Run For Your Life (newt fanfiction)

34. Deal

Ik wist niet exact hoelang ik geslapen had in het bos, het zou maximum twee uur geweest zijn want iedereen was al aan het ontbijten. Ik keek rondom me maar zag geen Newt. Eerlijk gezegd wou ik niet echt met hem praten, maar ik had niet veel keus. Hij zou me moeten zeggen welke job ik vandaag moest uitproberen. Minho stapte met een zuur gezicht naar het 'ontbijtbuffet'. Ik grijnsde en voelde me redelijk voldaan, vooral omdat ik de tweede snelste Laarder enorm voor schut had gezegd. 

Hij had het misschien wel verdiend, hij moest maar niet zo'n dikke nek opzetten. Ik volgde hem aan het ontbijt en ging half naast hem staan. Hij keek me verrast aan en keek dan snel weer weg. "Je bent best snel" mompelde hij, maar hij keek gewoon recht voor zich. 

"Redelijk" zei ik grappend "Ik hield me nog in." 

Hij haalde zijn wenkbrauw op "Je bent misschien snel, maar heb je ook uithouding? Ach, dat zullen we dan wel zien bij je 'auditie' als renner." ik keek hem met een ruk in de ogen. "Wat?" zei ik verward. "Je weet wel, we kijken dan of je renner kan worden, net als bij de andere jobs."zei hij. 

Ik schudde mijn hoofd "Newt zal het toch nooit toe laten." Minho haalde zijn schouder op "Newt heeft hier niet alleen de leiding hoor. Er word over gestemd en als hij als enige tegenstemt, heeft het toch geen zin. Hij probeert je gewoon te beschermen, het is geen lachertje daar buiten hoor" zei hij terwijl hij naar het labyrint wees. De deuren waren nog gesloten. Ik knikte "Dat zal ik dan onthouden." 

We namen ons ontbijt bij elkaar, het waren spek en eieren, zeer lekker als je het mij vraagt en zetten ons neer op mijn gewoonlijke pickniktafel. Ik keek achter me naar de hoeve en zag Newt naar buiten komen. Zijn ogen waren rood, hij had gehuild. Dat ergerde me echt, hij had eerlijk gezegd geen enkele reden om te huilen in deze situatie. Ik balde mijn vuisten en ontspande mijn handen terug, dit deed ik een paar keer. Dat was mijn manier om mijn woede te controleren, maar wegrennen was ook een optie. 

Ik zag hem richting onze tafel lopen en keek terug naar mijn bord. Minho keek over mijn schouder en zag dat Newt eraan kwam, mijn reactie had hij ook al gezien. "Gewoon kalm blijven" zei hij "ik ben er nu ook bij." Ik knikte en nam een hap van mijn broodje ei met spek. Newt zette zich naast ons neer. Ik probeerde niet naar hem te kijken, maar dat kostte me verdomd veel moeite. 

Newt schraapte zijn keel "eumh, sorry." Zei hij. Ik was nog steeds heel druk bezig met niet in zijn ogen te kijken en antwoordde niet. "Brenda?" vroeg hij. Ik keek automatisch op (wat ik natuurlijk niet had moeten doen) en werd direct gevangen genomen door zijn donkerbruine ogen. Ik kreeg er geen woord meer uit en hij ook niet, maar ik had genoeg aan de blik in zijn ogen. Ze schreeuwden het woord 'sorry' uit en een klein stemmetje in mijn hoofd zei dat ik hem moest vergeven, maar er was nog een ander stemmetje dat zei dat ik het niet moest doen. 

Nu moest ik besluiten naar welk stemmetje ik zou luisteren, maar ik zou het makkelijkste kiezen. "vergeven" zei ik en hij slaakte een zucht van opluchting, ik onderbrak de zucht "maar vergeten nooit."

 Hij knikte en keek naar mijn lege bord. "Klaar om bij de snijders te gaan proberen?" Mijn maag keerde zich om bij het woord. Ik had niet bepaald zin om onschuldige dieren te gaan slachten, maar ik had niet veel keus. 

