Unbreak

Chapter two: Damsel in distress

Verloren, in het diepst van de nacht, sta ik aan de kant van de weg. Een paar meter van hun huis vandaan. What the actual fuck was dat! Ik wil dat nooit meer meemaken! Het was vreselijk. Hoe kon hij mij dat aandoen?! Ik kwam daar om hun te helpen, niet om verkracht te worden. Boos maak ik mijn wang droog met de rug van mijn hand. Ik voel mij zo vies, zo fucking goor! Ik heb na zijn vertrek een douche genomen, een vet lange douche, waarin ik mij ik weet niet hoe vaak heb ingezeept. Maar het gevoel gaat niet weg. Ik voel zijn handen nog steeds op mij. Gadverdamme. 1 ding weet ik wel zeker, ik kom hier nooit meer terug.

Het avondeten was ook zo ongemakkelijk. Het leek alsof er niks was gebeurt. De kinderen zaten vrolijk verhalen te vertellen, de ouders deden gezellig mee. Ze lachten met elkaar. Hij kuste zijn vrouw liefdevol. Hij had zelfs nog het lef om tegen mij te praten! Echt ongelooflijk. Hoe kan niemand wat gehoord hebben. Het was echt afschuwelijk. Nu snap ik wel waarom ik zo snel werd aangenomen. Ik ben vast niet de eerste au pair die ze aannemen. Hoe kan zijn vrouw niks doorhebben? Haar man is echt walgelijk. Na het eten heb ik met Tommy en Anna in de woonkamer gespeeld. Het zijn echt lieve kinderen. Ik hoop niet dat hun vader een hand op hun legt. Toen de kinderen naar bed gingen, was ik alleen in de woonkamer met Elizabeth en Hugo. Het ging wel, tot de vrouw ook naar bed ging.

Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om ook nog beneden te blijven. Onderweg naar boven vroeg hij waarom ik ook al naar bed ging, het was amper 9 uur. Ik verzon snel iets met moe van de reis. Toen ik eenmaal in mijn bed lag was ik zo bang dat hij in mijn kamer zou komen. Ik heb hem er ook niet echt de kans voor gegeven. Toen ik zeker wist dat iedereen op bed lag, ben ik het huis uitgegaan. Ik heb mijn spullen gepakt en zonder om te kijken deed ik de deur zacht achter mij dicht. Het voelt niet eerlijk tegenover de kinderen toe. Toch kan ik geen seconde langer in dat huis blijven. Fuck that!

In de verte hoor ik het geraas van een paar auto's. Hier in de straat is het rustig. Het licht van de lantarenpalen verlicht de straat. In de nacht is het hier mooi, rustig. Ik zou bijna vergeten wat er aan de hand is. Maar ik wil het niet vergeten. Ik heb deze woede in mij nodig. Waarom gebeuren er altijd oneerlijke dingen in mijn leven. Ik meen het. Op dit soort momenten zou ik mijn ouders willen bellen. Gewoon om even de lieve stem van mijn moeder te horen.

Langzaam komt er een zwarte auto voor mij tot stilstand. Het raampje aan mijn kant, gaat omlaag.

'Pandora?'  vraagt de man achter het stuur. Ik kan zijn gezicht niet goed zien. Bevestigend knik ik, 'Yes,' zeg ik nog voor de zekerheid. Het knikje was vast niet te zien. Met de koffer in mijn hand loop ik naar de auto toe. Waar moet ik nu heen?

De taxi is al een tijdje aan het rijden. Ik heb maar gezegd dat hij mij naar het vliegveld moest brengen. Anders weet ik het ook niet. Met een diepe zucht kijk ik naar buiten. Ik had niet verwacht dat mijn avontuur al zo snel zou eindigen. Mijn contract zou voor minstens een jaar zijn.
Ik zie London aan mij voorbij gaan. Het nachtleven is rustig vannacht. Af en toe zie ik hier en daar een zwerver, een groepje mensen, of rennende kat. In mijn hoofd was het drukker op straat. Maar goed, alle pubs en clubs zullen vast wel dicht zijn nu. In de weekenden zal het vast drukker zijn.

Hij legt zijn achterhoofd tegen de hoofdsteun van zijn stoel aan. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij met zijn duimen draait. 'Ik ga werken,' zegt Ashton in een zucht.

'Oh,' ik schuif wat dichter naar hem toe in mijn stoel. Met mijn armen gevouwen op de armleuning, luister ik vol interesse naar hem, 'Is het niet leuk werk?'

Hij draait zijn hoofd naar mij. Ik deins een beetje terug in mijn stoel. Zijn blik gaat recht door mij heen. Ashton heeft een lokkende grijns op zijn gezicht. Zijn mondhoek staat omhoog, waardoor ik weer zijn scherpe hoektand zie. 'Mijn oom heeft een cafe,' begint hij, 'The Blue Moon, het is in het centrum van London.'