Na het verhoor ben ik op bed gaan liggen. Uiteindelijk was ik toch wel blij dat ik met Christopher meereed, in plaats van Daniel, het voelde vertrouwder. Zeker bij zoiets is het wel fijn. Al voel ik mij wel schuldig dat hij een afspraak moest verzetten voor mij. Christopher zei dat hij het niet erg vond, niet dat ik mij daardoor minder schuldig voelde. Nu lig ik al een tijdje op bed, dom te scrollen op mijn telefoon. Ik ben best moe na het gesprek, maar ik wil niet slapen, dan is de dag zo om. Ik moet nog erg wennen aan mijn lichaam, ik kan niet wachten totdat ik weer de oude ben. Voor het ongeval sportte ik niet, nu wil ik dat eigenlijk wel gaan doen. Zeker nadat mijn lichaam zoiets heftigs heeft meegemaakt, kan het geen kwaad. Nou ja, eerst maar wachten totdat ik weer alles normaal kan doen.
Er word twee keer op mijn deur geklopt. Ik laat mijn telefoon zakken in mijn hand, 'Yeah?' Nieuwsgierig kijk ik naar wie er binnenloopt. Christopher klopt niet voordat hij binnenkomt. 'Good afternoon,' begroet de man mij rustig. Er loopt een man binnen van begin veertig. Hij heeft kort bruin haar in een kapsel dat de meeste mannen van zijn leeftijd hebben. Zijn baardje sluit mooi aan op zijn gezicht. De man heeft volle wenkbrauwen, in dezelfde kleur als zijn haar en baard. Hij draagt een blauwe pantalon, met een truitje van boven, waar hij onder een blouse heeft. De blouse is te zien doordat hij die aan de bovenkant over zijn kraag van zijn trui heeft gevouwen. Over zijn trui heen, draagt hij een colbert. Zijn bruine ogen kijken mij vriendelijk aan. Hij neemt plaats op de luie stoel die schuin tegen over het bed staat, naast het raam. Ik kijk naar de man, hij komt mij bekent voor.
Hij schuift zijn benen over elkaar, 'Do you remember me, Pandora? We've met when you were still in the hospital. I'm Phyllon Newman, your psychologist.' Hij schuift zijn, semi ronde bril, op zijn neus. Ik recht mijn rug tegen de het hoofdbord. Oh ja, ik herinner mij hem wel. Hij heeft mij opgezocht toen ik daar lag. Hij was er kort, het was geen lang gesprek. Christopher had hem voor mij aangesteld. Hij wilt dat ik over mijn traumatische ervaringen ga praten. Ik moet zeggen dat ik het erg ironisch vind van hem. Christopher praat nooit ergens over, maar laat mij het wel doen. Waarschijnlijk is die bang dat als ik dit niet doe, ik aan de drugs ga. Eerlijk gezegd kan ik hem niet eens ongelijk gegeven.
'How are you feeling today, Pandora?' Vraagt Newman. Ik draai zenuwachtig aan mijn duimen. De vorige keer dat ik hem zag, was het alleen maar om aan elkaar voorgesteld te worden. Nu word het een echt gesprek. 'Good, tired, but I'm fine,' antwoord ik hem eerlijk, 'What euh.. what do we need to talk about?' Newman houdt zijn handen in omhoog, 'It doesn't matter, anything you want.' Hij schuift verder naar achter in de stoel. Door zijn ontspannen houding, word ik dat ook een beetje. Ik haal mijn schouders op, 'Ashton broke up with me today...' Newman kijkt mij met opgetrokken wenkbrauw aan, 'Ashton? I thought you were in a relationship with Christopher.' Onbedoeld moet ik lachen, 'No I am, Ashton is—was my best friend. I chose Christopher over him.. he doesn't want to see me anymore.' Begrijpend knikt de psycholoog zijn hoofd, 'It's hard to lose a friend.'
Ik kijk naar Phyllon Newman, er was iets met deze man.. iets wat ik waard vond om te onthouden, maar ik kan er niet opkomen.
'We kunnen het gesprek ook voortzetten in het Nederlands, als je dat fijner vind,' zegt Newman dan. Dat was het! Hij kan Nederlands praten. Daar heeft Christopher hem op uitgekozen, naast het feit dat hij goed is.
'Ik kan niet eens boos zijn op Ashton,' begin ik, 'Hij heeft alle reden om mij niet meer te zien.' Newman blijft rustig, 'Waarom zeg je dat?' Ongemakkelijk friemel ik aan het kussen dat naast mij ligt, 'Omdat Ashton mij hielp, nadat ik... Er was iets gebeurd. Hij hielp mij, op het moment dat we nog vreemde voor elkaar waren. Daarna zijn we vrienden geworden. Ik heb hem letterlijk ter dode opgeschreven. Hij zou dat nooit hebben gedaan! Ashton zou geen keuze maken.' Newman kijkt naar mij met een vraag, 'Wat bedoel je daarmee te zeggen, Pandora?' Een geïrriteerde zucht verlaat mijn lichaam, 'Hij zou zichzelf hebben genoemd. Nooit zou hij mijn naam zeggen, zelfs niet die van Christopher!'
JE LEEST
Unbreak
Romance~~~ Met stomheid geslagen laat ik zijn woorden in mij nemen. Moet ik als een hond op de grond zitten, dat is fucking kleinerend. Hij denkt toch niet serieus dat ik dat ga doen! 'Als jij niet naar mij luistert, Opheilia,' zachtjes streelt hij met zij...
