RUINS√(Unedited)

Chapter 37

Dala ang maliit na maleta ay bumaba ako sa bus. I blew a small sigh before looking at the place. Wala sa sariling naglakad ako at nangupa ng malilipatan.

"Dalawang libo lang kada buwan neng. May kuryente at tubig na rin. Kung gusto mong makatipid ay may poso naman dyan sa likod."

Pagod akong nahiga sa kama at tumulala. Dinama ko ang aking dibdib. Do I regret leaving without any trace? Nag AWOL din ako sa trabaho ko. Bahala na, I just want to get away from everything.

I spend my whole day reflecting and talking to myself.

One week...

Isang linggo na ang tinagal ko dito at kahit papaano ay unti unti akong nakaka adjust sa sitwasyon. I kept asking myself why I end up here. Maybe because I knew this is my mothers hometown. This is where she grew and I wanted to feel the vibe.

The only thing that keeps me entertain here is the beautiful sea. Palagi akong naglalagi doon at pinapanood ang mga mangingisdang sabay sabay na humila ng lambat sa pangpang. Pagkatapos niyon ay paghahatian nila at ibebenta, of course nakikipagunahan din ako sa pagbili ng sariwang isda.

"Kit naku bilisan mo nang mauubusan ka ng isda!" sigaw sakin ni Ate Yoli.

Ate Yoli is one of my neighbors. Mababait ang mga tao dito, the first mean of living is through fishing.

"Oh, Kit eto isang kilo!" ngiti sakin ni Mang Estoy. On the way home with Ate Yoli ay kung ano ano lang ang pinag uusapan namin. Pagdating sa bahay ay tinulungan niya pa akong magluto. Masyadong marami ang isang kilo kaya hinahatian ko rin sila minsan ng ulam.

"Kung hindi mo mamasamain Kit ay msitanong ko kung bakit ka napadpad dito sa maliit na bayan namin."

I smile sadly before drawing my attention to the wide field of crops infront of our house.  "May mga bagay lang po na gusto kong mabigyan ng linaw."

"Nagpunta ka dito dahil gusto mong makapag isip isip? Kung sa bagay ay maganda rin ang makalanghap ka ng sariwang hangin malayo sa maynila."

Bumuntung hiniga ako. "Malayo ang tingin mo, may mga tao ka bang namimiss?"

On the depths of my heart, no matter how I tried to lie. There is so many people I miss so much.

Pero anong magagawa ko? I gave up.. I gave up already. Maybe there is really things that are not meant to be for you.

"Alam mo, bata ka pa. Madami ka pang bagay na mararansan. Minsan lang ang tao na dumaan sa buhay natin. Kung talaga ngang hindi para sa iyo eh di magandang namnamin mo na lang ang oras kasama siya."

I unbelievably look at her kaya natawa siya. "Kuuu kayong mga kabataan ay laging buhay pag ibig ang problema"

I cleared my throath before speaking.
"May isa pang rasong kung bakit po ako nagpunta dito."

Nahihiya akong ngumiti. "I came here by hope to see my mother.." napapikit ako ng mariin.

I can still vividly remember the day she chose to go away. The last time I saw her.
Suminghot ako.

"E-merina Gimenez, Emerina po ang pangalan niya.."

Her eyes widen. "Maliit lang ang bayan na ito Kit, hanapin natin ang mama mo at baka nga'y narito siya."

Ate Yoli became my constant bestfriend. Tinotoo niya ang pangako niya na hanapin ang mama ko. Nagtatanong tanong siya sa mga kakilala niya kung kilala nila ang mama ko but to my dis lsappointment, no progress. Maliit akong ngumiti kay Ate Yoli at sinabing hindi naman ako nagmamadali. I just hope one day to see her and get my closure.

Three weeks...

Tatlong linggo na nang mapadpad ako dito. I don't have any more news about the people in Manila. Hindi na ako masyadong gumagamit ng cellphone. Like what I said I want to refresh my mind at magagawa ko lang iyon kung puputulin ko ang kung ano mang magbibigay ng koneksyon mula kanino man.

I tied my hair bago pumara ng trayk papuntang wet market. Pagdating ay halos mahilo ako sa dami ng tao at sa init.

Ang mga tindera ay panay ang sigaw makahakot lang ng customer. I admire them for their hardwork, kahit gaano kahirap ay kinakaya nila para sa kanilang pamilya.

If only I had those.. Dala ang bayong ay nag tungo ako upang bumili ng mga sariwang gulay.

"Dalawang tali po ng okra."

"Bente lang iha!" ngiti sakin ng may katandaan na tindera kaya ngiting tumango din ako dito.

"Bago ka dito ano? Aba'y ngayon ko lang nakita ang mukha mo dito o baka naman ay hindi ka naglalabas ng bahay niyo? Sa ganda mo ba namang iyan ay hindi na ako magtataka!" bibong at sunod sunod niyang tanong. Namula ang mukha ko sa tinuran niya.

"Galing po akong Maynila, nagpunta lang ho ako dito at nagbabasakaling makita ang nanay ko."

"Aba'y anong pangalan ng nanay mo?, kung hindi mo natanong ay ako ang best in friendly dito baka kilala ko ang nanay mo!"

My heart thump in exitement.

"E-emerina Gimenez" Naihampas niya ang tali ng sitaw sa bilao.

"K-kilala niyo po?" Ngumiti siya bago umiling kaya napabuntung hininga ako.

"Pero sa kabilang brangay ay may Emerinang nagtitinda din sa palengke doon. Ewan ko lang kung iyon ang nanay mo. Marami namang Emerina sa mundo."

Nanginginig ang kamay na pinakita ko ang larawan ni mama sa kanya.

"Aba'y ang sosyal naman ng taong iyan, iyan ba ang nanay mo?"

Agad akong tumango tango. Kumunot ang noo niya saka saglit na nag isip.

"May hawig nga ngunit ang pagkaka alala ko ay hindi maputi ang Emerinang iyon. medyo kulot din ang buhok at hindi naman mukhang masungit." ngiwi niya sa larawan ni mama na seryoso lang at mukhang masungit.

Wala sa sariling nagpasalamat ako sa kanya at nagpaalam. What just had happened?

If it's really her then why would she work at the wet market, I mean it's bery out of her character. Agad ko iyong binalita kay Ate Yoli na nangako namang sasamahan ako sa wet market ng kabilang barangay bukas na bukas din.

***

Just what my expectation. The place is a typical super busy wet market. I can't imagine her working here. Agad kaming nagtanong sa isang tindera at agad naman niyang itinuro ang puwesto.

"Uhm may Emerina Gimenez po ba dito?" tanong ko sa isang lalaki doon na naghihiwa ng karne.

"Naku hanap mo si Emerina? Kakaalis lang at may inaasikaso, mamayang hapon pa ang balik non dahil bumili ng isda." Amg tuwa ay agad na napalitan ng pagkadismaya. Laglag balikat akong tumango.

"Kung hindi mo mamasamain ay kaano ano mo siya at bakit mo hinahanap?"

"She is my-" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko ng may biglang dumaan at mahagip siya ng aking panigin.

"Naku mabuti at napaaga, Emerina kumare may naghahanap sa'yo ditong magandang dilag!" tuwang sambit ng lalaki at ako namay tuluyang natulala.

Her long straight black hair was gone into a frizzy one. Her skin that she took care the most was now gone into a--

My tears streamed down as soon as our eyes met. Humikbi ako at hindi makapagsalita. I felt overwhelm and don't know what to do.

"A-anak" ang bitbit na bilaong puno ng isda ay tila nagpahirap lalo sa kanya.

"Mama.."