Run For Your Life (newt fanfiction)

14. verassing

14.

De rondleiding begon bij de rest van de apparatuur. Het interesseerde me niet echt, maar zo verdreef ik de tijd wel. 

Toen we (eindelijk) klaar waren met de 'technische' rondleiding, ging ze over naar de ontspanning. We stapten een kamer met een (zoals gewoonlijk) witte deur.

 De kamer leek op die waar we hadden overlegd. Hij had ook twee salons en een salontafel, alleen stond er in de kamer ook een bed en een bureau. alles was wit en blauw, af en toe was er ook wat groen in verwerkt, maar dat kwam vooral door de paar planten die in de kamer stonden. 

Ik keek wat rond en voor ik het wist plofte ik op het bed. Ava keerde haar rug om, om weg te gaan. Maar toen ik iets wou zeggen had ze de deur al dichtgedaan. 

Ik deed mijn schoenen uit en legde die netjes naast de deur. Ik wou een dutje doen, maar ik wist niet of het de moeite nog was. 

Ik deed de deur open en stak mijn hoofd door de opening. Ik zag Ava kijken en ze lachte. Het leek of ze mijn gedachten had gelezen, want toen zei ze "We zijn er over een half uur." Ik knikte en deed de deur terug toe. 

Ik strompelde naar het bed en ging onder de lakens liggen. Ik voelde de berg amper bewegen. Ik hoorde enkel de motor (of wat de berg ook voortstuwde) en de gesprekken van de medewerkers. Al snel viel ik in een diepe slaap.

Ik werd wakker door het geschud aan mijn schouders en deed mijn ogen open. Het was Jorge met een brede glimlach op zijn gezicht. "Wakker worden, we zijn er." 

Ik knikte. Ik wou rechtstaan, maar plofte snel terug in mijn kussen. Jorge lachte. Ik wuifde het weg en stond terug op, deze keer met succes. Ik wou mijn gezicht wassen, maar vond geen badkamer. 

Ik wreef de prut dan maar gewoon met mij handen uit mijn ogen. Ik deed mijn schoenen aan en stapte nog steeds slaperig door de deur. 

Een frisse bries kwam me tegemoet, ik omhelsde mezelf om het niet koud te krijgen. De laaddeur van de berg stond open en er stonden al een paar mensen in labojassen klaar. 

Ik besloot gewoon verder te wandelen. Opeens stond Ava voor mijn neus samen met nog iemand anders. 

Ik kende hem, het was Janson. 

Hij lachte naar me, maar hoe hard hij zijn best ook deed, het zag er niet vriendelijk uit. 

Ik gaf Ava een hand en zij lachte ook, zij leek het, of echt te menen, of ze kon goed acteren. "Goede avond" zei ze "dit hier is Janson." ze wees naar hem en hij rechtte zijn rug. 

"Jorge jij gaat met hem mee. Brenda jij mag met mij mee." Ik en Jorge knikte tegelijkertijd. 

Ik had al door dat bevelen hier geen opties zijn. Misschien zal dat veranderen, wanneer ik hier ook effectief werk. Ze wandelden verder, maar ik bleef gewoon staan. 

Ik wachtte tot ze ging zeggen dat ik mee moest komen. Jorge stond nog steeds naast me met Janson. 

Janson had nog geen woord gezegd en hij leek ook niet van plan dat te doen tot ik weg was. Ava keek om en gebaarde met een vinger dat ik moest komen. 

Ik stapte naar haar toe, net iets te snel om het gewoon stappen te noemen. Ik wou haar niet te lang laten wachten en ik was eerlijk gezegd ook wel benieuwd naar wat me te wachten stond. Toen ik eindelijk uit de Berg was gestapt. Was alles helemaal anders dan ik verwacht had.

Ik werd vastgenomen langs alle kanten. Ze deden me handboeien om, maar niet zo van die harde metalen. Deze waren van een soort textiel gemaakt. 

