Unbreak

Chapter one: It's over

'7A.. 7F.. die moet ik hebben,' mompel ik zachtjes tegen mijzelf. Met meer spanning dan nodig is, haal ik mijn rugzak van mijn rug. Zenuwachtig kijk ik het vliegtuig rond. Zou er iemand net zo nerveus zijn als ik? Ik kijk naar een gezin van 4, die een paar rijen achter mij zit. De kinderen zitten vrolijk op de schoot van hun ouders. Pff, waarom ben ik wel bang, als zij dat niet zijn. Met trillende handen prop ik mijn boardingpass, in mijn kleine zwarte rugzak. In mijn hoofd tel ik de rij met stoelen. 7F is de stoel bij het raam.

'Excuse me.' Er loopt iemand achter mij langs.

Ik ga in mijn stoelrij staan, zodat diegene er langs kan. Weer kijk ik naar de plek waar ik moet zitten. Een stoel... bij het raam. Ik haal diep adem en loop naar mijn plek toe. Een stoel bij het raam, hoe erg kan het zijn?

Wie had het ooit gedacht dat ik, Pandora Van der Berg, in mijn eentje naar London zou gaan? Niet veel mensen. Dat is ook niet zo moeilijk als je weinig mensen kent. Ik was nou niet bepaald de meest populaire meid. Ik was altijd erg op mijzelf. Dat ik deze stap nu onderneem, is een grote verandering voor mij. Afgelopen zomer heb ik mijn opleiding fysiotherapie afgerond. Gelijk gaan werken wilde ik niet. Random op een late avond, zat ik op het internet naar baantjes te kijken. Daar zag ik de advertentie tussen. Au Pair worden in London. Nog nooit in mijn leven heb ik zo snel op een baan gereageerd.

Stiekem had ik er niks van verwacht. Het leek mij iets waar echt honderden mensen op zouden reageren. Wie wil er nou niet een coole baan in het buitenland. Je hoeft geen huur te betalen, eten wordt voor je geregeld en je hebt een slaapplek. Ga maar eens na hoe verrast ik was toen ze een online sollicitatie gesprek met mij wilde houden. Ik was door het dolle heen.

De man en vrouw zagen er als vriendelijke mensen uit. Keurige nette Britten. De man werkt in het ziekenhuis en de moeder is een stewardess. Het is dan ook meer dan logisch dat ze iemand hebben die 24/7 op hun kinderen kan passen, als ze zelf zo vaak van huis zijn. Na het gesprek met de ouders, kwamen de kinderen in beeld. Het waren twee schatjes. Een jongentje van zes en een meisje van vier. Het zijn echt engeltjes.

De rij stoelen waar op zit, zakt een beetje naar beneden. Ik kijk opzij. Op de stoel aan het gangpad, is een vrouw komen te zitten. We lachen vriendelijk naar elkaar. Zou zijn net zo zenuwachtig zijn als ik? Ze ziet er niet zo uit. Vlak daarna komt er nog iemand aangelopen. Hij kijkt naar de stoelnummers boven ons. Opgelucht haalt hij adem. Met een beetje wringen tussen de vrouw en de stoel, komt hij tussen ons in zitten. We kijken elkaar even aan, wanneer hij opzoek is naar zijn riem. Hij glimlacht. Opgelucht laat ik mij in mijn stoel zakken. Ik zit tenminste naast normale mensen.

'Welcome on board..'

De piloot begint met praten. Dat betekent dat het vliegtuig ieder moment gaat vertrekken. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. De spanning stijgt naar mijn oren. Ik voel ze gloeien. Niet veel later voel ik het vliegtuig onder mij bewegen. Zenuwachtig klamp ik mijn handen, die inmiddels zijn veranderd in een zwembad, samen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe snel het vliegtuig over de baan gaat. Elke seconden daarna, gaat die van de grond.

'Oh shit!' Floept het eruit van de schrik. Gevouwen leg ik mijn handen op mijn borstkas. Ik sluit mijn ogen. I do not like this. Het voelt raar. Hoe kan een vliegtuig in de lucht vliegen! Het een zwaar voorwerp. Waarom ben ik niet met de boot gegaan, dat was tien keer veiliger geweest. Voorzichtig piep ik mijn oog een beetje open, om naar buiten te kijken. Oh fuck, fuck! Alles word zo klein! En wij gaan steeds hoger! Er is nu geen weg meer terug.

Verlegen kijk ik naar de jongen die naast mij zit. Hij ziet er ontspannen uit. Zachtjes deinst hij mee op de muziek van zijn oortjes. Ik wil hier echt niet zitten. Zou het raar zijn om te vragen van plek te veranderen?