Run For Your Life (newt fanfiction)

30. ik was het niet

Newt's POV

We zaten nog even in deze houding, maar toen ik zag hoe laat het was haakte ik me los. Ik keek haar verontschuldigend aan "Sorry, maar we moesten eigenlijk al terug aan het werk." 

Ze zuchtte eerst, maar knikte toen. Ze schoof af het bed en ik volgde haar voorbeeld. "Dan zal ik maar weer aan het werk gaan, kom je mee?" Ik zei niets, maar stond wel recht en ging naar de deur. Ik hield die open voor haar, het klonk misschien slijmerig, maar het gebeurde vanzelf. Ik denk dat het een soort van automatisme is. Ze stapte door de deur en ik deed die achter me dicht. 

Wanneer ze de trap afging leek het wel of ze zweefde, zo elegant en snel was ze. Ik moest zelfs moeite doen om haar bij te houden. Ze sprong van de vijfde trede, maar minderde geen vaart. Ze deed de 'voordeur' open en liet die open staan. Ik wist al wat ze van plan was. Ik begon de treden zo snel mogelijk af te gaan en sprong van de zevende trede (ik was groter) en vloog door de deur. Ik deed die niet achter me dicht, dat zou iemand anders wel voor me doen. 

Ik zag dat ze een lichte voorsprong van me had, maar ik zou die snel overbruggen. Ik rende zo snel ik kon naar haar toe (ik wist niet waar ze naartoe aan het racen was). Ze was snel voor een meisje en ze zou een prima renner zijn. Maar ik zou het mezelf nooit vergeven als ik haar elke dag het labyrint in zou laten gaan. Ze zou wel iets anders passend vinden binnen de Laar. En we zouden hier volgens haar toch niet meer lang blijven. Ik hoopte het voor haar, voor iedereen. 

Ik was nu bijna bij haar en we waren bij bij de velden. Ik vermoedde dat dat de finish was. Als ik wilde winnen zou ik het spel vals moeten spelen. Ik trapte op haar hiel waardoor ze viel. Normaal zou ik nu verder lopen en mijn overwinning vieren, maar in plaats daarvan struikelde ik over haar en viel ik... op haar. Ik hoorde haar hevig hijgen. Ik ging snel van haar af. Ze draaide zich om en lag op haar rug. Haar 'nieuwe' T-shirt hing nu vol met zand en gras. Ze keek me beschuldigend aan, ik kon het haar ook niet kwalijk nemen, het was inderdaad mijn schuld. Toen ze haar T-shirt zag, had ze een kwade en gefrustreerde blik in haar ogen. Ze wees eerst naar mij "Jij gaat " en toen wees naar haar T-shirt "dit opkuisen." 

Ik lachte, ik zou me niet gewonnen geven, ze had maar geen wedstrijdje moeten spelen met me zonder de regels uit te leggen. "Vergeet het." Zei ik terwijl ik kinderachtig mijn tong uitstak, ik had meteen spijt dat ik het had gedaan. Ze leek het een beetje vreemd te vinden en te serieus te nemen. Ze zuchtte "Wanneer komt de box terug?" vroeg ze. Ze was hier nu twee dagen en de box kwam om de week. "Binnen 5 dagen." Zei ik. De scheppers zaten er nooit een dag naast, altijd exact om de zeven dagen. 

We hadden altijd wel overschotten dus het zou geen ramp zijn als hij een dag later kwam, maar als de box niet meer naar boven zou komen, zouden we hopeloos zijn. Ze knikte en ging toen naar de velden, ik volgde haar. Ik zag Ryan op haar afkomen en wou sneller naar haar toe lopen zodat hij niets meer tegen haar zou zeggen, maar ik was te laat. "Hej." Zei hij. Ik zag Brenda hem een kwade blik geven. Wat was er gebeurd tussen die twee?

Brenda's POV

Ik zag Ryan op me afkomen. Hij stak zijn hand naar me uit "Hej." Zei hij. Ik keek hem met mijn vuilste blik aan. Als blikken konden doden, was ik een seriemoordenaar. Hij keek me vragend aan en ik draaide mijn rug naar hem toe. Ik had geen zin een gesprek met Ryan en al helemaal niet na die rotstreek van hem. "Wat is er?" vroeg hij. 

Ik draaide mij met een ruk om. "Wat er is?" de woede weerklonk in mijn stem "Jij vind het zo nodig, om te liegen tegen Newt en te zeggen dat ik in de velden aan het werken ben. Terwijl je wist dat ik me eigenlijk aan het omkleden was. Jij bent een vuil spelletje aan het spelen en ik speel het niet mee." Mijn vinger prikte in zijn borst bij elk woord. Hij keek me eerst verward aan, maar hield het niet lang vol, een gemene glimlach vormde zich om zijn mond.