Run For Your Life (newt fanfiction)

29. hoop

Een jongen met blond haar kwam de kamer binnen en deed de deur achter zich dicht. Het was duidelijk dat hij me nog niet had opgemerkt. Wanneer hij zich omdraaide zag ik dat het Newt was. Zijn ogen werden groot toen hij mij in het visier had. Ik hield mij T-shirt voor mij lichaam als bescherming, maar ik was er zeker van dat er nog veel te veel te zien was. Hij hield zijn handen voor zijn ogen "Oh, eumh, hey Brenda. Ik had je niet verwacht je hier te zien. Ryan zei dat je al terug in de tuinen aan het werken was." Was Ryan dan niet blijven wachten? Hij wist toch dat ik hier zat. Ik vervloekte hem om het spel zo vals te spelen. 

Ik schudde mij hoofd "Nee, zo te zien niet." Ooh, Ryan zou door deze streek nog wel vuile blikken van mij krijgen. Newt knikte en keerde zich terug naar de deur "Euhm, ik ga even buiten staan. Roep me maar terug binnen als je klaar bent." Ik knikte en wachtte tot hij de deur achter zich deed. Ik deed snel de short en het topje aan. Het paste allemaal prima, dan had ik toch nog iets geleerd van mijn ouders. Een steek vormde zich om middel, toen ik er aan dacht. Het feit dat ik ze niet meer herinner maakt het allemaal alleen maar erger. 

De tranen kwamen, maar ik veegde ze zo snel mogelijk weg. Ik wilde Newt roepen, maar wist niet goed hoe. Ik liep dus maar gewoon naar de deur en deed die open "Je mag terug binnenkomen als je wilt." Hij lachte. Ik haatte en hield ervan als hij dat deed. Ik hield ervan omdat het zo'n onvoorstelbaar mooi was en ik haatte het omdat ik ervan hield. Het was een vreemde situatie. Wanneer hij een outfit zag keek hij me vragend aan "Vanwaar heb je die outfit?" vroeg hij. 

Ik draaide een rondje "Wat naald en draad al niet kan doen." zei ik, hopend dat hij de boodschap begreep. Het zou gênant zijn als ik het moest uitleggen. Hij knikte goedkeurend en plofte neer op het bed. Ik had niet eens gemerkt dat hij verplaatst was naar daar. Het leek dat wanneer ik bij hem was ik niet helemaal bij bewustzijn was. Het was een vreemd gevoel waardoor de tijd sneller voorbij ging en het ding is, dat ik dat niet wou. Ik deed de deur achter me dicht, ik had niet eens door dat die nog open stond, en plofte neer naast Newt. Ik leunde met een zucht naar achter tegen de muur. 

Newt staarde me aan. "Wat?" zei ik. Hij leek verward "Wat?" zei hij terug. Ik schudde mijn hoofd lichtjes "Waarom ben je aan het staren? Je weet toch dat het onbeleefd is om iemand aan te staren." Hij knikte "Ja, maar ik heb een andere theorie. Mensen zeggen dat het onbeleefd is om te staren. Maar als je naar iemand staart is het toch juist een compliment. Denk daar maar eens over na." Zei hij terwijl hij ook tegen de muur aanleunde. Ik deed mijn ogen dicht alsof ik heel hard aan het nadenken was. Ik was helemaal niet aan het nadenken, maar ik moest toch een antwoord verzinnen "Ja hebt gelijk, maar dat hangt af van de situatie." Zei ik met een glimlach. "en het hangt ook af van de gezichtsuitdrukking van de persoon die staart. Als het nu een oude man is die kwaad naar je aan het staren is, zou ik het niet direct als een compliment bezien." 

Hij dacht even na en likte zijn lippen af "en als het nu een jonge man is die kwaad naar je staart." Zei hij. Ik keek even weg en toen ik terug terugkeek was hij me aan het aanstaren met een blik van ik-probeer-kwaad-te-kijken. Ik schoot in een lag waarvan elke klank gemeend was. Hij lachte ook en wanneer ons kort momentje van plezier gedaan was keek hij me serieus in de ogen. Ik keek serieus terug, maar een blos begon zich over mijn wangen te verspreiden en ik keek weg. 

Hij keek even naar boven en terug naar onder "Ik heb een paar belangerijke vragen voor je." Zei hij. ik keek recht voor me uit, ik durfde niet meer in zijn donkerbruine ogen te kijken "Vraag maar raak." zei ik. Hij ging rechter zitten en zijn blik stond nog serieuzer dan daarnet. "Is er een uitweg?" de vraag leek me de keel dicht te nijpen, dit deed me denken aan de eerste keer dat ik hem gebestudeert had. Ik kon het moment me nog zo voor de ogen halen. 

Hij en Minho die in het labyrint aan het lunchen waren. Allebei aan het praten hoe hopeloos de zoektocht naar een uitleg aan het worden was. Ik had op dat moment zo veel medelijden met hen en ik leek het moment weer helemaal opnieuw te beleven. Ik zocht mij geheugen af, maar moest niet ver zoeken.