Run For Your Life (newt fanfiction)

13. beroep

 Ava haalde weer een paar papieren uit haar map. "Tja, je score is zeer hoog en je hebt keuze tussen alle beroepen die beschikbaar zijn." Ze glimlachte. 

Ik dacht er een beetje onzekerheid in te zien, maar toen ik knipperde was het alweer weg. Ze overhandigde me de papieren. 

Er stonden drie kolommen. De eerste was de naam van het beroep, de tweede het aantal werkuren en de derde was het loon. 

Het waren allemaal vooral redelijk normale beroepen. Ik had de indruk dat het van het hoogste loon naar het laagste loon ging.  Helemaal vanboven stonden de jobs in het labo en helemaal vanonder de kuisploeg. Ik besloot om voor een job met een hoger loon te gaan. 

Niet dat ik zo veel geld nodig had, maar een beetje extra kan geen kwaad. Helemaal vanboven stond er 'Cure-maker'. Het woord leek me bekend voor te komen, maar ik kon me er geen beeld bij vormen. 

Ik legde mijn vinger op het woord en keek naar Ava "Wat betekent 'Cure-maker'?" vroeg ik. 

Ava leek het even niet te begrijpen, maar zag mijn vinger rusten onder het woord "Oh dat..." zei ze "dat is het best beroep. Je bent eigenlijk bijna co-directeur. Je ontwikkeld mee het geneesmiddel aan mijn zijde. Het verdient goed, en het heeft toch de normale standaard werkuren." 

Ik overwoog de andere keuzes, maar die zagen er lang nog niet zo interessant uit, veel meer werkuren en minder loon. 

Werken met Ava leek me een interessante tussenoplossing. Ik mocht haar wel, en ik werkte liever met haar dan met Janson. Waar zou hij zelfs zijn? Is de trein verder gereden?

 Ava leek mijn gepieker niet op te merken en ging gewoon verder met haar uitleg "Hier is je formulier met je taken en loon. Je moet vanonder tekenen. Maar ik neem aan dat je het eerst wilt lezen." 

Ik knikte en nam het formulier en de vulpen aan. Er stond niet veel in buiten at mijn werkuren waren en wat ik moest doen. Helemaal vanonder stond er in een kader mijn loon. Het was meer dan genoeg, voor mij en de werkuren waren acceptabel. 

Ik moest om 8 uur 's morgens beginnen en ik had om 17 uur gedaan. Op zondag moest ik niet werken. 

Dit was ideaal. Ik tekende het formulier en gaf het terug. Ava gaf me een hand en zei "Welkom bij WICKED." Ik knikte en wist er zelfs een glimlach uit te persen. 

Ik hoorde een deur dichtslaan. Jorge was de kamer uit gelopen. Wat was zijn probleem? Ik hoef me hier niet mee te moeien. 

Ik heb mijn eigen problemen en Jorge heeft die van hem. Hij is een volwassen man en heeft mij niet nodig. Ik heb hem ook niet nodig, ik kan mijn problemen nu perfect zelf oplossen. 

Ik keek Ava even bezorgd aan, ze wuifde het weg. "Hij kan nergens naartoe." Zei ze. Ik dacht helemaal niet dat hij ergens naartoe zou gaan, maar naar waar dan wel. De berg was niet zo groot. Of had ik verkeerde schattingen gemaakt? 

"Wat moet ik nu doen?" vroeg ik. 

"Wat je maar wilt" zei ze " Ik heb alle informatie gegeven die tot nu toe nodig is. Wilt u misschien een rondleiding in de berg?" Ik dacht er even over na. Ik had niets anders te doen en des te sneller ik WICKED leerde kennen, des te beter. 

Ik stond recht (misschien iets te enthousiast) "Graag." Zei ik.  Nu stond ook Ava recht, veel soepeler dan ik had verwacht. 

Ze deed de deur open en liet me voor. Het eerste wat ik zag was Jorge die naast een medewerker zat. Hij was geïnteresseerd naar een medewerker aan het luisteren. Die leek helemaal op te gaan in zijn uitleg. 

Ik stapte kalm naar hem toe. Op dat moment keek hij op naar mij, zijn gezicht vol nieuwsgierigheid. Hij glimlachte. Zijn moed was in vijf minuten helemaal omgeslagen. 

"Hey" zei hij "dit is echt ongelooflijk!" hij wees naar het besturingsbord (of dat dacht ik toch dat het was). Ik was blij hem zo te zien. 

Want het laatste uur was niet aangenaam. Het zou kunnen, dat ik hem misschien toch iets meer nodig had dan ik zelf dacht. 

Ik glimlachte terug. Ik knikte een beetje, half spottend. Hij leek net een klein kind dat een nieuw soort speelgoed had ontdekt. 

"Wat ben je dan aan het doen?" vroeg ik. Hij keek een beetje verbaast dat ik geïnteresseerd was. 

Eerlijk gezegd, was ik niet echt geïnteresseerd, ik vroeg het gewoon uit beleefdheid. Hoewel ik natuurlijk wel zou luisteren. 

Hij lachte naar me, en spreidde zijn armen over het paneel. Hij deed net of hij een kunstwerk ging laten zien. "Dit...is het bedieningspaneel" zei hij "Hiermee bestuur je heel de berg, het is indrukwekkend hoe snel en efficiënt het werkt." 

Hij keek me verwachtingsvol aan. Ik had hier niet echt commentaar op dus ik zei alleen "Leuk" met een zwakke glimlach. 

Hij leek een beetje teleurgesteld door mijn niet zo enthousiaste reactie, maar zijn ogen glinsterden nog steeds.  Ik wou zijn mood niet verpesten dus besloot ik gewoon mee te spelen "Waarvoor dienen die knopjes voor?" vroeg ik. 

Zijn gezicht lichtte terug helemaal op "Ik weet natuurlijk nog niet alles" zei hij "maar ik zal je vertellen wat ik al weet." Hij begon vinnig uit te leggen en ik knikte en uhu'te wanneer het nodig was. 

Ik begreep niet alles, maar stelde geen vragen. Ik wou eerlijk gezegd deze uitleg zo snel mogelijk afronden. Toen hij klaar was, ging ik terug naar Ava. Ze leek in gesprek te zijn, maar hield op toen ze zag dat ik er aan kwam. "Hoi" zei ik "Gaan we verder met de rondleiding?"