Run For Your Life (newt fanfiction)

17. Vragen

Op het moment dat de deuren achter me dichtklapten, keek Ava op van haar papieren. Wéér een nieuwe bundel? Waar moest ik die allemaal leggen? 

Op haar blik was een en al vermoeidheid af te lezen, het leek of ze dagen niet meer had geslapen. Hoewel ze er daarstraks nog perfect normaal uitzag. Ze kruiste haar benen en legde haar pen -die ze toch niet gebruikte- neer. 

Ze wees naar de stoel over haar "Ga zitten." Zei ze. Haar stem klonk vriendelijk, maar ik geloofde er niet meer in. Ik nam plaats en probeerde zo weinig mogelijk emoties op mijn gezicht te laten zien. 

Ik besloot direct ter zake te komen "Waarom was mijn deur op slot, Waar is Thomas? Hoeveel leugens gaat u nog vertellen tot de waarheid-" ze onderbrak me met een sussend geluid. "Rustig aan, Juffrouw Mellarck." Zei ze. 

Juffrouw Mellarck? Gebruikte ze nou echt mijn achternaam? Of beter gezegd gebruikte ze nou echt mijn vaders achternaam? Het leek of ze probeerde me in tranen te laten uitbarsten. Daarom deed ik het juist niet, ik wou haar niet de voldoening geven waar ze zo op hoopte. 

"Gaat u nog een antwoord geven op mijn vragen?" ik haalde mijn wenkbrauwen op en kruiste mijn armen. Het was eigenlijk geen vraag, het was een eis. Als zij me dingen kon laten doen, kon ik dat ook bij haar. Ik ben belangrijk, alleen hebben ze dat nog niet door. 

Ze hadden me nodig. 

Ik had de hoogste score ooit en ik was immuun en immuun was een ander woord voor zeldzaam. Toen kwam er een gedachte in me op. Zou Ava immuun zijn? Waren er nog andere mensen buiten Jorge en ik in WICKED die immuun waren? Ava schraapte haar keel om mijn aandacht terug te krijgen en ik wou haar zo graag negeren, maar ik had de antwoorden nodig. "Ja" zei ze "maar alles op zijn tijd." 

Ik knikte, nog steeds wachtend tot ze effectief zou antwoorden. Ze leunde naar achter "Ten eerste, we hebben u niet opgesloten. De deuren gaan automatisch op slot op het moment dat ze dicht zijn. Tenzij wij dat systeem uitschakelen. Ten tweede, Thomas kon binnen omdat u de deur open had laten staan en dat was niet de bedoeling. We zijn Thomas komen halen, omdat zijn pauze al lang voorbij was, maar niet was komen opdagen. Wij hebben de deur dan gewoon terug dicht gedaan zoals het hoort. Ten derde, de leugens zijn voorbij. Nu is het tijd voor het echte werk." Ze glimlachte. 

Ik had gehoopt dat ik meer moeite moest doen om die informatie uit haar te krijgen. Ik had gehoopt dat ze de andere kant van me te zien zou krijgen. Spijtig genoeg werkte ze goed mee, maar eerlijk gezegd gaf ik haar (voor een keer) gelijk. Er was niet mis met die informatie, dus waarom zou ze die dan geheim houden? Het was stil. 

Ava haalde twee papieren van de bundel en schoof ze voor mijn neus "Dit zijn de gegevens van een van de proefpersonen. Ik heb ze van elke proefpersoon bij." Ze wees naar de bundel hij was wel minstens honderd pagina's dik! Hoeveel proefpersonen waren er wel niet? Ze ging haar uitleg gewoon verder "Iedere proefpersoon heeft twee bladeren en die steek je in een gele map." Ze haalde een kartonnen gele map vanuit haar tas en stopte de papieren er in. Vanboven op de map stond er in drukletters een naam; ALBY. 

Ze gaf de bundel terug aan mij. "Jij gaat al deze papieren in die mappen steken en de gegevens bijhouden en in de computers zetten. Op je bureau -die ik zo dadelijk zal aanwijzen- staat er een computersysteem, om al hun gegevens bij te houden. Die gegevens gaan dan over verleden tot hersenactiviteit." 

Ze nam de papieren en de gele mappen en stopte die te samen in een nog grotere map. Ze stond recht en nam haar papieren in haar linker hand, met haar andere hand raakte ze mijn schouder aan. "Kom dan laat ik je werkplaats zien." Ze gaf me een bemoedigend lachje, maar bij mij wekte het alleen maar achterdocht op. 

"Ik dacht dat je die al had laten zien?" vroeg ik, ik bleef zitten voor ik effectief wist waar ze me eigenlijk naartoe bracht. "Ja, dat is ook een werkplaats, maar je hebt ook je eigen bureau." ze grijnsde. Ik had haar nog nooit zien grijnzen, ze zag er zelfs een beetje kwaadaardig uit wanneer ze dat deed. Ik stond op en volgde haar.