《Poyun》 ေဖာ့ယြင္ (ျမန္မာဘာသာျပန္)

အပိုင္း (၆၀)-ႏွလုံးခုန္ေနတာကို ခံစားရလား?

"ႏွလုံးခုန္ေနတာကို မင္းခံစားမိလား? သူေလ တအားကို ခုန္ေနေတာ့တာ။"
​---------------------------------------------

သန္းေခါင္အလြန္နံနက္ေစာေစာတြင္ လူနာေဆာင္ထဲ၌ မီးပိတ္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး ခုတင္တို႔မွာလည္း ခန္းဆီးအရိပ္ေအာက္ ကြယ္ဝွက္ေနသည္ျဖစ္ရာ အေမွာင္ထုထဲ၌ စက္ကိရိယာမ်ားကိုသာ ေရးေရးေလး ျမင္ေတြ႕နိုင္ေပသည္။ ေဆးပုလင္းမွ ေဆးရည္မ်ားတစ္စက္ခ်င္းက်ေနၿပီး ႏွလုံးခုန္ႏွုန္းျပကိရိယာမွလည္း စည္းခ်က်ေသာ အသံမ်ား ထုတ္လႊတ္ေပးလ်က္ရွိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ခန္းဆီးနားမွ ညည္းသံတိုးတိုးေလးတစ္ခု ေပၚထြက္လာသည္။

က်န္းထင္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လုံးပြင့္လာၿပီး ခုတင္မွ အျမန္ထလိုက္​၏။

ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ယန္ရွယ္မွာ ေမ့ေဆးအရွိန္ ပ်ယ္သြားၿပီး အိပ္တစ္ဝက္နိုးတစ္ဝက္အေျခအေနတြင္ နာက်င္မွုကို စတင္ခံစားမိ၍ စနိုးစေနာင့္ႏွင့္ လွုပ္လွုပ္ရြရြျဖစ္လာျခင္းပင္။ ပဲေစ့လုံးေလာက္ရွိေသာ ေခၽြးစက္ႀကီးမ်ား နားပန္ေမြးမွ ေခါင္းအုံးေပၚ တစ္စက္စက္က်ေနၿပီး အိပ္ရာခင္းကိုလည္း တြန႔္ေၾကေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

က်န္းထင္ ခ်က္ခ်င္း ဘဲလ္တီးလိုက္​၏။ ယန္ရွယ္​ကို အထူးတလည္ ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ညဂ်ဴတီလဲထားေသာ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ သူနာျပဳမ်ားေခၚလာၿပီး ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေျခအေနကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီးေသာ္ ေခါင္းညိတ္လ်က္ ေျပာေလသည္။

"ႏွလုံးခုန္ႏွုန္း၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အေျခအေနအကုန္ ေကာင္းပါတယ္။ ခြဲစိတ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ နာတာက်င္တာက ပုံမွန္ပါပဲ။ တစ္ခုပဲ ဒီေကာင္ေလးက တအားသန္ေတာ့ သူဟိုလွည့္ဒီလွည့္လုပ္ရင္း ဒဏ္ရာကိုမဖိမိေအာင္ လူနာေစာင့္တဲ့ မိသာစုဝင္အေနနဲ႔ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ေနဖို႔ေတာ့လိုမယ္။"

မ်က္ခုံးမ်ားတြန႔္ခ်ိဳး၍ အဆက္မျပတ္ ညည္းတြားလ်က္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဂုတ္ပိုးတစ္ေလၽွာက္လုံး ေခၽြးမ်ားနစ္ေနေသာ ယန္ရွယ္ကို က်န္းထင္ၾကည့္ရင္း မေမးဘဲမေနနိုင္ေတာ့။

"အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးထိုးေပးလို႔မရဘူးလား?"

ဆရာဝန္ႀကီး မေျဖရေသးခင္မွာပင္ သူနာျပဳအသစ္ေလးထံမွ အသံထြက္လာ​၏။