Run For Your Life (newt fanfiction)

5. de test

Het zweet brak me uit. Ik kon niet meer ademen, het leek of de burgemeester mijn adem woord per woord opzoog.  

" Jullie hebben allemaal de uitleg gekregen die jullie nodig hadden. Jullie moeten straks 5 rijen maken. In het begin van de rij staat de uitleg. De vredebewakers gaan jullie in jullie vingers prikken, dit duurt maar even en hierna weet je de uitslag. Als je besmet bent met het virus zal een andere vredebewaker u naar het afgebakende stuk voor besmette mensen brengen. De mensen die niet besmet zijn zullen terug naar huis gestuurd worden en de immunen zullen ook naar een aparte plek worden gebracht. We vragen jullie om bereidwillig mee te werken en gewoon de instructies van de vredebewakers op te volgen. Bedankt voor jullie aandacht."  

Iedereen begon luid te discussiëren en rond te wandelen. Stilaan begonnen er 5 rijen te ontstaan.  Mama duwde me voort, ik  strompelde hersendood verder. 

Toen stonden we stil, de rij was plotseling gestopt met bewegen. Er stond nu een perfecte lijn voor elke vredebewaker. Men stapte traag verder tot de eerste persoon bij de vredebewaker was. Haar gezicht was krijtwit, je kon de zweetdruppels van haar hoofd zien glijden. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden tot ik op een bordje stootte. Er stond een boodschap in dikke letters "nuttige informatie" op. Eronder stond een soort van ontcijfering. Vanboven stond:  

1 biep : besmet met het virus

2 bieps: niet besmet met het virus

3 bieps: immuun.

Ik printte de informatie in mijn hoofd, één biep was besmet, twee bieps was niet besmet en drie bieps was immuun. 

Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat ik bij iedereen die belangrijk was in mijn leven op zijn minstens 2 bieps hoorde. 

Wat egoïstisch klonk, alsof al de rest besmet mocht zijn, maar zo bedoel ik het natuurlijk niet. De rij ging snel voorruit, er waren per rij al minstens twintig mensen geselecteerd. Waarvan er ongeveer, per rij, 18 besmet waren. 

Er zijn nog geen mensen overgebracht naar het deel voor de immunen.  De overgebleven mensen werden naar huis gestuurd, hoewel ze niet naar huis gingen. Ze bleven wachten tot iedereen was geweest of zo leek het toch. 

Ze zagen er uit alsof ze zich ongemakkelijk voelden omdat ze gezond waren. Het was volledig begrijpelijk. 

Ik kwam dichter en dichter en de moed ( die er toch al niet was) zakte me in de schoenen. Ik haalde verschillende scenario's door in mijn hoofd. Dat heel ons gezin gezond zou zijn, dat mama, papa en Tim gezond zijn maar ik niet of juist omgekeerd. 

En terwijl ik dacht schoof de rij maar verder en verder naar voor. 

Op de achtergrond hoorde ik mensen huilen, roepen en zuchten van opluchting. Hoewel dat laatste niet vaak gebeurde. 

De rij bleef schuiven en er waren nog maar drie mensen voor me. Mijn hartslag nam toe. Het zweet brak me uit, ik keek snel heen en weer. Ik voelde mezelf wit wegtrekken. Ik keek achter me naar Tim. Achter hem stonden mama en dan papa. 

Hij legde een geruststellende hand op mijn schouder en fluisterde "Het komt wel goed". 

Zijn ogen verraadden dat het niet zo was. 2 personen voor mij. 

De eerste was besmet en werd verder gebracht en ze stribbelde niet tegen. Ze liep mee, maar ze leek niet volledig bij positieven te zijn. De persoon voor me was ook besmet. Ze wilde wegrennen maar een vredebewaker kreeg haar te pakken en gooide haar over zijn schouder. Ze spartelde en bleef maar spartelen, maar de vredebewaker leek er niets van te merken. 

Ik dacht dat ik gek werd. 

Mijn zicht werd wazig, de tranen kwamen al voor ik de test had afgelegd. De man deed een gebaar naar me dat ik naar voor moest komen. 

Ik stapte zo traag mogelijk naar voren en wierp nog een blik naar achter.

 Mama en papa keken me liefdevol aan. "ik hou van jullie" lipte ik hen nog toe. 

Mijn broer gaf ik nog een knuffel. Ik draaide me terug om naar de vredebewaker. Hij keek me ongeduldig aan. 

Hij stak zijn hand uit. 

Ik legde die van mij erin. 

Nu besefte ik pas hoe hard ik trilde, maar de man negeerde het, hij greep mijn wijsvinger en prikte er met zijn prikker in. Hij legde een druppeltje bloed op het scandeeltje en wachtte even. Toen lichtte het machientje op. Ik hoorde de eerste biep. Toen kwam de tweede. En nog later de derde. Ik was immuun.