Her belayı kendine çekebilecek potansiyelde olan muhabirimiz ile belalardan hiç hoşlanmayan yakışıklı başkomiserimizin tatlı aşk haberine hoş geldiniz...
Işık Yıldız & Atilla
Seni buldum ya başka ne isterim Dursun dünya, tozu ben temizlerim Seni buldum ya başka ne isterim Dursun dünya, tozu ben temizlerim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her insanın hayatı boyunca eksik kalan bir yanı, gerçekleştiremediği bir hayali vardır. Benimde vardı hayallerim. Mesela en büyük hayalim bir ailem olmasıydı. Ama ben bu hayali çocukken kalbimin tozlu raflarına kaldırmıştım.
Annem ve ben bir aileydik biliyordum. Ama hiç okulda gördüğüm ya da parkta oyun oynarken izlediğim ailelere benzemiyorduk. Çünkü bir ailede olması gereken diğer bir unsur yoktu hayatımda. Babam yoktu.
Alıştım buna zamanla. Kabullendim de. Ama işte büyüdükçe içimde kuytu köşelere attığım bu hayalim beni içten içe mutsuzluğa sürüklemeye başlamıştı. Yine de hayatımda ne olursa olsun mücadele etmeye devam ettim. Umutsuzluğa kapılmamak için çok büyük çaba sarf ettim.
Zaten kaderde bana ummadığım anda bir yol sundu...
Mezarlıktan dönüşte kanala gittiğimde hayatımın toptan değişeceğini bilmiyordum. Yıllar önce kurduğum hayale kavuşmuştum aslında ben o gün. Benim için hayatımda sadece işim vardı. Ama o günden sonra ben hayatımda her şeyim olacak adamla karşılaştım. Ve o adamla öylesine güzel anılar biriktirmiştim ki. Hala daha biriktiriyordum. Her günüm şükür ederek geçiyordu.
Mutluydum...
Albümlere bakarken de tamda bu mutluluğu hissederek gülümsememi yüzümden silemiyordum. Aile albümümüzdü elimdeki. Ara sıra bakardım. Ve her seferinde içimde aynı mutluluk filizlenirdi.
Albümde ben, Atilla, kızımız, Leyla ile Mecnun, Suzan anne, Mustafa baba, ırmak, özgür ve daha nicesi ailemizin fertleri vardı. Albümde bulunan her bir fotoğraf sevgimizi, mutluluğumuz göz önüne sererdi.
Dikkatle baktığım fotoğrafı parmaklarımın ucuyla sevdikten sonra diğer sayfayı çevirdim. Ve çevirdiğim anda dudaklarımdan küçük bir kahkaha fırladı.
Kızımızın ilk eve geldiği anda Leyla ve Mecnun'un ona şaşkınca bakışını fotoğraf ile ölümsüzleştirmişti Atilla. Sesli bir şekilde gülmeye devam ettim. Fotoğraf o kadar güzel ve komikti ki...
Leyla o sinirli halinden ilk defa sıyrılmıştı. Koltuğun tepesine tünemiş vaziyette kucağımdaki kızıma bakıyordu. Bakışları öylesine tuhaf ve şaşkındı ki. Mecnun desen kulaklarını dikmiş bakıyordu Okyanusa. Dili dışarıya fırlamıştı. Çok şaşırdığında ya da acıktığında yapardı bunu. İkinci ihtimali göz ardı ederek şaşırdığına emindim.
