|FALIM| (DÜZENLENİYOR)

3.7

Merhaba!

Yazdığım en ama en uzun bölüm oldu. 5000 kelime.

Şok olacağınız bir bölüm olacak.

Lp- Lost On You
Emma Louise- Jungle
The Irrepressibles- In This Shit

3 gün sonra...

Uykum etraftan gelen boğuk sesle bölünürken, yavaşça araladım gözlerimi. Başım çatlıyordu.

Gözlerimi birkaç kere kırpıştırarak doğruldum yatakta. Penceremden içeri sızan güneş normalin aksine bana huzur değil, rahatsızlık veriyordu. Ayaklarımı yataktan sallandırdım ve terliklerimi giyerek çıktım yataktan.

Üç gündür kimseyle konuşmamış, görüşmemiştim. Sadece Erva ve Ekinle konuşuyordum. Bir de burada yaşadığı için Eceyle. Ama onu da birkaç gündür görmüyordum zaten.

Yarı açık gözlerle küçük salonumuza girdim. İçeride iki gündür ortalıkta görünmeyen Ece vardı. Beni görünce konuşmaları kesildi ve bana döndüler.

''Günaydın,'' diye mırıldanarak kendimi koltuğa, Erva'nın  yanına adeta çuval gibi bıraktım.

''Günaydın!'' dedi Ece enerjik sesiyle. ''Gözlerin niye dört saat aralıksız ağlamışsın gibi?''

''Ağladım çünkü.''

''Ne? Niye?'' diye sordu merakla. Abisi ya da Doruk yetiştirmemişti.

''Ayrıldık,'' dedim gözümün önüne düşen saçları geriye iterek. Erva zaten bildiği için şaşırmamıştı, ancak sebebini o da bilmiyordu. Ece şok içinde baktı suratıma.

''Kimle?''

Ece, lütfen şaka yaptığını söyle.

''Ebenle Ece'cim, ebenle ayrılmışlar.'' dedi Erva konuşmaya dahil olarak. Gözümün önüne düşen sahnelerle gözlerim doldu. Kafamı omzuna yasladım ve şiş gözlerimi yumdum.

''Bebeğim, hadi anlat artık.'' dedi Erva saçlarımı okşayarak.

''Ya siz çok mutluydunuz, niye ayrıldınız ki şimdi?'' Ece yengesi olamayacağım şokunu kaldıramadı sanırım.

Gözlerimi aralayıp konuştum. ''Olmuyordu, yapamıyordum. Son üç ayda o kadar çok şey oldu ki artık kaldıramıyordum. Ona zarar vermek istemediğim için ayrıldık, yani o tam olarak böyle bilmiyor ve bilmemeye devam edecek.'' dedim. ''Bide çok kırdım onu, çok ağır konuştum.'' Gözlerimden akan bir damla yaş yanağımdan süzülerek Erva'nın omzuna düştü.

''Ben ne diyeceğimi bilemiyorum. Ya yengem olacaktın sen benim!''  diyerek sitem etti. Gülümsedim hafifçe. Ayağa kalktı ve yanağımı öpüp sıkıca sarıldı bana. Kollarımı ona sararak karşılık verdim.

''Ne olduğu, ne dediğin ya da ne dediği önemli değil. Ben inanıyorum, siz olacaksınız tekrardan.'' Dedi Erva.

''Öyle mi dersin?'' kollarımın arasından çıktı Ece.

''Kızım sen Lorin Aksoy'sun! Sen değil de kim koparacak tuttuğunu?!'' kıkırdadım.

''Ben abime bakayım o zaman, yemekte görüşürüz!''

''Ama-'' itiraz edecekken sözüm kesildi.

''Hayır, yemeğe geliyorsun!''

''Hayır, yemeğe geliyorsun!''