Unbreak

Chapter twelve: Stockholm syndroom

'Nee, nee!' Boos loop ik achter hem aan de woonkamer in. Dit keer laat ik mij niet door commanderen. Hij kan niet zomaar bepalen dat we ermee stoppen. Dit gaat ook om mij. Christopher kijkt uit het raam, naar de weg. 'Jij kan niet altijd bepalen wat er gebeurt! Ik heb er ook wat over te zeggen. Je kan een contract niet zomaar verbreken!' Hij draait zich om. Ik zie de ernst op zijn gezicht, 'Pandora, ga naar je kamer. Nu!' Belachelijk kijk ik hem aan, 'Nee! Dit is wat ik bedoel. Jij kan mij niet behandelen als een afgedankte hond!' Standvastig sla ik mijn armen over elkaar. Dit keer blijf ik sterk in mijn schoenen staan. Met grote passen komt hij dichterbij. Zijn gezichtsuitdrukking wordt alleen maar intenser. 'Doe wat ik zeg!' Stellig schud ik mijn hoofd. 'Ga naar je kamer!' Schreeuwt hij het bijna uit. Ik verroer mij geen vin. Hoofdschuddend loopt hij langs mij heen. 'Go to your room!' roept hij terwijl die naar de deur loopt. 'Nee!' schreeuw ik hem na. Misschien moet ik hem duidelijk maken dat hij niet altijd over mij heen kan lopen.

'Hamilton,' hoor ik een maar al te bekende stem. De haartjes op mijn lichaam gaan recht overeind staan. Shit, fuck! Gehaast zoek ik naar een verstop plek in de kamer. Er is alleen niet veel ruimte om achter te verstoppen. Snel duik ik achter de bank. Voorzichtig spiek ik vanachter de bank. Dit keer was het misschien wel verstandig geweest om naar hem te luisteren. Christopher loopt over de gang met Cavendish achter zich aan. Ik zie de ogen van Christopher mij zoeken in de woonkamer. Hij ziet mij achter de bank. Lichtjes schudt hij zijn hoofd, hij maakt het gebaar dat ik verder naar achter moet. Natuurlijk doe ik dat niet. Ik wil weten wat hij hier doet. De twee mannen staan te smoezen in de gang. Ze praten zo zacht, dat ik niet kan horen wat ze zeggen. Af en toe gaan de ogen van Hugo de kamer in. Zou hij opzoek zijn naar mij?

'You what?!' Hoor ik Christopher ineens te roepen. De verbaasdheid in zijn stem is zelfs in China te horen. Helaas was dat het enige wat ik opving, het gesprek gaat weer in stilte verder. Dan kijkt hij hoofdschuddend naar Hugo. 'It's done,' klinkt Hugo kalm. Waar gaat dit over? Christopher wijst boos naar hem, 'I swear, I'm gonna come for you.' Een lach verlaat de mond van Hugo, 'I like to see you try. Pandora!' Geschrokken duik ik verder naar achter, achter de bank. Heeft hij mijn gezien? Met ongezonde spanning, maak ik mij klein achter de bank. 'She is not here, Hugo.' Klinkt Christopher rustig. 'I can smell her,' antwoordt hij vastberaden. Ja nu weet ik het zeker, ik moest naar Christopher luisteren. Ik hoor zijn voetstappen dichterbij komen. Angstig knijp ik mijn ogen dicht. Alsjeblieft Chris, doe wat.

'What are you gonna do, rape her again?' Klinkt hij uitdagend. Hugo blijft stilstaan. Zijn voetstappen klinken steeds verder bij mij vandaan. 'Is that what she told you, the little bitch? You know she was beggin' for it. She couldn't get enough.' Ah, gadverdamme! Hoe kan hij dat überhaupt zeggen! 'You are a sick man,' zegt Christopher met duidelijke walging in zijn stem. 'Have you tried her yet? You won't regret it,' tevreden zucht Hugo. Een paar seconde later klinkt het geluid van iemand die aan het stikken is. Met de angst dat het Christopher is, sta ik op.

Mijn ogen worden groot wanneer ik zie wat er aan de hand is. Christopher heeft Hugo tegen de muur gepind. Zijn onderarm heeft die tegen zijn borstkas gedrukt, zijn hand ligt om zijn keel en strak ook. Zijn aders puilen uit. Aarzelend loop ik dichterbij. Wanneer Hugo mij ziet, krijgt hij een grijs op zijn gezicht. Ook al kan die amper ademhalen. 'Chris!' schreeuw ik naar hem. Hij kijkt niet eens naar mij. Zijn hand gaat steeds strakker om de keel van Hugo. 'Chris!' schreeuw ik weer tegen hem. Opnieuw reageert hij niet op mij. Hij doet het tegenovergestelde. Elke keer wanneer ik zijn naam roep, gaat zijn hand strakker om zijn keel. 'Fucking Christopher Hamilton!' Met mijn volle gewicht, beuk ik hem opzij.

Er zit al iemand vast, ik zit er niet op de wachten dat Christopher de volgende is. Hugo grijpt gelijk naar zijn keel en hijgt als een gek. Geïrriteerd kijk ik naar hem. 'Breathe normal!' Schreeuw ik tegen hem. De hand om zijn keel is weg, wat doet die nog moeilijk. Ja ik weet ook wel dat het zeer doet, maar ik irriteer mij eraan. Dan kijk ik naar Christopher. Hij staat links van mij. Opnieuw gaan mijn haartjes rechtovereind staan. Hij staat er met een rechte rug. Zijn ogen lijken door de ziel van Hugo heen te staren. Op dit moment lijkt hij niet eens op Christopher. De blik die hij heeft, doet mij denken dat hij nog niet klaar is met hem. Als ik er niet was geweest, dan lag die nu dood op de grond.