In which Neve keeps texting her deceased friend's number, at first in order to cope with the loss, and later on, as a force of habit. After four years, she is about to stop, but suddenly, the number responds.
***
An MNR epistolary collaboration wit...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
SAT | 10:11 AM
Lorenzo: Your reservation at Ibiki's at 7 That good?
Neve: 'Yan ba yung pinili ko kagabi? Yung Japanese resto?
Lorenzo: Yes
Neve: Okay. Thank you 😊
Lorenzo: You excited yet? :)
Neve: Medyo kinakabahan na oo 😅 Magluluto lang ako ng pagkain para kina Mama, tapos gagayak na rin ako.
Lorenzo: Looking forward to your day :) What are your plans for later?
Neve: Dito na lang ako sa ATC. Hanap ng mapapanood na movie. Baka bumili din ako ng libro at mag-stay na lang sa cafe. Or pa-massage. 'Di ko pa sure.
Lorenzo: Sounds like a date then :) Have fun
Neve: Hehe. Pwede ba 'kong mag-text dito 'pag awkward? Baka lang kasi ma-awkward-an ako na mag-isa ako buong araw.
Lorenzo: You don't need to ask each time, Neve
Neve: 😊 Lorenzo?
Lorenzo: Yeah?
Neve: Thank you ulit ☺️
Lorenzo: What for I haven't done anything for you yet
Neve: Basta thank you 😊 Thank you kasi pinaalala mo na mahalaga nga pala 'to. Na mahalaga din ako. Ikaw na lang kasi nagpaalala ulit sa 'kin na oo nga, nakakalimutan ko nang i-treat ang sarili ko.
