Run For Your Life (newt fanfiction)

26. Dag één (part 1)

Sorry, dit hoofdstuk is heel kort, maar ik kon niet wachten om te posten :) hope you'll enjoy...

Ik keek snel om me heen en ging terug dieper het water in zodat er niets zichtbaar was buiten mijn hoofd en nek. Wanneer ik volledig omgedraaid was zag ik een groot Aziatisch gespierd gedaante. Ik had hem al eerder gezien. Het was Minho, hij keek de andere kant op. Ik begreep waarom en sloeg mijn armen nog eens als extra bescherming om me heen. 

Ik schraapte mijn keel "Ja." Hij keek nog steeds de andere kant uit als poging om mijn blik te vermijden. Hij stond met zijn handen in zijn zij, het was duidelijk dat hij zich ongemakkelijk voelde bij de situatie, maar hij was niet de enige. "Euh, ik moest je komen halen van Newt. Hij moest je dringend spreken." Ik knikte "Oké, zeg maar dat ik eraan kom." 

Hij keek nog steeds weg en begon zich al om te draaien. Hij stotterde een beetje "Oké.. eumh.. dan ga ik maar." Zei hij terwijl hij in zijn haar krabde. Hij was al weg voor ik kon antwoorden, dit was officeel de gênantste eerste ontmoeting ooit. Ik hoopte dat we hier later nooit meer over hoefden over te praten of juist heel veel mee konden lachen. 

Ik keek nog even rond om zeker te weten of er nog iemand was en stapte uit het water. Ik deed de witte T-shirt terug aan en hing de broek over mijn arm. De T-shirt was toch veel te lang, dus het maakte niet veel uit. Ik hoopte wel zo snel mogelijk andere kleren te krijgen, want ik wilde niet uit de toon vallen. Ik ging op mijn blote voeten, die nu overgevoelg waren door zo lang in het water te liggen, het bos uit. 

Het was nog steeds rustig op de Laar, maar er waren er wel al een paar wakker. Zoals onder andere Minho die nu enorm zijn best deed om van me weg te lopen, ook Wok was al heel druk bezig in de keuken. Ik zag Newt aan een picknicktafel met zijn rug naar me toe zitten. Ik wandelde op mijn gemakje naar hem toe, ik wou er niet te enthousiast uitzien. Ik tikte op zijn schouder, hij draaide zich snel om. 

Zijn ogen stonden slaperig, ik gokte dat de vloer niet zo goed lag. Het was zijn eigen schuld, hij kon me ook gewoon laten liggen, maar néé hij moest perse de held uithangen. Ik toonde mijn beste grijns "Eigen schuld, de volgende nacht slaap ik wel terug op de vloer." Hij zuchtte "Geen denken aan." ik schudde mijn hoofd en ging over hem zitten. "Dus" begon ik "Wat is de planning van vandaag?" 

Hij hield zijn handen omhoog en maakte een sussend geluid "Kalm aan! Het is nog vroeg voor mij hoor!" ik lachte, dat was ik bijna vergeten. Ik begon te tikken met mijn vingers uit verveling, ik was niet zo goed in stilzitten. En al helemaal niet wanneer ik juist goed wakker ben, dat 'bad' had me eerlijk gezegd wel deugd gedaan. Spijtig van dat onverwachtse 'bezoek'. Ik bleef Newt aankijken. Hij legde zijn hand geïrriteerd op dat van mij (om het tikken te doen stoppen) en keek in mijn ogen. "Stop. Daar. Mee." 

Ik haalde mijn wenkbrauw op, maar stopte met tikken. Hij wreef met zijn handen door zijn ogen en gleed verder naar zijn haar, ze bleven hangen in zijn nek. "We gaan eerst ontbijten, daarna ga je je eerste job uitproberen." Ik knikte, hij onderbrak mijn knik snel "Oh en misschien een paar nieuwe kleren." 

Ik knikte weer "Oké, welke job mag ik vandaag uitproberen?" Hij wees achter zich naar de velden "Je gaat vandaag werken bij de track-hoes." Het luide gegrom van mijn maag onderbrak het gesprek, ik keek hem verontschuldigend aan. "Heb je honger?" vroeg hij terwijl hij rechtstond. Ik stond nu ook recht en stond nu naast hem "Reuze!" zei ik met een flauwe glimlach. We liepen samen naar de keuken van Wok om ontbijt te gaan halen. 

We wandelden dicht bij elkaar, maar onze armen raakten elkaar net niet. Het was een eindje lopen omdat de laar zo groot was en omdat we zwegen, leek het nog langer te duren. Ik had geen idee hoe laat het was dus ik wierp een blik op Newt's horloge, het was al bijna zeven uur! Ik keek rond en zag dat de deuren al open waren. 

Minho was nergens te bekennen "Newt." Zei ik. Hij keek me recht in de ogen en dat moment deed me bijna flauwvallen "Ja?" zei hij. "Moet je niet gaan renner?" vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd "Nee, vandaag ga ik je helpen en begeleiden. Dat doe ik altijd bij de greenie's, maar alleen de eerste week. Daarna moeten ze hun plan kunnen trekken." Ik knikte er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik probeerde hem weg te duwen, ik zou dit niet zo leuk mogen vinden. Hij keek me aan en lachte. Op dat moment leek het net het mooiste geluid dat ik ooit had gehoord.