Run For Your Life (newt fanfiction)

24. Welkom op de Laar

24.

Brenda's POV

Het was even donker, maar wanneer ik er eenmaal door was, was het licht zeer helder. Ik begon te lopen en mijn zicht werd waziger bij elke stap. Ik begon me loom te voelen, maar bleef verder lopen. Ik hoorde enkele van de laarders roepen, maar negeerde het. Het begon donkerder te worden, maar ik kon nu enkel nog maar schimmen zien. Ik dacht in het bos te zijn. Voor ik het kon beseffen, was het laatste dat ik zag de schors van een boom.

Newt's POV

Ik wou net het labyrint in stappen, toen ik een paar Laarders mijn naam hoorde roepen. Ik draaide me om en zag de Laarder allemaal naar het midden van de Laar lopen. Ik zag iemand met lang bruin haar lopen. Wacht, er was niemand op de Laar met lang bruin haar? Ik begon dichter te lopen en zag dat het een meisje was, een snel meisje. Ik begon sneller te lopen, een beetje in paniek door de situatie. 

Een meisje? Hoe kwam zij hier? De box had haar niet gebracht, want dan was het alarm afgegaan. Er waren een aantal anderen achter me aan het lopen, maar ik was sneller dan hen. Ik was bijna bij het meisje, aan de rand van het bos. Ik sprong naar haar voeten en ze viel tegen een boom. Ik kwam recht en boog me naar het meisje toe. Ze lag op haar buik dus ik keerde haar om. Ze voelde slap aan, dus ik gokte dat ze buiten bewustzijn was. 

Ik wist niet echt wat ik moest doen, ook al was ik hier al zo lang. "Med-jacks." Riep ik. Ik zag Clint en Robert aankomen, maar ze waren te traag naar mijn zin. Ik stopte één arm onder de benen van het meisje en de andere juist onder haar armen. Ze was redelijk klein en mager, dus ze woog niet veel en ik kon haar met gemak dragen. Haar lang bruin haar plakte tegen haar voorhoofd en haar ogen waren toe. Haar gezicht zag er vredig en jong uit. Hoe oud was ze? 15, hoogstens 16. 

Haar jukbeenderen waren scherp, maar toch had ze geen strenge uitdrukking. Ik rende zo snel ik kon, de med-jacks te gemoed. Wanneer ze me zagen keerden ze zich om. Ik was even in de war, maar toen zag dat ze naar het hoofdgebouw aan het lopen waren. Ik volgde snel en liep door de deur die ze open hadden laten staan. Mijn benen branden toen ik de trap opging, maar ik negeerde het. Wie weet lag het meisje wel te sterven. 

Ik was bijna boven en de med-jacks stonden in de deuropening. Ik liep de kamer binnen en legde het meisje, zachtjes op het bed. Robert deed de deur dicht en kwam samen met Clint dichter naar het meisje. Hij voelde aan haar pols en mompelde iets als "Ze leeft nog." Ik haalde opgelucht adem. 

Robert ging even de kamer uit, en kwam terug binnen met een nat washandje. Hij knielde naast haar neer en legde het washandje op haar voorhoofd. Hij ging op de stoel naast het bed zitten en klapte in zijn handen "Nu alleen wachten tot ze wakker word." Ik knikte, nam een andere stoel en zette die naast hem. Clint stond recht en wandelde de kamer gewoon uit. Ik vond het niet erg, het had ook niet veel zin om met drie te wachten. 

Ik leunde achterover tegen de stoel en dacht na. Een kwartier geleden wou ik het Labyrint nog in om te springen en nu zit ik naast het bed van een meisje dat buiten bewustzijn is.  Het voelde geen van beide juist, maar ik kon nu niet weg. De Laarders hadden me nu nodig, ik had geen keuze. 

Misschien was er zelfs nooit een keuze geweest, maar het voelde niet juist. Ik bleef in stilte zitten en bestudeerde haar, niet op een foute manier ofzo, maar gewoon. Ik wou weten, wie de nieuwe persoon op de Laar was. zoals ik al had opgemerkt had ze lang bruin haar dat bijna tot aan haar heupen kwam. Haar ogen waren nog steeds gesloten en haar wimpers waren lang. Ik vroeg me af wat de kleur haar ogen waren en hoopte dat ik daar snel achter zou komen. 

Haar armen lagen naast haar en het leek dat wanneer ik ze zou aanraken, ze direct zouden breken. Haar handen waren slank, net als de rest van haar lichaam. Ze had totaal andere kleren aan dan ons. Ze was helemaal in het wit. Ze had een T-shirt met lange mouwen aan en een witte linnen broek, ze had geen schoenen aan. Ik gokte dat ze er of geen aan had, of dat ze waren uitgevallen bij het lopen.