Run For Your Life (newt fanfiction)

18. vreemd

Ze had felblauwe ogen en haar haar was stijl en bijna zwart. Het was Teresa. Ik stapte tussen de deuropening en deed die snel terug achter me dicht. "Teresa.." stamelde ik. Ik hoopte dat ze niet doorhad, dat ik haar naam al wist. "Wat doe jij hier?" Ze glimlachte, ik kon haar adem voelen. We stonden veel te dicht bij elkaar. 

Toen ook zij dat doorhad maakte ze een klein O geluidje en stapte naar achter."Ik moest je komen halen, om met ons mee te eten." Ze rechte haar rug en glimlachte vriendelijk naar me. Het leek of ze trots was dat ze me mocht komen halen. Ik grijnsde terug en keek even naar de vloer. Na even na te denken keek ik terug in haar felle ogen, het deed zelfs pijn. 

"Oké, waar wachten we dan op?" ik stapte verder, zonder op haar teken te wachten. In de hoop dat ze snel zou volgen, want ik wist de weg niet. Teresa had me al ingehaald en wees de weg naar de eetzaal, alsof het haar eigen huis was. Twee grote glazen deuren boden toegang naar de eetzaal. Het was er druk in de, voor zover ik dingen bij WICKED druk kon noemen. De eetzaal bestond uit twee delen. De delen werden gesplitst door een lang buffet in het midden. 

Aan de linkse kant zaten de jongeren of beter gezegd 'de proefpersonen' en aan de rechterkant zaten de gewone medewerkers. Je kon ze ook opdelen op basis van de kledij. De proefpersonen (ugh, ik haatte het woord, maar ik wist niet hoe ik ze ander moest noemen) hadden allemaal dezelfde witte T-shirt en linnen broek aan. De andere medewerkers hadden labojassen aan met het logo van WICKED. 

Ik had gewoon hetzelfde aan als de proefpersonen en ging dus gewoon bij hen zitten. Teresa zat over Thomas en ik ging dus maar gewoon naast haar zitten, in de hoop dat deze plaats nog niet bezet was. Thomas keek op van zijn bord en lachte toen hij mijn gezicht zag. Ik lachte terug, zou ik vragen waarom hij daarstraks weg was? Misschien kon ik het beter zo laten, ik wist het antwoorden toch al.

 Voor ik het wist begon mijn maag heel de eetzaal bij elkaar te knorren (bij wijze van spreke natuurlijk) Ik keek verontschuldigend naar Teresa. "Oh ja" zei ze "Ik heb eigenlijk al gegeten, maar ik zal je laten zien waar je alles moet gaan halen." Thomas veegde zijn mond af en legde zijn bestek in zijn lege bord. 

Hij stak zijn hand op als teken dat we moesten wachten. "Ik zal dat wel doen" zei hij "Je zit nu juist." Ik keek Thomas aan, hij lachte (zoals bijna altijd, hij was zo vriendelijk). Hij stond recht en nam zijn dienblad mee. Ik stond recht en liep rond de tafel. "Zooo" zei hij, met een lang uitgerekte o. "Bevalt het je hier al?". 

Ik knikte, hij zette zijn vuil dienblad bij de rest en sorteerde het afval. "Ja, ik had niet veel meer gedaan sinds je weg was." Ik moest wel liegen, ik kon niet zeggen wat ik eigenlijk aan het doen was. We stapten zwijgend naar het begin van het buffet en hij nam een dienblad voor me. 

Naast de dienbladen stond er het Menu: Tomatensoep. Puree met sperziebonen, kip en jus. Het dessert was vanillepudding. Dat zag er niet slecht uit en of ik het nu lust of niet, ik zou toch eten want ik had gigantische honger. Tomas nam een kom en schepte mijn soep uit (net iets te veel, maar ik liet hem gewoon inscheppen) "Dusss" zei hij met een sissende s "Wist je dat je in de kamer naast me slaapt?" Oh nee, dat moest er natuurlijk ook weer bijkomen. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik aan een broodje aan het knabbelen was (ik niet wachten tot we aan tafel zaten.) "Nee, dat wist ik nog niet." zei ik. 

Ik probeerde een beetje verbaasd te klinken, maar dat lukte niet, sinds ik bij WICKED werkte had ik maar twee emoties; gelukkig en ongelukkig. We waren aan het eind van het buffet. Thomas had nog altijd mijn dienblad vast. Ik wou het overpakken maar hij schoof het weg van handen. Ik haalde een wenkbrauw op. 

Hij lachte een verlegen lachje "Wat? Ik wil niet dat je valt. Ga nu maar gewoon naar je plaats, ik draag het wel." Ik gaf toe en schuifelde als een klein kind naar mijn plaats. Even later zette hij zich ook neer (deze keer recht over mij). Hij schoof het dienblad voor mijn neus "Smakelijk" zei hij met een grote glimlach. Waarom was hij zo vriendelijk? Waarom kon hij niet gewoon een ding fout doen zodat ik een reden had om hem te negeren?