De dag ging langzaam voorbij. Urenlang heb ik op een bankje gezeten met uitkijk op het water. Toen ik eenmaal thuis aankwam, was ik van top tot teen bevroren. Natuurlijk ben ik als een gek onder de douche gesprongen. Na zeker een douche sessie van een half uur, heb ik een zwarte joggingsbroek en hoodie aangetrokken van Christopher. Mijn kleding ligt nog steeds in The Blue Moon. Ik heb er nog geen moeite gedaan om het op te halen. Al moet ik dat wel snel doen, straks is de zaak verkocht. Heerlijk opgewarmd loop ik de trap af naar beneden, naar de keuken. Daar loop ik naar de koelkast, om te kijken of er iets te eten is.
'I won't do it,' hoor ik de stem van Ambrose, 'I didn't sign up for a fat girlfriend.' Christopher lacht. Geïnteresseerd luister ik naar het gesprek, dat plaatsvind op het terras. Ook al heeft hij vanochtend nog gezegd dat ik hem niet mag afluisteren. Dit is zijn broer, dat is anders. 'Well that's gonna happen if she is pregnant,' hoor ik Christopher zeggen. Het is stil. Een geur van sigaretten rook, dringt de keuken binnen. Voetstappen, alsof iemand zenuwachtig heen en weer aan het lopen is, klinkt. 'The fuck am I supposed to do with a child!' Schreeuwt Ambrose het bijna uit. Gespannen hou ik mijn adem in. Wow, ik heb hem nog nooit boos meegemaakt. Hij leek altijd best wel relaxed. Christopher antwoordt hem niet. Een voorgevoel in mij zegt dat ze elk moment binnen kunnen komen. Snel loop ik naar de fruitschaal die op het aanrecht staat. Met de intentie om het te laten lijken dat ik al die tijd daar al stond, schil ik onschuldig in sinaasappel.
De twee heren stappen binnen. Gelijk wordt de keuken gevuld met een mix van parfum en rook. Ongestoord kijk naar de twee heren, die mijn bewegingen schaamteloos volgen. Beide staan ze met hun handen in hun zakken. Deze twee broers spiegelen elkaar altijd. Zouden ze zelf doorhebben dat ze twee handen op één buik zijn? De ogen van Ambrose gaan meerdere keren, met een bedenkelijk gezicht, over mijn lichaam. 'Fuck this shit!' Hoofdschuddend loopt hij de keuken uit. Rustig schuif ik een stukje sinaasappel naar binnen, terwijl ik Christopher vragend aankijk, 'Wat was dat?' Vraag ik hem. Christopher zucht diep, 'Niks,' zegt hij dan. Met een zwakke pas loopt hij de keuken uit. Met de stukjes fruit in mijn hand, loop ik achter hem aan. Hij is in de woonkamer gaan zitten. Liggen eerder. Hij ligt languit op zijn rug op de bank. Is hij moe ofzo?
'Je had mij wat beloofd,' benader ik hem op stellig toon. Met een goed zelfverzekerd gevoel kom ik voor hem staan. Hij draait zijn hoofd naar mij. Twee donkere ogen, kijken mij nietszeggend aan. Hij geeft mij niet de indruk dat hij wil praten. 'Je zou open met mij zijn,' dram ik door. Een diepe zucht verlaat zijn lichaam, passief slaat hij zijn armen over elkaar, 'Ik word langzamerhand gek van mijn familie,' bekent hij mij dan. Toehorend ga ik op de salontafel zitten, 'Wat is er met Ambrose?' Nieuwgierig schuif ik een stukje vrucht in mijn mond. Christopher draait zijn duimen, 'Samuela wil een kind, Brose niet.' Knikkend denk ik na. Dat lijkt mij niet een ideale situatie, laat staan de druk die het op je relatie legt. 'Waarom wil Ambrose geen kind?' Hijgend komt hij overeind, 'Hij ziet niet de positieve kant aan het hebben van een gezin.' Smullend schuif ik het laatste stukje in mijn mond, 'Jij wel?' Eerlijk gezegd ben ik best wel benieuwd hoe Christopher tegen kinderen aankijkt. Gniffelend schudt hij zijn gezicht, 'Nee, niet bepaald nee.' Zachtjes klop ik mijn handen af, 'Jij ziet niet in wat kinderen kunnen brengen in jouw leven?' Bevestigend geeft hij mij een knik. 'Waarom?' Misschien is het ook niet zo verassend om het te horen, alleen vraag ik mij af waarom hij dat denkt.
'Een goede opvoeding is de basis van alles. Wij hebben die niet gehad.' Stilletjes kom ik naast hem op de bank zitten, 'Ik kwam Adelaide vandaag tegen, zij lijkt er anders over te denken. Ze liep met haar kinderen, dat was de eerste keer dat ik haar zag lachen.' Christopher kijkt mij aan, het lijkt alsof die mij honderd dingen wilt zeggen. 'Sommige mensen zijn niet bestemd om ouders te worden,' de manier waarop hij het zegt, klinkt het alsof hij moeite moet doen om de haat in zijn stem te verbergen. Voorzichtig schuif ik wat dichter naar hem toe, 'Chris?' Teder leg ik mijn hand op zijn bovenbeen neer, 'Hebben jouw ouders je ooit geslagen?'
JE LEEST
Unbreak
Romance~~~ Met stomheid geslagen laat ik zijn woorden in mij nemen. Moet ik als een hond op de grond zitten, dat is fucking kleinerend. Hij denkt toch niet serieus dat ik dat ga doen! 'Als jij niet naar mij luistert, Opheilia,' zachtjes streelt hij met zij...
