Run For Your Life (newt fanfiction)

9. boodschap

"Kom binnen." Zei hij. Hij deed de deur nog verder open. 

Ik aarzelde even om binnen te gaan, maar stapte toen uiteindelijk over de drempel. 

Ik gluurde nieuwsgierig naar binnen. Ik keek links, rechts, boven en onder me. Het zag er redelijk ouderwets uit. De vloer bestond uit kleine groene en gele tegels die grijs waren ingevoegd. 

De muren waren gebroken wit, maar waren vergeeld met de jaren. Er stond een houten kapstok uit hetzelfde materiaal als de trap. Het was donkerbruin glanzend hout. 

Aan het plafond hing er een luster van voor de oorlog (of dat dacht ik toch).  Hij keek me half lachend aan "Klaar met inspecteren, of moet ik nog even wachten?" 

Ik keek op en lachte een beetje verlegen. Ik deed mijn schoenen uit en legde die aan de kant samen met mijn jas. 

Hij stapte naar links en deed een deur met een gouden antieke deurknop open.  

Ik nam aan dat, dat de woonkamer was. Er stonden twee bruine lederen sofa's die al lang voorbij hun vervaldatum waren. Op het lage mahoniehouten salontafeltje stond een leeg geschraapt bord, het mes en vork lagen er dwars op maar leken niet gebruikt te zijn. 

Hij gebaarde naar de sofa "Zet je neer." En hij verdween in de keuken. 

Ik zette me een beetje ongemakkelijk neer in de sofa. Ik was bijna nooit bij iemand anders thuis geweest, buiten bij Marie. Er stond ,ondanks het oude meubilair, een grote flatscreen op het tv-meubel.  Ik hoorde in de keuken een bord vallen en keek op. 

Jorge kwam de keuken uit met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij had in de ene hand twee bordjes vast. Een met kleine worstjes op en een met kaasblokjes. 

Het was een beetje ordinair, maar ik was er blij mee. In de andere hand hield hij een glas met prik vast. 

Het was niet zo duidelijk of het bruiswater of citroen limonade was. Ik nam mijn glas al aan voor dat hij gezegd had dat het voor mij was. Hij zette de twee bordjes  op tafel en kwam naast me zitten. 

Hij keek me even aan. 

"Wat?" vroeg ik.

"Niets" zei hij "Ik vroeg me gewoon af hoe het komt dat je zo snel van gedacht verandert bent." 

Ik nipte van mijn glas en probeerde zo nonchalant mogelijk te antwoorden "Ik voelde me eenzaam en jij bent de enige persoon die ik hier een beetje ken." 

Hij knikte. Hij leek even na te denken, nam een worstje en begon terug te praten. "Dus nu je hier toch bent, kun je net zo goed je verhaal vertellen. Als jij het jouwe verteld hebt zal ik dat van mij vertellen." 

Hij keek me geïnteresseerd aan. Hij friemelde een beetje ongemakkelijk met zijn handen, alsof hij niet zeker was dat ik ging antwoorden. "Vanaf het begin?" vroeg ik. 

"Vanaf het begin." Zei hij kalm terug. Ik vertelde dus heel het verhaal vanaf het spijbelen tot nu. 

Hij keek me verbaasd aan en knikte toen instemmend en goedkeurend. "Wel ik moet zeggen dat ik je op dit moment heel dapper vind. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Maar het heeft met niets van dit alles te maken." 

Ik knikte zodat hij zijn uitleg verder zou doen. 

"Toen ik 10 jaar was, werden de 75ste honger spelen gevierd, dat weet je beslist wel. Toen de arena verwoest werd, was er chaos doorheen heel het land. De districten werden een voor een tegen het Capitool ingezet en ik die in district 2 woonde waren als laatste aan de beurt. Mijn vader die voor het Capitool werkte werd neergeschoten door de rebellen.  Ik en mijn moeder stonden er alleen voor. De volgende ochtend vond ik mijn moeder dood in bad. Ze had zelfmoord gepleegd en mij alleen achter gelaten. Ik werd opgenomen in het weeshuis en ze leidden me op tot vredebewaker. Ik concentreerde me alleen nog maar op mijn werk en probeerde zo weinig mogelijk vrienden te maken, want die zouden toen –volgens mij- me toch maar in de steek laten."