|FALIM| (DÜZENLENİYOR)

2.9

Merhaba!

30. Bölüme gelmişiz!!❤️ İsterseniz buraya kitap hakkındaki düşüncelerinizi bırakabilirsiniz.

Olaylar biraz yavaş ilerliyor gibi gelmeye başladı, açıkçası hikaye boka sarıyor gibi hissediyorum. Bir de 'final ne zaman?' diye soruyorlar. Öncelikle şunu sormayın aşırı ayar oluyorum.

Arkadaşlar inanır mısınız zerre kadar fikrim yok, burada aklıma gelenleri yazıyorum ve okulum olduğu için de bölüm yazacak çok vaktim olmuyor maalesef.

Teoman - Sevgi Anlaşmak Değildir

İyi okumalar🧚🏻‍♀️

Kuzey'den...

Sıkıntıyla kafamı sıraya vurdum ve gözlerimi kapattım. Lorin baş ağrısı bahanesiyle dersten çıkmıştı, başka bir şey olduğunu biliyordum fakat bunu kendisinden duymak istemiştim.

Seviyoruz ama salak değiliz Allaha şükür.

"Abi iyi misin sen?" Doruğun seslenmesiyle gözlerimi araladım ve yerimde doğruldum.

"İyiyim abi, iyiyim de Peri de bir haller var bugün. Sabahtan beri garip davranıyor. Bilmiyorum, sanırım onu taktım biraz kafama." elini omzuma koydu ve dostça sıktı.

''Oğlum Lorini tanımıyormuş gibi konuşuyorsun. Deli bir sevgilin var, böyle psikopat olanlarından.'' gülümsedim. Gerçekten de öyleydi. Deli doluydu, bir çocuktan farksızdı. ''Bak kardeşim, kız şu aralar zor bir dönemden geçiyor. Yıllardır ölü bildiği ailesi bir anda ortaya çıkıveriyor. Zaman ver, konuş onunla.''

''Aman! Konuştu aşk kuşu. Bana tavsiye vereceğine sen gidip konuşsan mı? Yoksa yakında sevdiğin kızın düğününe gidersin artık.'' gülen yüzü asıldı.

'' Kız bana kanka diyor, ne yapmamı bekliyorsun ki? Gidip aşk itirafı falan yapmamı mı?''

''Bak Doruk, sen bu kızı seviyorsun. Kaç sene oldu? Kaç senedir içinde tutuyorsun duygularını? 3? 4? belki de daha uzun zamandır. Daha ne kadar içinde tutmayı planlıyorsun, iş işten geçince, Erva başkasına aşık olunca mı söyleyeceksin onu sevdiğini? Üç günlük dünya, yarın hatta 5 dakika sonra kimin yanında olup olmayacağını bilmiyorsun. Üzgünüm abi, gerçekler bunlar. hayat böyle. Sen eğer gidip konuşmazsan, o eninde sonunda başkasını sevecek, belki de seviyor. Bilemeyiz. Ama emin ol sonucu ne olursa olsun en azından rahatlamış olacaksın. Güven bana.'' güven verircesine gülümsedim ve sırtına desteklercesine pat pat vurdum.

''Öyle mi dersin?''

''Eveet! Sen güven bana.''

O sırada zilin sesi sınıfı doldurdu. Öğrenciler sınıfı bir bir boşaltırken derin bir nefes aldım ve arkama yaslanıp gerindim. İki saattir aralıksız dersteydik ve ben artık sıkılmaktan sıkılmaya başlamıştım. Bazen hayatı sorguluyordum.

Sınıfta sadece Anıl, ben ve adının Berk olduğunu öğrendiğim yeni çocuk vardı. Çocuğa ısınamamıştım. Belki tanıyınca sevebilirdim fakat genelde insanlar üzerindeki düşüncelerim değişmezdi.

Gözlerim kafası sıraya gömüp götünde pireler uçuşarak uyuyan Anıla döndüğünde gözlerimi devirip güldüm.

Bir tane normal yoktu anasını satayım.

Titremeye başlayan telefonumu elime aldım ve gözlerimi ekranda gezdirdim. Melda abla arıyordu. Kendisi Lorin'in bakıcısıydı fakat sadece ona değil hepimize bakmıştı ve ablamız gibiydi. Telefonu açıp kulağıma götürdüm.

''Alo?''

''Kuzey Lorin nerede?!''

''Abla bir sakin olur musun? Benimle değil. Sakince anlatır mısın ne olduğunu.''