Run For Your Life (newt fanfiction)

10. voorbereiding

De volgende ochtend werd ik wakker door het gesuis van bakkende boter.  De kamer werd gevuld met de geur van heerlijk spek. 

Ik kroop recht. Net iets te snel, want er verschenen even zwarte vlekjes voor mijn ogen. Ik steunde met mijn voorhoofd op mijn handen en sloot mijn ogen even om ze te laten verdwijnen. 

Opeens stond Jorge voor mijn neus met een bord met twee broodjes op en een pan spek. 

"Goedemorgen!" zei hij veel te opgewekt. Hij zette het bord en de pan op tafel. Hij keek me met zijn handen in de zij aan. 

"Heb je goed geslapen?" vroeg hij. Ik knikte, ik had nog niet echt veel zin om echt iets te zeggen. Ik nam mijn bord op mijn schoot en nam het pan spek. Ik sopte mijn broodje in het vet en stak het spek ertussen. 

Ik had nu pas door hoeveel honger ik had en ik schrokte de broodjes in een mum van tijd binnen. Jorge ging op de andere zetel zitten en ruste met zijn ellebogen op zijn benen. Hij wreef in zijn handen. Ik keek hem vragend aan.  

"Heb jij al een keuze gemaakt?" vroeg hij. 

Ik dacht even na. 

Ik wou niet hier blijven en ook niet naar het Capitool. 

Ik wist het gewoon niet en dat zei ik ook: "Ik weet het niet. Ik wil niet hier blijven maar ik wil ook niet naar het Capitool." 

Hij knikte begrijpelijk "Ik ook niet" zei hij " en ik heb de perfecte tussenoplossing." 

Hij maakte me nieuwsgierig "Wat dan?" We konden toch nergens naartoe? 

"Wel, ik heb hier een hele nacht over nagedacht en opgezocht" zei hij op een zakelijke toon "maar ik vind dat we naar WICKED moeten."

Mijn hart stond even stil. Had hij dat nu echt gezegd?  Hoe kon hij nu zeggen dat we naar WICKED moeten? Ze hadden mijn vader vermoordt! Hoe kon ik dit nu doen. Dit kon ik niet doen. 

Ik merkte pas dat ik voor me uit zat te staren toen hij voor mijn ogen zat te zwaaien. Ik schrok en schudde even met mijn hoofd om het helder te krijgen. 

"Waarom?" vroeg ik verontwaardigd. 

"Wel, als we hier of naar het Capitool gaan zullen we toch sterven, wat er ook gebeurt. Als we naar WICKED gaan, hebben we een job, onderdak en eten. Alles wat we nodig hebben om te overleven  en misschien wel meer. We kunnen misschien ook wel iets goed doen voor de maatschappij." 

Ik keek hem aan alsof hij het krankzinnigste ooit zei. 

Wat volgens mijn mening ook wel een beetje was. 

"Maar... WICKED, ze hebben mijn ouders vermoord." Zei ik zacht, het klonk een beetje zielig maar dat was gedeeltelijk ook wel de bedoeling. 

"Ja en des te meer redenen je hebt om in leven te blijven. Zorg ervoor dat de dood van je vader niet voor niets is geweest." Zei hij vol kracht, maar de kracht kwam niet over op mij. 

De dood van mijn vader was toch voor niets geweest, het heeft geen nut gehad. Als dat allemaal niet gebeurd was, was ik nog steeds in leven en zou ik nu vanbinnen niet zo leeg zijn. Hoewel ik zijn daden niet kon verwijten. 

Als ik de keuze had tussen sterven en doodgaan aan een gekmakende ziekte, had ik voor het eerste gekozen. 

Ik had niet veel tijd om hier over na te denken. Het eten was bijna op en als we naar WICKED zouden gaan, is er nog een lange weg voor de boeg. 

Tegen al mijn principes in, stemde ik in met het idee en ging naar huis. Ik haalde al het eten dat we in huis hadden bij elkaar. Als we naar WICKED wilden moesten we snel en fit zijn. Ik nam een douche en nam een aantal kledingstukken mee. Ik nam ook het kleine fotootje van het hele gezin van op mijn bureau mee.