|FALIM| (DÜZENLENİYOR)

1.4

*VOTE VE YORUM ATMAYI UNUTMAYIN*

İyi okumalar🧚🏻‍♀️

Saçlarımda dolaşan eller beni huylandırırken yavaşça gözlerimi açtım. Beyaz tavan ve duvarlara bakılırsa sanırım hastanedeydim.

Çok zekiyim biliyorum.

Kafamı hafifçe kıpırdatıp saçlarımla oynayanın kim olduğuna baktığımda bu kişinin Erva olduğunu gördüm.

Uyandığımı fark edince yüzüne bir gülümseme yerleştirip konuşmaya başladı;

"Nasılsın bebeğim?" Dedi şefkatle.

"İyiyim de, noldu?"

"Gece kriz geçirdin, apar topar hastaneye getirdik. Ben dışarıdakilere uyandığını haber vereyim." diyerek odadan çıktı.

Biraz sonra içeri giren sürüyle gözlerimi devirdim. Ardından da yattığım yerde dikleştim.

Doktor dışarı çıktığı zaman, Demir hızla yanıma geldi ve elimi tuttu;

"İyi misin güzelim?" Dedi ilgiyle.

Hâlâ nasıl yüzüme bakabiliyordu?

"Mükemmelim! Sadece hayatımın bir yalandan ibaret olduğunu öğrendim!" Dedim alayla ve odadaki diğerlerine döndüm, tüm büyükler benden gözlerini kaçırıyordu "Daha yüzüme bile bakamıyorsunuz, ne bekliyorsunuz? Bu haberi mutlulukla kabullenmemi falan mı?!"

Kimseden ses çıkmazken sinirle bağırmaya başladım;

"Cevap versenize! Bana mantıklı tek bir cevap verin Allah aşkına! Demir, ben sana sonsuz güvendim, ama aslında güvenilmemesi gereken asıl kişi senmişsin!" dedim ve derin bir nefes alıp konuşmaya devam ettim "peki siz Teyze! Siz nasıl sakladınız?! Ben size güveniyordum ve siz kendi ellerinizle bu güveni yerle bir ettiniz!"

Annem olduğunu öğrendiğim kadın konuşmaya başlamasıyla kafamı ona doğru çevirdim;

"Sana söylememelerini biz istedik. Onlar ne söylenirse onu yaptılar."

"Sizce umurumda mı?! Sizce 17 yıl sonra geri gelmeniz bir şeyi değiştirecek mi?!" Boğazım acımaya başlamıştı. Birazdan gerçekten birilerini parçalayabilirdim.

Sinirlerimi yatıştırmak için gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım.

Şu an hemen bitebilir mi lütfen?

Kısa bir süre sonra gözlerimi açıp, sakince konuşmaya başladım;

"Çıkın dışarı." Bunu o kadar duygudan yoksun bir şekilde söylemiştim ki ben bile şaşırmıştım.

Kimse dediğimi takmadığından, bu sefer sesimi yükselterek konuşmaya başladım;

"Size çıkın dışarı dedim!"

Bu sefer, Erva ve Ekin hariç herkes teker teker dışarı çıkmıştı

Ağlamak istiyordum, uyumak istiyordum. Bunu yerine nedendir bilinmez gülmeye başladım.

Belki sevinçtendi, belki de delirmiştim.

Çeşmelerim açılınca, kolay kolay kapanmıyordu. O yüzden gülmek işime geliyordu.

Bir süre sonra Erva'nın dizlerine yatmıştım, o ise hâlâ saçlarımı okşamaya devam ediyordu. Biraz daha sakinleşmiştim, en azından az önceki halime nazaran.

Ekin dışarıya çıkıp iyi olduğumu gidebileceklerini söylemişti, ama Demir ve anne-baba kod adlı yalan makineleri kalmıştı.

Demir'i ağzından kan gelene kadar dövmek istiyordum. İçim soğumuyordu ve bu yakında büyük bir sinir kriziyle sonlanabilirdi.