Run For Your Life (newt fanfiction)

3. Cranks

Ik keek haar vervreemd aan. Ik wist geen woord uit te brengen. Ik deed mijn mond open maar er kwam niet meer uit dan een luide ademhaling.  

Er stroomden tranen over de wangen van Tim. 

Deze stilte maakt me gek, ik zou het liefst nu de deur uitlopen, maar het probleem is dat ik nog steeds niet wist wat er aan de hand was. Geen enkel spoor van herkenbaarheid.

 Er is gisteren niets speciaal gebeurd en er is geen oproep van algemeen belang geweest naar het districtshuis. 

"Wat is er aan de hand?" vroeg ik schor.  Mam keek weer op, ze keek in mijn ogen, die van haar waren troebel. 

" Ik zal je alles vertellen, maar onderbreek me niet." 

"Oké." antwoordde ik droogjes, ook al ontplofte ik binnen van spanning. 

"De wereld is er slecht aan toe, door de opwarming van de aarde zijn er zonnevlammen die geleidelijk de aarde verwoesten." Ze stopte even en keek me aan. 

Ze ging verder: " Hierdoor is er chaos ontstaan en is er een heel belangrijk wapen uit de handen van het leger gevallen.  Het wapen is een gemuteerd virus, genaamd de Vuring.  Het nestelt zich in de hersenen en zorgt ervoor dat je niet meer menselijk tot niet meer dierlijk kan denken. Mensen worden geen mens meer, zelfs geen dier meer. De mensen die besmet zijn noemen ze Cranks.  Ze hebben geen greintje verstand meer over. Het virus verspreidt zich snel, en is tot nu toe dodelijk.  In het Capitool zijn ze mensen aan het testen op de Vuring, als er daar al mensen besmet zijn komen ze hier ook testen. Slechts zeer weinig mensen zijn er immuun voor.  Zij krijgen geen symptonen en kunnen gewoon verder leven, ze dragen het virus ook niet over aan andere mensen." 

Ik ademde uit, ik had niet eens door dat ik die inhield. Het was te veel informatie in een keer: zonnevlammen, Vuring, dodelijk, immuun. 

"Is er een medicijn?" vroeg ik vol hoop, maar ik wist het antwoord al. 

Mijn moeder schudde haar hoofd. Het virus zal zich vast nog niet in het Capitool bevinden nam ik me voor. 

Ze zullen op tijd een medicijn vinden en ons redden voor dat we de kans krijgen om helemaal gek te worden.  

Mama ging verder met vertellen, ik wist niet eens dat ze nog niet klaar was. " Er is een organisatie, WICKED, het staat voor World In Catastrophe Killzone Experiment Department. Zij zijn immunen aan het verzamelen om experimenten op te starten. Die zouden een medicijn tegen de Vuring moeten vinden. De personen die besmet zijn en niet immuun zijn, zullen worden overgebracht naar een andere plek." 

Ik zag de tranen over mijn broers wangen rollen. Bij mij kwamen er geen tranen, alleen ongeloof. Dit kon niet waar zijn, dit gebeurde alleen in mijn nachtmerries. 

Néé, het gebeurde zelfs niet in mijn nachtmerries. 

" Morgen wordt iedereen getest op de Vuring en of ze immuun zijn." Zei papa. Ik hoopte met alles wat ik in me had dat zowel mijn ouders als mijn broer en ik immuun waren, maar dat was te onwerkelijk om waar te kunnen zijn. 

Maar hoe kwam mijn moeder aan al die informatie? Heb ik dan zo veel gemist deze dag? Is het in de klas verteld geweest aan Tim en moest hij het doorgeven aan zijn ouders? Werd er een brief opgestuurd? 

Ik besloot het gewoon te vragen " Hoe komen jullie aan deze informatie?" mijn stem klonk gebroken, maar ik voelde me niet zo. 

Er bestonden geen stukjes meer, ik was helemaal leeg als lucht en ik kon elk moment weggeblazen worden. 

" De vredebewakers moesten het ons komen vertellen" zei ze. "Hij was hier 5 minuten geleden nog en hij gaf dit formulier." Ze schoof een formulier onder mijn neus. Het was een brief van de overheid.  Ik las de brief:

Beste inwoners,

Jullie hebben zonet de informatie van jullie vredebewaker gekregen. Jullie zullen vast  allemaal in paniek zijn en wij begrijpen dit volkomen. Voor de besmette mensen zullen er maatregelen genomen worden. Zij zullen naar een instelling gestuurd worden om daar uit te zieken en indien er een medicijn gevonden is, behandeld worden. De immunen en de niet besmette mensen kunnen vrij in de stad verblijven. Er zullen wekelijkse controles gedaan worden bij de niet-immunen die nog niet besmet zijn.

Door deze brief te teken gaat u akkoord met:

- indien u besmet bent: word u na het afscheid met uw dierbaren direct naar de instelling getransporteerd.

Hartelijk bedankt voor uw begrip                                                                                 

de overheid

Mijn vingers gleden over de brief. Ik las hem een tweede keer. Nog niemand had getekend. 

Volgens mij was er geen keuze, het was handtekenen of executie. Ik zag het al voor me mijn moeder, een rebel die op de wil van de overheid ingaat om ons te beschermen, maar ze zou het niet opnieuw doen, ze wil niet opnieuw een oorlog veroorzaken, zeker niet na alles wat ze al gezien heeft. 

Toen Tim iets vroeg werd ik teruggetrokken naar de realiteit. 

"Gaan jullie de brief handtekenen?" Ik wou zeggen dat we geen keus hadden maar papa was me voor.  Tim zijn tranen waren opgedroogd maar het zou niet lang meer duren voor er weer nieuwe kwamen. 

Ik stapte zonder nog iets te zeggen de kamer uit. Ik rende de trap op naar mijn kamer en deed mijn deur op slot. Ik ging op mijn bed liggen en liet de tranen stromen.  Maar ze stopten niet, ik probeerde ze terug te dringen, maar ik had de kracht niet om me terug bijeen te rapen. Waaraan hadden we dit verdient?  

Toen dacht ik aan mijn ouders. Het lijkt of ze nu alles voor niets hebben gedaan. Zo lang gevochten om uiteindelijk 20 jaar rust te krijgen. Al die moeite om uiteindelijk dood te gaan. 

We gingen zonder twijfel dood, elke dag kwamen we een stap dichter, dus waarom zijn we dan zo bang om vroeger dood te gaan als het toch ooit zal moeten gebeuren. 

Ik zette de gedachte uit mijn hoofd. 

Ze maakte plaats voor leegte, een diepe leegte die niet op te vullen was. 

Ik ging recht zitten en nam mijn laptop op mijn schoot. Ik opende mijn browser en typte "Vuring" in. Ik klikte op afbeeldingen. De taferelen die te zien waren, waren afschuwelijk. Ik scrolde verder en het werd alleen maar erger en erger. 

Mensen met een verwilderde blik in hun ogen, onder het bloed  en verwond. Het leek of ze niet volledig bewust waren van de toetakelingen. Sommigen hadden zelfs volledige ledematen verloren. 

Er zat zelfs een video opname bij, het waren Cranks die een ander Crank aan het verslinden waren. Ik klikte het snel dicht. 

Dit was hun toekomst, dit gingen ze worden. 

Ze gingen zo gek worden dat ze hun eigen soort gingen opeten. Het was onwerkelijk dat wij in zo'n monsters gingen veranderen.  Ik klapte de laptop dicht en zette hem op mijn nachtkastje. 

Als het zo ging worden, hoeft het voor mij niet meer.