RUINS√(Unedited)

Chapter 42

"C-Cane?" hindi makapaniwala at gulat kong tanong. Suminghot singhot siya saka tumango. Napatingin ako kay Deter na katabi niya saka napangiti. So their relationship lasted.

She hugged me when she reach me. "Namiss kita bestfriend." niyakap ko siya pabalik.

"I-I'm sorry Kit kung-"

"Sshh, wala ka naman talagang kasalanan Cane. It was me, sinisi kita na hindi naman dapat." I croaked.

"O-Oh my God. Hindi lang ako makapaniwala na magkikita tayo after five years. Parang kailan lang ng nagkagusto kay Yvo and look. Buntis kana!" she laughed and I blushed. I can't with their teasing smiles. Pumalibot ang braso ni Yvo sa akin.

"One thing you didn't know. Ako ang unang nagkagusto sa kanya. I just kept on hiding and fooling myself."

"Suuus, hiding fooling ka diyan, pahard to get kasi ang trip mo eh. Kainan na dahil gutom na daw si Raniel!" sigaw ni Sabby.

"Hoy! Wala po akong sinabi tita tito!" mabilis namang depensa ni Nkel na nagpatawa sa lahat.

Saba'y sabay kaming kumain ng tanghalian. Napuno ng tawanan at biruan ang lamesa. Somehow it made me so happy. Seeing my family, being okay with them lift all my anger and bitterness. Para akong biglang nakahinga ng maluwag.

Napatingin ako kay Yvo ng hawakan niya ang kamay ko sa ilalim ng mesa. Ngumiti siya sa akin.

"Are you tired? Gusto mo bang matulog?" umiling ako saka siya nginpnitian

"So kelan ang kasal?" napatingin kaming lahat kay Sabby at natahimik lahat. Tsk this girl really.

"Marriage is not an issue for me, hinihintay ko na lang si Kit kung kailan siya handa." Yvo said making my heart stop.

***

Alam kong may parte sa akin na may pagaalinlanagan. There is many questions and doubt in my head. What if he ever go and leave me again? Paano kung dahil lang sa bata kaya siya ganoon sa akin?

"Anak.." napatigil ako sa pag-iisip ng may tumawag sa akin. It was my Dad.

"G-Gustong gusto kitang maka usap." napayuko ako.

"I know I never really became a father to you.. " tears began to swell in the corner of my eye. Nangyari na, ano pa nga bang magagawa ko?

"Alam kong hanggang ngayon ay hindi mo pa rin ako kayang patawarin." he smiled bitterly. Nanatili lang akong tahimik. Hindi malaman kung anong dapat kong sabihin.

"I-I can't asked for forgiveness anak, nahihiya ako sa'yo." sa mga puntong ito ay tuluyan na ngang bumagsak ang mga luha ko. A sobbed escaped my lips, dinala ko ang palad sa bibig.

"But I'm hoping someday we'll be okay. Hindi ko na bibigyang katarunagn ang ginawa ko sa'yo. I'm at wrong dahil pinabayaan kita." iyak niya.

"Hindi totoong kaya lang kitang gustong makuha sa mama mo ay para sa kasal. I-I've thinking about you a lot since t-then."

"Iniisip mo ako? Only after almost 10 years. Isang dekada kang nawala sa buhay ko." I bitterly said. He cried.

"Noon pa, I can't blame your mother if she never wanted to give you to me." I wiped my tears. Ayaw ko ng magalit. Nakakapagod. Nakakaubos.