အပိုင္း(၅၈)-ကၽြန္ေတာ္....ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔သူငယ္ခ်င္း

203 37 1
                                    

"က်န္းထင္က ျဖည္းညင္းစြာႏွင့္ : 'ငါကမင္းတို႔အစ္ကိုယန္ရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္းပဲ။"
--------------------------------------------------

သံဘီးမ်ားက ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ တစ္ပတ္လည္ရင္း စႀကႍလမ္းဘက္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ  လွိမ့္ထြက္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ တခဏအတြင္း အေရးေပၚကုသေရးမီးလင္းလာ​၏။

"အေရးေပၚ ေသြးသြင္းဖို႔လိုတယ္။ မိသားစုဝင္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းဆက္သြယ္ၿပီး ခြဲစိတ္ခြင့္လက္မွတ္ထိုးဖို႔ျပင္ထားခိုင္းလိုက္............"

မနီးမေဝး၌ ပြက္ေလာညံေနကာ က်န္းထင္မွာမူ အေရးေပၚခန္းအျပင္ စႀကႍလမ္းေပၚ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္ ေျခေထာက္ေအာက္ရွိ ေျပာင္လက္ေနေသာ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အေပၚမွ သူနာျပဳတစ္ေယာက္​၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"လူနာရဲ့ မိသားစုဝင္လားမသိဘူး?"

က်န္းထင္သည္ ႏွစ္စကၠန႔္မၽွ တံ့သြားၿပီးမွ ေမာ့ၾကည့္လာ​၏။ သူနာျပဳမွာ စိုးရိမ္မွုအျပည့္ႏွင့္

"ဒီကလူႀကီးမင္းက လူနာရဲ့ မိသားစုဝင္လား?!"

".......မဟုတ္ပါဘူး"

က်န္းထင္မွာ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ေကာင္းေကာင္းမကပ္ဘဲ

"ကၽြန္ေတာ္.......ကၽြန္ေတာ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းပါ"

သူနာျပဳခမ်ာ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္သြားစဥ္မွာပင္ စႀကႍလမ္းထဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေျပးဝင္လာၿပီး သူမအေနာက္ ပုခုံးကိုဆြဲလွည့္လာ​၏။ ေရစိုေနေသာ ရဲအိုင္ဒီကဒ္ကို သူမမ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ ထုတ္ျပလိုက္သည့္ မာရွန္ကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရေပသည္။

"လူနာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္႐ုံးခ်ဳပ္ရဲ့ မွုခင္းေရးရာစုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဌာန ဒုေခါင္းေဆာင္။ ဒီအေၾကာင္းကို သက္ဆိုင္ရာနယ္ေျမရဲစခန္းကိုလဲ အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီ။ အခုခ်က္ခ်င္းခြဲစိတ္ေပး၊ ျမန္ျမန္!"

သူနာျပဳမေလးလည္း အသားကုန္ေျပးသြားေတာ့သည္။ မာရွန္သည္ လူနာတင္ကားျဖင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေရာက္ခ်လာသည္ျဖစ္ရာ ေရနစ္ထားေသာ ႂကြက္စုတ္ကဲ့သို႔ ေဟာဟဲလိုက္ေနရွာသည္။ သူက ေရတစက္စက္က်ေနေသာ ဆံပင္ကို သပ္တင္လ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ ခုံတန္းလ်ားေပၚ ဝင္ထိုင္လိုက္​၏။

《Poyun》 ေဖာ့ယြင္ (ျမန္မာဘာသာျပန္)حيث تعيش القصص. اكتشف الآن