Run For Your Life (newt fanfiction)

8. Jorge

Tegen twaalf uur 's middags was zowat al mijn vocht al uit mijn lichaam gestroomd en begon mijn honger de overhand te nemen. 

Ik slenterde naar de koelkast en schopte halverwege mijn schoenen uit. De koelkast was bijna leeg op een paar appels, hesp, mosterd, een pak spek en een krop sla na. Op het aanrecht lagen nog vijf broodjes van het ontbijt 's morgens. Ik nam de hesp uit de ijskast en 2 broodjes. 

Ik ging terug naar de zetel, aan tafel zitten zou te veel herinneringen naar boven brengen. Ik verdeelde de hesp tussen de twee broodjes en legde  mijn voeten op het salontafel. Ik keek zwijgend naar de tv. 

Hij was al lang niet meer gebruikt en ik had niets te doen, dus ik pakte de afstandsbediening en zette de tv aan. 

Het scherm werd eerst lichtblauw en toen verscheen er in drukletters een  woord, WICKED. Mijn aandacht werd volledig in beslag genomen voor wat er zou komen. Ik legde mijn tweede broodje op mijn schoot en stopte met eten. 

Het blauwe scherm verdween en er kwam een vrouw op het scherm. Ze had een vriendelijk gezicht een witte overal aan met WICKED op geborduurd. Haar haar was blond en strak naar achter gekamd. Ze zag er oud uit, maar dat kon ook de vermoeidheid zijn. 

Ze keek recht in de camera en begon haar uitleg:

"Goedemiddag beste kijkers,

jullie zijn vast immuun of niet besmet. Want ik neem aan dat de besmette mensen niet in staat zijn om dit te bekijken.  De tv kanalen zijn in bepaalde niet-actieve delen van het land afgesloten en zullen ook niet meer actief worden. Als u dan toch zo graag tv wilt kijken, is er maar één zender open. Hierop worden de luchtbeelden uitgezonden van de reeds vervallen steden. Hierdoor willen wij u laten beseffen hoe goed u het hebt en waarvoor u uzelf moet beschermen. 

Ik ben Ava Paige en WICKED is goed."

Het scherm word zwart en het kanaal waar ze het over had, sprong aan. Er kwamen beelden op van een verwoeste stad. Er liepen mensen rond. Nee, het waren geen mensen, het waren Cranks. 

Hun pas was dierlijk maar allesbehalve sluw. Ze stapten lomp, zoals een gewond beest. Hun kleren waren aan stukken gereten, of zo zag het er toch uit. Ik kon het niet duidelijk zien vanaf deze afstand.  

Het beeld verschoof, het kwam van een camera van de begane grond.  Het was een donkere gang en hij was vochtig. Ik kon de druppeltjes op de camera tellen. Er passeerde een groep cranks. Ze zagen er allemaal gewond uit. Een ervan had zelfs geen arm meer. Het bloed droop er uit maar hij leek het te negeren. 

Ze leken zeer snel afgeleid te zijn, want toen de camera  bewoog om de Cranks beter op te volgen, keken ze op. 

Een paar van de Cranks liepen naar de camera toe. Het waren 2 mannen of wat er van overbleef. 

Een man was zijn oor kwijt en de helft van zijn haar was weggebrand.  Het zag er pijnlijk uit maar de man leek er geen erg in te hebben. De andere man zijn haar hing in vettige lokken voor zijn gezicht en zijn T-shirt zag helemaal rood, maar ik zag geen verwondingen. Zijn ogen stonden helemaal wild alsof hij elk moment een prooi kon bespringen. 

De vrouw zag er nog redelijk goed uit buiten het lange haar dat helemaal samengeklit was. Ze stonden nu recht in de camera te kijken en ze snoven aan de camera. (Net zoals een rat zou doen) ze zagen dat de camera uitzoomde en begonnen er aan te trekken. 

Toen werd het beeld zwart en het bleef zwart. Ze hadden waarschijnlijk de kabel er uit getrokken. Er werd niet overgegaan naar een andere camera dus besloot ik mijn tv uit te zetten. 

Ik zag dat ik mijn broodje helemaal fijn had genepen. Ik at het toch op, hoe onsmakelijk het er ook uit zag. 

Ik wist niet direct waar het geld lag en ik had nu niet bepaald voorraad. Toen mijn broodje op was ging ik naar de keuken en waste mijn handen, ik checkte de koelkast nog eens.