Het was zacht genoeg om niet pijnlijk te zijn en sterk genoeg om niet los te krijgen. Ik keek rond, drie mannen hielden me vast. Dachten ze echt dat ze drie mannen nodig hadden om mij tegen te houden? 

Ik moet wel zeggen dat WICKED me enorm overschat heeft. Ik probeerde me nog los te wringen, maar ik kwam geen centimeter verder. 

Ik keek met een woeste blik naar Ava "Wat heeft dit te betekenen?" Ze probeerde nog te glimlachen naar me , maar deze keer leek het eerder op een grimas. 

Het spijt me dat we je zo'n hoop gegeven hebben." Zei ze "maar mensen, of beter gezegd kinderen, willen deze dingen niet vrijwillig doen. Dus het zal op deze manier moeten gebeuren." 

"Wat?!" zei ik. Ze keek me aan, ik kon haar blik niet goed lezen, maar ik dacht dat ze medelijden had "Het word allemaal wel duidelijk, veel succes." Vlak nadat ze dat gezegd had, hield er iemand een hand voor mijn mond. Hij had iets dof en stoffig in zijn hand. Een doek? Maar voor ik iets kon zeggen werd alles zwart voor mijn ogen.

~~~

Ik werd terug wakker in een witte kamer. Het enige wat er stond was een bed en daar lag ik op. Het leek een ziekenhuiskamer, zonder de ziekenhuisspullen dan. De grond zag er wit en glad uit. De verlichting bestond uit TLC-lampen en voelde koud aan. Ik begon te rillen en merkte dat ik alleen een witte T-shirt met een ronde hals en een witte linnen broek aanhad. Ik had geen schoenen aan, die stonden naast de deur. 

Ik ging recht zitten en inspecteerde de kamer grondig. Er was niemand te zien, de muren waren hetzelfde als de vloer en naast de deur hing een ijzeren kapstok. 

Ik stapte uit het bed, het was hoger dan ik dacht. 

De vloer voelde –tegen mijn verwachtingen in- warm aan. Ik had al eens van vloerverwarming gehoord, maar niemand in de districten kon zich dat veroorloven. 

Ik stapte naar de deur en deed eerst mijn schoenen aan, ook al was de vloer zo warm. Ik kon het niet verdragen om op vreemde plaatsen met blote voeten rondlopen en al helemaal  niet hier. 

Ik probeerde de deur te openen, zonder effect. De deur was op slot. Vijf seconden later ging de deur toch open. Niet dankzij mij, het was Ava. 

Achter haar stonden twee bewakers met een vreemd soort geweer op mij gericht. Automatisch deed ik mij armen omhoog. 

Ava maakte een vreemd sussend geluid. Ik nam aan dat het betekende dat ik dat niet moest doen. Ik deed mijn armen traag terug naar beneden. 

Ava draaide zich om en de bewakers gingen opzij "Kom mee." Zei ze. 

Ik stapte tussen de twee bewakers in en volgde haar. De bewakers volgde na mij, nog steeds hun wapens op mij gericht. 

We sloegen rechts af. Het was een lang gang met op het einde twee grote glazen deuren.

 Achter de deuren waren er mensen met dezelfde outfit als mij druk in de weer. Ze waren aan het praten met elkaar en druk bezig op de blauwe computers. 

Het waren geen echte computers, eerder een soort van grote touch-bladen. Het zag er allemaal zeer modern en duur uit. 

We naderden stilaan de deur. Ik begon steeds meer de details van de gezichten te zien, het waren kinderen. 

Sommige even oud als mij en sommige jonger. Ik vroeg me af of ze op dezelfde manier hier naartoe gebracht waren. We waren al aan de grote deur en ze duwde die open. 

Ze hield haar hand voor zich en knikte met haar hoofd dat ik voor moest. Toen ik binnenstapte, voelde ik maar één emotie. 

Verbazing.