Unbreak

Chapter five: Adelaide

Als een verloren katje, loop ik cafe The Blue Moon binnen. Zodra ik de deur open, lijkt het er wel stil te vallen. Meerdere gezichten kijken mijn kant op. Waarschijnlijk door de manier waarop ik gekleed ben. Ik probeer de blikken te negeren op weg naar de bar. Ashton staat achter de tap. Hij houdt er een glas onder. Langzaam vult het glas zich met bier. Hij werpt een snelle blik op mij. Met een grijns legt hij het glas op de bar. 'Zo,' zegt hij, hij maakt zijn handen droog in de theedoek die hij vasthoudt, 'Jij bent snel terug, prinsesje.' Ik laat zijn opmerking over mij heen vallen en besluit er niet op de antwoorden. 'Mag ik een vodka-cola?' Met een diepe zucht laat ik mijn kont op de barkruk vallen. 'Is het zo erg?' Zachtjes schud ik mijn hoofd.

Een paar tellen later schuift hij een glas met zwarte inhoud voor mij. 'Dank je,' snel pak ik het glas. Op de hele avond heb ik maar twee glazen champagne gehad, dat vond meneer genoeg. De rest van de avond moest ik het maar doen met bruisend water. 'Niet tegen Christopher zeggen,' waarschuw ik hem. 'Waarom ben je bang voor hem?'

'Ik ben niet bang voor hem,' stug pak ik mijn glas vast. Gulzig neem ik er een paar grote slokken uit. Met een vies gezicht zet ik het glas weer neer. Ashton staart bedenkelijk naar mij. Bewegingloos staat hij achter de bar. 'Je ogen zijn rood. Je hebt gehuild.' Beschaamd draai ik mijn hoofd van hem weg.
'Ik wist dat het een slecht idee was!' Roept hij.
Ik sleep mijn lichaam van de bar.
'Heb je misschien kleren voor mij?' Opnieuw reageer ik niet op zijn opmerking. Hij knikt zijn hoofd richting boven, 'In mijn kast is wel iets.'

Mijn roze jurk ligt op het bed. Uit de kledingkast van Ashton heb ik een zwarte joggingsbroek getrokken en een zwart shirt. Letterlijk alles in zijn kast is zwart. Is hij allergisch voor kleur of wat? Balend laat ik mij op de grond zakken tegen zijn bed aan. Wanneer wordt het beter?

'Hi,' Ashton loopt de kamer binnen. Zonder verder wat te zeggen komt hij naast mij zitten. Er is een stilte. Een ander soort stilte dan met Hamilton. Dit voelt meer als een Shit wat heb ik gedaan stilte. Zijn hand gaat zijn zak in. Ik hoor het klingelen van glas. Hij haalt er twee kleine flesjes uit. Ashton geeft er eentje aan mij. Het is doorzichtig, dus ik neem aan dat het vodka is. Synchroon draaien we de dopjes ervan af. Via de spiegel zien we elkaar. Hij houdt zijn flesje omhoog, ik proost ertegen aan. Eerst adem ik diep in. Vervolgens laat ik de vloeistof in mijn keel glijden. Het was tequila.
Ashton kucht, 'Oh, shit!'
Onderzoekend kijkt hij naar het flesje die hij in zijn hand heeft, 'Ik vergeet altijd hoe goor dit is.'
Lachend leg ik het lege flesje naast mij neer op de grond. Tevreden kijk ik naar de jongen die naast mij zit.
'Niet doen,' waarschuwend steekt hij zijn vinger op. Verwonderd kijk ik naar zijn vinger, 'Wat niet doen?'

'Je wilde mij bedanken, niet doen.' Ik schuif dichter naar hem toe, 'Dit is al de tweede keer dat jij mij helpt.'

'Dat is wat vrienden doen.' Met blosjes op mijn wangen kijk ik naar hem, 'Zijn wij vrienden?' Zachtjes bijt ik op mijn onderlip. 'Hmm..' bedenkelijk haalt hij zijn schouders op, 'Misschien moet je nog één keer als een verloren zwerver hiernaar toe komen.'
Plagend geef ik hem een stoot tegen zijn zij. 'Moet je niet beneden zijn?' Hij haalt zijn hand door zijn zwarte haren, 'Ze kunnen wel vijf minuten zonder alcohol.' Knikkend draai ik mijn hoofd bij hem weg. 'Ga je mij nog vertellen wat er gebeurt is?'

'Wat er gebeurt is.. Vorig jaar gingen mijn ouders op een verlate huwelijks reis naar de Carribbean. Het was fantastisch, ze hadden de tijd van hun leven. Tot ik op de nacht van 17 op 18 augustus werd gebeld. Het vliegtuig waar ze inzaten, was neergestort, nul overlevenden. Wat je voelt op zo'n moment is niet te beschrijven. Ik voelde mij naakt. Je staat er ineens alleen voor. Het huis voelde leeg aan, ook al waren ze al twee weken niet thuis. Het was een ander soort leegte. Mijn ouders waren alle familie die ik had. Geen opa of oma, geen ooms, tantes, geen neefjes of nichtjes. Ik had niet eens vrienden. 20-jarige ik stond er alleen voor. Mijn studie liep vertraging op.. bezig gaan met school was moeilijk. Na het halen van mijn studie, was er niks meer voor mij in Nederland. Dus ik kwam hierheen, een frisse start. Dacht ik. Voor het eerst sinds tijden, scheen de zon weer in mijn leven. In London, ver van Nederland, kon ik als au pair aan de slag. Op het eerste oog leek het gezin perfect. Twee lieve kinderen. De man was een dokter en de vrouw een stewardess. Schijn bedriegt. Hij heeft mijn maagdelijkheid van mij afgenomen... tegen mijn wil. En de rest weet je wel.'
Het is een wonder dat ik dit kon zeggen zonder te huilen. Eerlijk gezegd zijn mijn tranen op. Ik voel mijn een soort van verdoofd.