Amcası tarafından büyütülen Lorin'in ailesi o henüz çok küçükken ölmüştür. Yıllarca özel güçleri olan çocuklar için kurulan bir okulda eğitim görür ve çocukluğundan gelen nefreti aşka dönüşür.
Ani bir kararla çocukluk aşkına yazmaya karar verir. Fak...
Bi tık ağzıma sıçacaksınız gibi hissettim. Ne zaman bölüm yazmak için otursam ya bir şey çıkıyor ya da kafamda oturtamıyorum bu yüzden bu kadar geç geldi bölüm. İçimse sinmesini istiyordum yanii
Çok uzatmadan bölüme geçiyorum ama önce şu shopların güzelliklerine bakınn!!
👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻👇🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şunların güzelliğine bakın!!
İyi okumalar🧚🏻♀️🧚🏻♀️
Acı. Acı neydi? Yere düşünce kanayan dizler miydi, yoksa yüzünüze inen tokatlarla gelen his miydi, acı? Hayır, bahsettiğim şey fiziksel acı değil. Ruhum acıyor benim, ruhum kanıyor, ruhum ölüyor. Bahsettiğim acı bu.
Ruh acısı.
Hissettiğim bu muydu? Kalbimi yaralayan, var olmam gereken yeri sorgulatan bu ruh ağrısını bu kadar derinden hissetmem normal miydi? Kafamın içindeki uğultuların yarattığı depremler, büyük bir tsunaminin habercisi olan yorgun zihnim; bazı şeyleri henüz ayrıştıramamıştı.
Gecenin bir köründe, bir bilinmezliğin içinde kaybolmuştum.
Beynimin içinde şimşekler çakıyordu, gözlerimi aralamaya çalışıyordum ancak sanki görünmez bir güç buna engel oluyordu. Zorlukla araladım göz kapaklarımı. Birkaç saniye nerede olduğumu anlamaya çalıştım ama buraya daha önce gelmediğime emindim. İçerisi garip kokuyordu ve yattığım yerin çevresi demir parmaklıklarla çevriliydi.
Ellerimi saçlarıma uzatıp onları yüzümden çekmek istedim ancak etimi delip, hareket etmemi engelleyen kelepçeler buna engel oldu. Bu kelepçeleri biliyordum, Erva ders çalışırken görmüştüm.
''Hey!'' diye bağırdım birinin beni duyması umuduyla. ''Çıkarın beni buradan!'' içeriye tanıdık yüzler girdi kısa bir süre sonra. Annem, babam ve Zeynep Hanım.
