Unbreak

Chapter six: No limit

Woorden kunnen niet omschrijven hoe perplex ik ben.
'Jij hebt mij vernederd!' Boos wijs ik naar de grond, 'Je liet mij als een onbelangrijk dier op de grond zitten!'
Zachtjes streelt hij over mijn wang, 'Ik weet het, popje.'
'Nou dan!' Gefrustreerd sla ik zijn hand weg, 'Hoe jij mij hebt behandeld, is geen haar beter dan Hugo!'

'Jij ziet mij als je baas. Zolang jij dat blijft doen, kunnen we geen vertrouwensband met elkaar opbouwen. Op die manier blijft er een afstand tussen ons.' Oh fuck dat. Hij weet het wel mooi over te brengen. 'Weetje mister Hamilton,' agressief maak ik een staart in mijn haar, 'Steek dat contract in je reet!' Boos storm ik langs hem heen. 'Ophelia!' Roept hij mij na, eerder schreeuwen. Fuck hem, ik ben zijn hond niet.

______

Half wakker wordend draai ik mij om in mijn bed. De heerlijk zachte donsdeken kraakt mee met de bewegingen die ik maak. Nadat ik Christopher de waarheid heb verteld over hoe ik erover denk, heb ik heerlijk geslapen. 'Hmm,' zachtjes kreun ik terwijl ik mij onder de dekens uitrek. Langzaam open ik één voor één mijn ogen.

'Ahh!' Ik schrik mij rot van de man die op de rand van mijn bed zit. Daar zit hij, al keurig in pak. Lekker belangrijk, what the fuck doet hij hier! Ik trek de deken bedekkend over mij heen. In de zomer bestaat mijn pyjama niet uit super veel stof. 'Je bent mooi als je slaapt,' zegt hij kalm. Fucking psycho! Hoelang zit hij daar al? Ik pak één van mijn kussens, 'Gek!' Roep ik gooiend met mijn kussen. Hij vangt hem voordat die op zijn gezicht beland. Hoofdschuddend sla ik de deken van mij af. Het lijkt er niet op dat die haast heeft om weg te gaan. Met toch een beetje een naakt gevoel sta ik op van het bed. Het is een roze kanten top met een kort roze broekje die tot net over mijn billen komt. Terwijl ik buk om mijn badjas van de grond te rapen, zie ik Christopher elke beweging volgen die ik maak. Zelfs nu ik naar hem kijk, houdt hij zijn ogen op mijn lichaam. Gejaagd knoop ik mijn badjas dicht.

'Ik wacht,' hij loopt naar mij toe aan de andere kant van het bed. Vragend kijk ik naar hem, 'Waar wacht je op?' Ik ga op mijn bedrand zitten. 'Een excuses,' zegt hij dan. Hij neemt naast mij plaats op het bed. Even raken onze handen elkaar aan. Snel leg ik mijn hand op mijn schoot neer. 'Excuses, waarvoor?' Niet begrijpend kijk ik naar de man die naast mij zit. 'Je was erg onbeleefd gisternacht.' Ongelovig schud ik mijn hoofd. Volgens mij zou ik zelfs excuses moeten maken als ik mijn billen verkeerd afveeg.

'Excuses?' herhaal ik hem. Ik bijt mijn lippen op elkaar. Hij knikt, 'Ja.'

'En wanneer krijg ik die? Van je zus. Wat ze tegen mij zei was kwetsend. De manier waarop ze tegen mij sprak was respectloos,' om zijn woorden even te gebruiken. Hij buigt zijn hoofd. Een droevige zucht verlaat zijn lippen. Oke.. dit was niet hoe ik dacht dat hij zou reageren. Dit zou het moment zijn waarop hij mij vertelt dat ik meer respect moet hebben, of dat ik niet zo brutaal moet doen. 'Wat heeft ze tegen je gezegd?' Ik pak zijn hoofd vast met beide handen. Ik moet recht in zijn ogen kunnen kijken. Om te weten of die er boos uitziet of niet. Het geval is dat hij er niet boos uitziet.

'Ze zei dat ik mij niet moest aanstellen. Dat ik zielig was om zulke dingen over Cavendish te zeggen.' Christopher legt zijn handen om mijn polsen. Hij ziet er verre weg van boos uit, eerder bezorgd.. Ik weet niet, het lijkt alsof hij ergens mee zit. Langzaam brengt hij mijn handen naar mijn schoot.

'Onze ouders waren erg van status,' hij haalt zijn handen van mij af. Zijn blik gaat ook bij mij weg. Hij kijkt naar voren. 'Al op een jonge leeftijd werden Adelaide en ik naar een internaat gestuurd. Alleen met de zomer en kerstvakantie kwamen we thuis. We waren erg close met elkaar, al zou je dat nu niet meer zeggen-' Dat kan je wel zeggen ja. Het verbaast mij nog steeds dat Adelaide haar broer mister Hamilton noemde, in plaats van Christopher.
'Op een woensdagmiddag liep ik naar het biologielokaal, ik was mijn boek vergeten. Toen ik naar binnen liep lag mijn zus naakt op het bureau van de leraar, met meneer Woods boven op haar. Ik dacht niet na, ik pakte het eerste voorwerp wat ik zag en begon net zolang op meneer Woods zijn hoofd te slaan, totdat hij bewusteloos raakte. Ik was veertien, die mijn zus van zeventien moest redden.' Even legt hij zijn ogen op mij. Het valt mij op dat hij al de hele tijd aan zijn ring draait. Christopher ziet er aangedaan uit, alsof die het allemaal weer voor zich ziet.