Run For Your Life (newt fanfiction)

22. opgesloten

Het zag er allemaal zeer ingewikkeld uit. Als de namen er niet bij stonden zou ik niet weten welk het Labyrint en welk WICKED was. Het leek allebei zo'n wirwar. De gangen van WICKED waren een dambordpatroon, met af en toe een groot vierkant dat een kamer moest voorstellen. In een van de vierkanten stond 'keuken proefpersonen'. Het was niet ver en we konden er met gemak naartoe. Ik stond recht en trok mijn schoenen al aan. 

Hij keek me vragend aan, ik naderde hem en trok een beetje aan zijn schouder. "Waar wacht je nog op?" vroeg, ik verwachte niet echt een antwoord te krijgen. "Doe je schoenen aan, we gaan eten halen." hij kwam, te traag naar mijn zin, recht en deed ook zijn schoenen aan. Ik stapte zonder nog naar hem te kijken naar de deur. Ik hoorde hem volgen, hij deed de deur achter zich dicht. 

Het was stiller in de gang dan anders, was er iets gebeurd? Op dit uur zou iedereen druk moeten praten. Thomas haalde me in en nam mijn hand vast. Dat kleine gebaar zorgde ervoor dat ik ophield met piekeren. Zijn hand tegen die van mij, zijn warmte die zich vermengde met die van mij, het voelde net als thuiskomen, maar dan nog beter. 

Ik hield het blad voor me en bekeek de snelste route. Het was twee keer naar links, een keer rechts en dan rechtdoor tot het einde van de gang. Het was niet ver en het was fijn om naast Thomas te wandelen, op een één of andere manier deed hij me zweven. Hij stopte na de tweede afslag en keek me zwijgend aan. "Wat?" Vroeg ik met een klein glimlachje. Hij kwam dichter en stopte een lok haar achter mijn oor "Je bent mooi."Zei hij. 

Ik begon te blozen, dit waren zo van die momentjes waar ik niets had om terug te zeggen. Hij streelde mijn wang met zijn duim en trok mijn gezicht toen zachtjes dichter naar dat van hem. Hij kuste me. Het was een zachte kus, als een zuchtende wind, hij stopte even om te ademen. "jij ook." fluisterde ik, oh god wat was ik slecht in dit soort dingen. 

Ik lachte en trok me toen terug dichter tegen hem aan. Ik legde mijn handen op zijn borstkas. Deze keer startte ik de zoen, hij was ruiger dan ervoor. Maar ik betwijfelde of ik een kus van hem ooit zou kunnen beschrijven als ruig, hij had zulke zachte lippen. Ik hoorde voetstappen in onze richting komen en haakte me los. Ik begon de hoek nonchalant om te stappen en zag Ava onze kant opkomen. Ik hoopte vurig (wat een woordkeuze) dat ze me niet nodig had en dat ik gewoon kon eten. Het leek of mijn wensen niet vervuld zouden worden, want Ava kwam al in mijn richting. 

Ik probeerde nog een poging te doen haar af te schudden, maar toen stopte ze voor mijn neus. "Brenda,  wil je even meekomen, ik heb wat met je te bespreken. Het zal niet lang duren." Ik keek even naar Thomas, afwachtend naar zijn reactie. Hij knikte kort en ging verder naar de keuken. Ik keek naar Ava en wachtte tot zij in beweging zou komen. Ze begon te wandelen, naar het andere einde van de gang, waar een eenzame deur stond. Het leek eerder een deur van een één of andere opslagplaats. 

Ze nam een kaart (ik nam aan dat het een soort sleutel was) en hield die voor de klink. Er klonk een zachte bieptoon en de deur klikte uit het slot. Ava trok de deur open en liet me voor. Het was een klein kamertje met enkel een wit bureau en twee stoelen aan weerszijden uit hetzelfde materiaal. Ik nam plaats aan het dichtst bijzijnde stoeltje. Ava deed de deur achter zich dicht en volgde mijn voorbeeld. 

Ze vouwde haar handen voor zich en schraapte haar keel. "Dus" zei ze. "Je bent hier nu al een week en het is tijd voor een beoordeling van je werk."  Was ik hier al een week? Man wat vliegt de tijd voorbij. Maar het kon zijn dat het kwam doordat ze me in slaap gespoten hadden. Dat deed me er weer aan denken. Ik viel haar in de reden "Wat hebben jullie met me gedaan in het medisch onderzoek?" vroeg ik snel en eisend. Ik zou niet verdergaan zonder antwoorden. 

Ava zuchtte, ik vermoeide haar, maar dat was gedeeltelijk ook de bedoeling. Ik zou het haar niet gemakkelijk maken. "Men heeft gewoon gedaan wat nodig was voor het onderzoek." Zei ze kort. Ik knikte, maar het was zeker niet alles wat ik wou weten. Ik liet het voorlopig nog even zo. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg, zodat ik terug naar Thomas kon. "Ga dan maar verder met uw beoordeling." Zei ik kalm. Ik kon haar mijn opvliegendheid niet laten merken. "Oké, dus u zit hier al een week en we gaan nu even uw werk beoordelen." Ik knikte in de hoop dat ze gewoon verder zou gaan 

"Uw werk was zeer goed en efficiënt. We zijn zeer dicht bij een geneesmiddel en moeten nog maar een paar dingen toevoegen. Alleen weten de andere werknemers dit nog niet. Voorlopig weten alleen ik en jij het. Ik wil de andere nog laten geloven dat ze verder moeten zoeken. Het geneesmiddel werkt als volgt: Het verzwakt het virus zodanig dat de natuurlijke weerstand het virus zal overwinnen. Het dus nog geen echt geneesmiddel en het geneesproces duurt lang, maar het is een goed begin. Ondertussen laat ik de andere professoren aan een ander geneesmiddel werken en leg ik dit achter slot en grendel."

Het was allemaal veel informatie in één keer, maar ik begreep het volkomen. Het echte geneesmiddel is bijna af en alleen ik en Ava weten ervan. De andere medewerkers werken aan een ander medicijn, dat volgens mij ook voor de Vuring bedoeld is. Ik knikte "Bedankt om het me toe te vertrouwen." Zei ik. Ze maakte een sussend geluidje "Ik ben nog niet klaar." Zei ze, het klonk intimiderend, maar misschien beeldde ik het me gewoon in. "Als laatste wou ik zeggen dat we klaar zijn met het programma om gedachten te lezen. Het programma is geïnstalleerd op uw systeem en uw kunt er morgen mee werken." 

Ik knikte weer, ik wou eigenlijk alleen maar naar Thomas. "Dat was het?" vroeg ik terwijl ik een wenkbrauw ophaalde. Ava knikte traag en ik sprong van mijn stoel voor ze ook maar toestemming kon geven. Ik deed de deur open en deed die zachtjes dicht. Ik wou ze eerst dichtgooien maar herpakte mezelf toen. Ik liep de gang uit en ging naar de keuken, waar ik normaal eten zou gaan halen. Misschien was Thomas er nog wel. Ik deed de dubbele deur open —hij was zwaarder dan verwachtte-, er was niemand te zien. 

Ik deed de deur terug dicht en probeerde de weg naar mijn kamer terug te vinden. Het was niet moeilijk. Het was nog steeds stil in de gang en mijn kamerdeur was gesloten. Ik deed de deur zachtjes open en zag Thomas lang uitgestrekt op zijn rug liggen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij me in de deuropening zag staan. Ik lachte terug en deed de deur achter me toe. 

Het kon me niet schelen dat we samen opgesloten werden. Ik wilde op dit moment niets anders.