Run For Your Life (newt fanfiction)

12. inwijding

12.

Hij grijnsde gemeen en scherp naar me. Hij grijnsde zoals een rat, als een rat zou kunnen grijnzen. 

Ik ontblootte mijn tanden en gromde lichtjes, maar ik corrigeerde mijn houding snel. Ik wilde hem niet laten merken dat hij zoveel invloed op me had. 

Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me bestuderend aan. Jorge boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor , het kriebelde, "Is dat de man van WICKED, Janson?" 

Ik knikte stijfjes. 

Janson kwam terug in beweging "Dat is weer even geleden hé?" 

Ik was niet van plan om op zijn vraag te beantwoorden. Ik dacht ook niet dat hij een antwoord verwachte. 

"Hoe heb je me gevonden?" vroeg ik. Mijn stem klonk schor. Janson schudde zijn hoofd spottend "Denk je echt dat we geen camera's hebben in de districten." 

Camera's? hij had alles gezien? Hij had me in tranen zien uitstorten, hij had me de plannen zien maken met Jorge. Hij had àlles gezien en daarop zijn eigen plannen voorbereid. 

"Hebt u dan gehoord dat we besloten om naar WICKED te gaan?" vroeg ik. Maar ik wist het antwoord eigenlijk al. 

Janson tuitte zijn lippen alsof hij een schatting maakte (maar hij zag er nog steeds gemeen uit) "Ja dus we besloten om het jullie gemakkelijk te maken." Zei hij. 

Ik knikte, het zou ons inderdaad veel moeite besparen, maar onze spullen lagen nog in de trein. Ik probeerde Janson wat in te schatten. Zou hij het toelaten om onze spullen te gaan hallen? 

Ik vroeg het hem gewoon "Kunnen we onze spullen nog gaan halen in de trein?" de rattenman keek ons uitdagend aan. Hij was niet van plan om het ons gemakkelijk te maken. 

"Jullie mogen één ding meenemen." Zei hij een beetje geheimzinnig alsof het een toverspreuk was.

Wel bij mij was de keuze wel snel gemaakt, ik zou de foto meenemen en de pin die ik van mijn moeder had gekregen had ik al aan, dus dat telde niet mee als bagage. 

Ik ging snel de trein in en haalde mijn rugzak ondersteboven om de foto te vinden. Jorge was me ondertussen al gevolgd en stond in stilte naar zijn rugzak te kijken. Hij keek ongelukkig. 

"Wat is er?" vroeg ik. 

Hij keek me in mijn ogen "Ik heb niets om mee te nemen." Zei hij. Het klonk droeviger dan het eigenlijk was. 

Hij had geen aandenken aan thuis.  

Hij had geen foto meer van zijn ouders. 

Ik gaf hem een schouderklopje. Ik was niet goed in dit soort dingen. 

"Wel je hebt mij in ieder geval nog." Ik grijnsde, ik was hier écht niet goed in. Ik zag via het raampje dat Janson ongeduldig begon te worden. 

Ik stopte de foto in mijn jaszak en gaf Jorge een duwtje in zijn rug. Hij stapte slaafs mee. Ik stapte naar Janson toe. 

Hij keerde zijn rug naar ons en gebaarde dat we moesten volgen. Hij liep terug de mist in en ik probeerde hem zo goed mogelijk te volgen. 

Het zag er allemaal een beetje geheimzinnig uit. 

Het oude perron (dat lang niet meer gebruikt was) en de mist. Het leek of het de bedoeling was om ons bang te maken. Janson stopte op de hoek van de muur (waar hij achter vandaan was gekomen), ik botste bijna tegen hem, maar kon nog net op tijd stoppen.

Hij drukte op een paneel en het lichtte op. Er verscheen een toetsenbord en hij tikte en aantal dingen in waarvan ik totaal niets snapte. 

Opeens werd de mist doorbroken door een straal van licht en warmte. Janson stapte de straal in, ik volgde snel.