bij hem was, kon ik me volledig ontspannen. Hij legde zijn armen rond me en duwde me dichter tegen zich aan. De warmte van zij lichaam zorgde ervoor dat ik me veilig voelde. Misschien hield ik niet van hem voor de liefde. Misschien was ik gewoon verslaafd aan het veilige gevoel dat hij me gaf en was hij de ideale tussenoplossing. 

Op een één of andere manier leek hij een soort therapie te zijn voor me. Maar hij hoefde het nooit te weten, ik kon het spelletje gewoon meespelen, zowel voor hem, als voor mij. Ik nestelde mijn gezicht in tegen zijn borst, hij rook naar frisheid en dennennaalden. Het was een aangename geur, die ervoor zorgde dat ik rustig werd. We zeiden niets meer en ik begon stilaan in slaap te vallen. Ik dacht nog een kus op mijn voorhoofd te voelen, maar wist het nog niet zeker. Ik was al te ver heen.

Ik werd wakker door het dichtklappen van de deur. Thomas was al weg. Hoe kon hij zelfs zo geruisloos wegkomen? Normaal was ik een lichte slaper, misschien was het omdat ik zo uitgeput was. ik stapte het bed uit, naar de badkamer toe. Mijn haar leek net en vogelnest, ik kamde het snel uit en deed het bijeen. Ik deed een propere T-shirt en broek aan. Ik dekte mijn bed nog snel op en liep toen naar de deur in de hoop Thomas te zien. 

En zoals hij tot nu toe altijd al gedaan, stond hij daar leunend tegen de muur. Hij toverde zijn beste glimlach op zijn gezicht waardoor ik direct in zijn armen vloog. Hij leek even niet te weten wat te doen, maar aarzelde niet en omhelsde me terug. Iets te hard, als je het mij vraagt, maar op een goede manier. Hij liet me snel terug los en nam toen mijn hand. Ik hoopte dat we gewoon gingen ontbijten, want mijn maag rammelde van de honger. Ik begon sneller te stappen dan normaal. Thomas leek het een beetje vreemd te vinden en ik eerlijk gezegd ook. Het is niet dat ik zo'n grote honger heb dat ik er sneller voor zou stappen. 

Net op dat moment schoot er iets me te binnen. Ik had Teresa al een tijdje niet meer gezien, ik keek uit reactie achter me. De gang was nog steeds even leeg als ervoor. Ik begon te vertragen en keerde me naar Thomas toe "Heb jij Teresa de laatste tijd nog gezien?" Ze werkten samen dus het zou wel moeten. Hij schudde zijn hoofd "Nee, ik denk dat ze overgeplaatst is naar een ander compartiment. Ik kan ze ook niet meer bereiken met telepathie." 

Ik knikte langzaam, dan was ze waarschijnlijk ook niet in onze eetzaal. Dat was misschien hetgeen waar ik bang voor was, dat ik geen keuze meer had en met haar en Thomas moest eten. Dat ik hem zou moeten délen. 

Op een één of andere manier had ik een angst tegenover haar gekweekt, hoewel ik niet echt wist waar die angst eigenlijk om ging. Ik keek recht in zijn ogen, ik dacht dat er pijn in te lezen stond, ik begreep het. Teresa was een goede vriendin van hem en nu hadden ze haar van hem weggerukt. Of néé, ik had hem van haar weggerukt. En nu was hij ongelukkig door mij. 

Ik was niet goed voor hem, nee dat kon niet. Ik maakte hem ongelukkig, ik had hem en zijn beste vriendin of misschien zelfs meer uit elkaar gedreven. Ik had hun vrienschap kapot gemaakt op nog geen week en nu waren ze beiden ongelukkig. Wat had ik gedaan? 

De tranen begonnen op te zwellen en Thomas leek het te merken. Hij wou net zijn mond openen om iets te zeggen, wanneer ik zijn hand losliet en wegliep. Ik begon te rennen alsof mijn leven ervan af hing, ik hoorde de voetstappen achter mij. Ze waren snel, maar ik was sneller. Ik zou me niet gewonnen geven, ik zou niet in zijn armen storten zoals normaal. Ik zou blijven lopen tot ik hem kwijt was. Tot ik hem kwijt was, het klonk allemaal opeens zo dubbelzinnig. 

De voetstappen vervaagden en toen stopten ze opeens, ik keek snel nog achter me en had meteen spijt dat ik dat had gedaan. Thomas stond daar verslagen, met pijn in zijn ogen. Ik dacht zelfs tranen te zien rollen, maar ik was er niet zeker van, ik was ook al zo ver weg van hem. Nu leek elke stap pijn te doen. Ik was zo aan hem gehecht geraakt en nu deed weglopen -ook al was het maar voor even- zo'n pijn. 

Maar ik zou niet toegeven aan de pijn, ik zou elke pijnscheut trotseren, tot ik aan mijn bestemming was. Ik begon nog sneller te lopen, ook al volgde Thomas me niet meer. De tranen voelden koud aan mijn wangen. De pijn werd sterker, maar het voelde aan als een straf voor wat ik had gedaan. En die nam ik met open armen aan, het had een therapeutisch effect. 

De pijn als straf voor wat ik hen had aangedaan. Ik stopte snel, toen ik besefte dat ik aan het gangetje van mijn werkplaats was. Ik wandelde traag naar mijn deur en deed die open. Het leek wel eeuwen geleden dat ik er nog geweest was, maar de schermen stonden nog aan. Ik deed de deur zachtjes achter me dicht. Het was stil buiten mijn eigen gehijg. 

Ik ging op mijn stoel zitten en de stilte werd doorbroken door een luid gesnik. Ik keek met een hevig rond in de kamer. Er was niemand anders, maar toen viel mijn oog op het scherm. Het was Newt.