《Poyun》 ေဖာ့ယြင္ (ျမန္မာဘာသာျပန္)

အပိုင္း(၃၇)-မင္းဘယ္ေလာက္လိုက္နိုင္မွာမလို႔လဲ

ဟန္ေရွာင္မိန္ မျမင္နိုင္သည့္ေနရာတြင္ က်န္းထင္​၏ သြားစြယ္ေလးမွာ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္ကို နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းစိုက္ဝင္လ်က္ နီရဲရဲေသြစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ေပသည္။
-------------------------------------------------

"ညႊန္ၾကားေရးယာဥ္ကို သတင္းပို႔ပါတယ္။အခုေျပာေနတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရာ B ကပါ။ အခုအနီးဆုံးျပန္ေပးသမားက ဓားစာခံေတြနဲ႔ သုံးေလးမီတာအကြာမွာ ရွိတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွုေထာင့္နဲ႔ ဖန္သားျပင္ေတြေၾကာင့္ အေျခအေနကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရပါဘူး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ညႊန္ၾကားေပးပါ။"

ညႊန္ၾကားေရးယာဥ္ေပၚတြင္ မီးေခ်ာင္းမွ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေသာ အလင္းေရာင္သည္ ဒါရိုက္တာလြီ​၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေရျပင္သဖြယ္ ေရာင္ျပန္ေန​၏။

"ဆက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေန။ ျပန္ေပးသမားက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ကပ္လာတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ေခါင္းေဆာင္ခန္းက အေပၚကေနခုန္ဆင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္ကိုေဖာက္ဝင္လာလိမ့္မယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ယန္ရွယ္တို႔ပါ တပ္ကူလာလိမ့္မယ္။"

တစ္ဖက္မွ အသံျပတ္ျပတ္ႏွစ္လုံးသာထြက္ေပၚလာသည္။

"ဟုတ္ကဲ့!"

ဒါရိုက္တာလြီက ခဏစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ေမးေလ​၏။

"ေစာင့္ၾကည့္ေနရာေတြ အကုန္လုံးနားေထာင္ပါ။ အျပင္ကေန ဓားစာခံကို အခ်က္ျပလို႔ရမလား?"

"မရဘူး။"

လၽွပ္စစ္လိုင္းတဂ်ီဂ်ီအသံမ်ားၾကားမွ ခန္းရွုခ်န္​၏ သတိအျပည့္ႏွင့္ စကားသံထြက္ေပၚလာသည္။

"ဒုတိယထပ္မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ကေနၾကမ္းအထိ အျပည့္ပါတဲ့ မွန္ျပတင္းေတြရွိတယ္။ ရာဇဝတ္သားေတြရဲ့ တည္ေနရာအတိအက်ကို ေသခ်ာမျမင္ရတာမလို႔ ဓားစာခံေတြကို လၽွို႔ဝွက္အခ်က္ျပရခက္တယ္။ ဓားစာခံေတြကမ်ား ဒီဘက္ကိုအာ႐ုံစိုက္ေနတုန္း ျပန္ေပးသမားေတြသတိထားမိသြားရင္ ခန႔္မွန္းလို႔မရတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္သြားနိုင္တယ္။"

ဒါရိုက္တာလြီလည္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းသာညိတ္လ်က္ သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိေတာ့သည္။