Ik stond op en zei met een licht sarcasme "Helemaal." We wandelden naar de boerderij waar al de dieren waren en ik voelde al een oprecht medelijden met hen. Newt stelde me voor aan Winston, de keeper, hij leek me een warm persoon. Wat ik niet verwachtte van iemand die de hele dag door dieren vermoordt.

Tijdens het middageten leek ik niets binnen te krijgen, het was steak met gepofte aardappel. Normaal gezien zou ik dit heerlijk vinden, maar aangezien ik het rund zelf geslacht heb, pas ik toch maar. Mijn voormiddag als snijder was in een woord, afschuwelijk. Ik minstens vijf keer moeten overgeven en wou elk dier dat dood moest als huisdier houden. Het besluit was dus dat deze job niet voor mij was weggelegd en ik dus in de namiddag al iets anders mocht proberen in plaats van pas morgen. 

Newt zei dat ik nog bij de med-jacks mocht gaan proberen. Ik zou met Clint en Robert werken, dat zag ik nog wel zitten. En er waren niet zo veel zieken en gewonden op een dag. Newt stond recht en ik volgde zijn voorbeeld. Hij legde zijn hand subtiel op mijn onderrug, heel subtiel zelfs want ik voelde het amper, maar toch had ik het opgemerkt. Ik merkte zowat alles wat hij deed op. 

Eenmaal aan de hoeve bleef Newt staan, hij krabde in zijn haar. "Dan kruisen hier onze wegen." Zei hij. Een lichte teleurstelling overspoelde me "Blijf je dan niet?" vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd "Nee, ik heb nog een heleboel andere dingen te doen." ik trok een pruillip en hij zuchtte "Ik zie je straks wel bij het avondeten." Zei hij. 

Ik knikte en een lichtte glimlach verscheen op mijn gezicht en hij lachte terug. Hij gaf me nog een knuffel en toen net op het moment dat ik het niet verwachtte, een kus op mijn wang. Ik was van buiten bevroren maar vanbinnen leek alles even weg te smelten. Ik wou nog iets zeggen (hoewel ik nog niet wist wat), maar hij was al uit mijn zicht verdwenen. Ik voelde de rode blos op mijn wangen, eigenlijk kon ik het zelfs geen blos meer noemen, ik werd eerder een soort tomaat. 

Ik zag Clint in de deuropening staan, hij grijnsde. "Wat?" zei ik uitdagend. Hij knikte naar een willekeurige richting "Ik heb je wel gezien met hem." net op het moment dat ik dacht at ik niet roder kon worden, gebeurde het. Ik besloot er gewoon niet op te antwoorden en ging de hoeve binnen. Het was er redelijk stil en ik hoorde elke voetstap weergalmen door het gebouw. Ik deed de deur van de verzorgingskamer open en ging op het lege bed zitten. 

Ik liet de deur achter me open zodat Clint wist dat ik hier zat. Ik hoorde zijn voetstappen op de trap, wanneer hij binnenkwam deed hij de deur achter zich dicht. "komt Robert niet meer?" vroeg ik. Clint schudde zijn hoofd "Nee, hij werkt bij de track-hoes vandaag." 

Ik keek hem een beetje in de war aan "maar hij is toch med-jack?" Clint knikte "Dat is ook zo" zei hij "maar soms kan een Laarder twee jobs doen, je weet wel half-tijds de ene job en half-tijds de andere." Ik knikte, dit zou misschien de ideale oplossing zijn. Ik zou half tijds renner kunnen worden en half tijds ik-weet-nog-niet-wat. Dan moest ik niet elderdaags rennen en hoefde Newt zich niet elke dag zorgen te maken. Nu moest ik alleen nog een tweede job zien te vinden én de test om renner te worden halen. Hiermee zou ik een goede deal kunnen maken me Newt, eindelijk.