Run For Your Life (newt fanfiction)

36. vernietigd worden...

Thomas POV

Er klopte iemand op mijn deur, waarschijnlijk Teresa, maar ik deed niet open. Ik heb al een hele dag de deur niet open gedaan en niemand heeft de deur voor mij open gedaan.

Ik had nog steeds niets gegeten, maar ik heb ook geen honger. Niet sinds wat er is gebeurd.

Het doet zoveel pijn om te weten dat iemand je vergeet, vooral is je die persoon zo liefhad, vooral een persoon als Brenda.

Ik was zo boos op mezelf, ik had haar met gemak kunnen tegenhouden, ik zou haar kunnen ingehaald hebben, maar nee in plaats daarvan bleef ik staan.

En door mij zit ze nu in dat stomme labyrint, waarin ze het waarschijnlijk niet lang zal kunnen volhouden, hoe sterk ze ook was.

Ze was niet tegen dit soort dingen opgewassen en dan heb je ook nog Newt.

Wanneer ze kusten had ik het gevoel dat er een deel uit mijn lichaam werd gerukt, zodat er een groot gat ontstond dat ik niet zelf kon dichten.

Eerst kon ik me nog vasthouden aan het feit dat ik haar kon redden of dat ze kon ontsnappen en dat ik dan met haar kon wegkomen, maar nu houdt ze van iemand anders.

Na het labyrint en de schroei zal ze wel bij hem blijven, ze herinnert mij toch niet meer.

Ik voelde weer een diepe steek in mijn hart en er rolde een traan over mijn wang. Ik moest me dringend gaan vermannen, maar ik had de kracht niet. Ik had zelfs de kracht niet om mijn ogen open te houden en viel dus ,misschien wel voor de derde keer vandaag, in slaap.

Newt's POV

Ik probeerde mijn benen zo voorzichtig mogelijk uit bed te zwieren, ik wilde Brenda namelijk niet wakker maken. Het bed kraakte een beetje, maar ze draaide zich gewoon om en sliep verder.

Ik deed propere kleren aan en gaf haar nog een kus op haar voorhoofd, toen deed ik de deur achter me dicht.

De deuren van de andere keepers stonden wagenwijd open en iedereen was al buiten. Ik gleed langs de leuning naar beneden en plofte met beide voeten op de grond. Wanneer ik de deur open deed, liep ik een warme gloed te gemoed.

Het was op een wonderbaarlijke manier altijd warm op de laar en het regent er nooit, ik blijf me maar afvragen hoe de planten die geen water van ons krijgen, het hier overleven.

Links van me zag ik Minho al aan een bankje zitten ontbijten, zijn gebroken voet lag omhoog op een andere stoel.

Typisch Minho die niet gewoon in zijn bed kon blijven. Ik wandelde naar hem toe, hij was gretig aan het eten en het duurde even voor hij me in het oog had. Hij wou rechtkomen, maar besefte dat hij spijtig genoeg dat hij is ingegipst.

Ik zette me neer over hem, maar zei voorlopig niets. Hij keek over mijn schouders en keek me verbaasd aan terwijl hij nog een stukje sandwich in zijn mond propte. "Wat?" vroeg ik.

Hij at eerst zijn mond leeg voor hij antwoordde "Waar is Brenda?"

Ik schudde mijn hoofd en wees met mijn duim naar het hoofdgebouw "Ze is nog aan het slapen waarom?"

Minho keek terug naar zijn eten alsof hij hoopte dat er niets gebeurd was. Ik haalde mijn wenkbrauw op naar hem "Wat is er met haar, vertel op!"

Minho draaide wat rond met zijn vork en mompelde iets als "Brenda...rennen...Alby...?"

Ik keek hem geïrriteerd aan en voelde mijn wangen al rood worden en het was niet van verlegenheid. Hij begreep mijn boodschap al zonder dat ik iets gezegd had.