Her belayı kendine çekebilecek potansiyelde olan muhabirimiz ile belalardan hiç hoşlanmayan yakışıklı başkomiserimizin tatlı aşk haberine hoş geldiniz...
Işık Yıldız & Atilla
Yalnızlığın kadınıyım anla beni el adamı Gönlüm isterse gelirim
Bitmeyen aşkla sevişirim
Seyret bak uçurum dağından Dümdüzdür vadi
Ruhum isterse gezinirim dipsiz uçurumlarda Aşk düzlükte yaşanıyor
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabadan yayılan ısıyla tüm gün yaşadıklarımın beraberinde getirdiği yorgunluğumun yansıması olarak uykum geliyordu.
Beni tuttukları depodan yola çıkmıştık. Şimdi bir arabanın arkasında tek başıma oturuyordum. Önde sürücü koltuğunda tanımadığım bir polis arabayı kullanırken yanında Atilla vardı.
Ona sarıldıktan kısa bir süre sonra etrafta olan polislerin gözlerini üzerimizde hissedince yavaşça kendimi geri çekmiştim. Zaten sonra arabaya gelip yola çıkmıştık.
Üşüdüğümü de zaten arabaya bindiğimde anlamıştım. Aralık ayına girmemiz hissedilircesine etrafta yoğun bir rüzgar vardı.
Sanki beni bir ay depoda tutmuşlar gibi mevsim değiştirmişti İstanbul bir anda.
"Arkadaşların emniyette seni bekliyorlardı. Haber verdiler şimdi. Ama biz önce hastaneye gidelim."
Irmak ve Ayten aklıma gelince içli bir nefes aldım. Kim bilir nasıl korkmuşlardı. Atilla'ya başımı onaylarcasına salladıktan sonra gözlerimi pencereye doğru çevirdim. Zaten kısa bir süre sonra hastaneye gelmiştik bile.
Dışarıya çıkacağım esnada bana uzatılan ceket ile durakladım.
"Bunu giy. Dışarısı soğuk."
Atilla bana ceketini uzatıyordu. Tereddütlü gözlerimle ona baktım. "Sen peki?"
"Önemli değil hadi giy inelim."
Uzattığı cekete uzanıp üzerime geçirdim. Büyük gelmişti ellerim bile gözükmüyordu ama umursamadım. Hafifçe burnumu cekete yasladığımda parfüm kokusunu alıyordum. Ama maalesef ne olduğunu anlayacak kadar bilgim yoktu. Güzel kokuyordu. Bunu biliyordum sadece...
