《Poyun》 ေဖာ့ယြင္ (ျမန္မာဘာသာျပန္)

အပိုင္း(၆၂)-မင္းကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္လာတာ

"ငါမင္းဆီ အေျပးလာ ေတြ႕ခ်င္ေနတာ"
---------------------------------------------

က်န္းထင္မွာ ဒုတ္ခနဲ တံခါးႏွင့္ ေခါင္းတိုက္မိၿပီး  နက္ေမွာင္ေသာဆံခ်ည္တို႔သည္လည္း တံခါးရြက္ေပၚ  ပြတ္ဆြဲလ်က္ျဖစ္ကုန္သည္။ လၽွပ္တစ္ျပက္ဆန္လွသျဖင့္ မ်က္ဝန္းတို႔ကား မွိတ္ပစ္ဖို႔မတတ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ၾကက္ေသေသေနရ​၏။ သို႔ရာတြင္ နီကိုတင္းနံ႔သဲ့သဲ့စြဲကပ္ေနသည့္ ယန္ရွယ္​၏ ႏွုတ္ခမ္းပါးႏွင့္ လၽွာဖ်ားတို႔ကား သူ႔အပိုင္ အာေခါင္ႏွင့္ လၽွာေအာက္ေျခပါမက်န္ ခံတြင္းအႏွံ့ ကူးလူးေခ်ၿပီ။

႐ုတ္တရက္ဆန္လြန္း၏။ မူလက က်န္းထင္ေတြးထားသည္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္၍ သူ႔ခမ်ာ အတြင္းစိတ္တစ္ပိုင္းလုံး ဗလာက်င္းသြားရၿပီး အလိုအေလ်ာက္ တြန္းထုတ္မိျပန္ေတာ့ ယန္ရွယ္က သူ႔လက္မ်ားကို အမိအရဖမ္းကိုင္လ်က္ တံခါးရြက္ေနာက္၌ ဖိထားေတာ့သည္။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္အေျခအေနေၾကာင့္ တံခါးရြက္ဆီမွ တဘုန္းဘုန္းျမည္ကာ အကၤ်ီေနာက္ေက်ာျပင္မွလည္း ပြတ္တိုက္သံေလးမ်ား ပလုံစီထြက္ေပၚေနသျဖင့္ ေသြးစီးဆင္းႏွုန္းျမင့္ေသာ နားစည္အဖို႔ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာၾကားရမည္မွာ မလြဲပင္။

..........ေကာ္ရစ္တာကလူေတြ ၾကားကုန္ေတာ့မွာပဲ။

သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲ ဝင္လာေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အေတြးျဖစ္​၏။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ ရီေဝေဝႏွင့္ပင္ မူမမွန္မွုႀကီးကို အာ႐ုံခံမိလိုက္​သည္။ မူလကတည္းက အတုံ႔အလွည့္သေဘာမ်ိဳးသာ ျဖစ္သင့္ေသာ အနမ္းတစ္ခုမွာ ႏူးညံ့ေန​၏။ ျပင္းျပ​ေန၏။ လြန္စြာ ေတာက္ေလာင္ေန​၏။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ေက်ာရိုးမႀကီးတစ္ေလၽွာက္ပါ ပုရြက္အုံတက္သလို က်င္ေနသည္အထိ။

မျဖစ္နိုင္လိုက္တာ။

မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တာ။

က်န္းထင္ သူ႔လက္ဖဝါးသူ ဆိတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည္ကိုမၽွ မခံစားရ။ နာက်င္မွုေလးမွာ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အနမ္း​၏ ေႏြးေထြးမွုတို႔ၾကား မတိုးနိုင္ရွာဘဲ တိမ္ျမဳပ္ေနရ​၏။ စကၠန႔္အေတာ္ၾကာၿပီးသည္ထက္ ပို၍ၾကာေသာ အခ်ိန္တစ္ခုကုန္လြန္သြားမွသာ လက္ကို ကတုန္ကယင္ႏွင့္ အတင္းဆြဲထုတ္နိုင္ခဲ့ၿပီး ယန္ရွယ္အား ေျခလွမ္းဝက္မၽွ ေနာက္ဆုတ္ေအာင္ တြန္းထုတ္နိုင္ခဲ့ေပသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ပုံေဆာင္ခဲဘဝေျပာင္းသြားသည့္ႏွယ္ တိတ္ဆိတ္မွုႀကီး ႀကီးစိုးေနလ်က္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ စႀကႍလမ္း​ေပၚေလၽွာက္လာေနေသာ သူနာျပဳမ်ား​၏ ေျခသံႏွင့္ စကားသံတို႔ကို ေရးေရးေလး ၾကားလိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး​၏ အေမာတေကာ အသက္ရွူသံတို႔ဟာလည္း ပိုမို ထင္ရွားလာသေယာင္။