Unbreak

Chapter twenty-six: Hurt

Er klinkt een gepiep om mij heen. Een zacht ritmisch gepiep. Langzaam open ik mijn ogen. Ik word verblind door het felle licht in de kamer. Zwakjes knijp ik mijn ogen samen. Ik voel mij raar, duizelig en licht in mijn hoofd. Mijn lichaam voelt alsof het onder drugs zit. Het voelt apart. Ik voel geen pijn, maar ik weet wel dat die er is. Daarnaast voel ik mij ontzettend moe. Ik kijk naar mijn armen. In mijn elleboog zit een buisje, waarbij de bovenkant is omwikkeld met verband. Mijn ogen gaan over mijzelf. Ik lig in een ziekenhuisbed, met een blauw ziekenhuis japon aan. Traag draai ik mijn hoofd over mijn kussen om de kamer te bekijken. Er zijn geen andere mensen, ik ben hier alleen. Op mijn bovenbeen ligt een soort handvat met een draadje. Heel langzaam en bedachtzaam buig ik een beetje naar voren om het vast te pakken. Er zit een oranje knop bovenop. Ik druk erop, ook al weet ik niet zeker wat er nu gaat gebeuren. Ik hoop dat er iemand komt. Super voorzichtig leg ik mijn rug weer tegen het kussen aan.
This is your fault Pandora. You should have stayed my friend. Hoor ik de woorden van Maya in mijn hoofd. Een traan rolt over mijn wang. Dit is mijn schuld. Het is mijn schuld dat ik hier lig. Het is mijn schuld dat Christopher en Ashton gewond zijn geraakt. Ik weet niet waar Christopher nu is, of Ashton. Zouden ze... Zouden ze nog leven? Meerdere tranen rollen stilletjes over mijn wangen. Ik hou mijn lippen op elkaar gedrukt. Als ze niet meer leven, zou ik het mijzelf nooit kunnen vergeven. Ik kan het mijzelf hoe dan ook niet vergeven. Het is mijn schuld dat we in deze situatie zitten.

Er klinken voetstappen die steeds dichterbij komen. Gehaast veeg ik mijn tranen weg. In mijn kamer verschijnt een jonge vrouw. Aan de kleding die ze draagt, is af te leiden dat ze een verpleegster is. Ze draagt een blauw verpleegsterpak, met witte klompen eronder. Haar blonde haar heeft ze opgestoken naar achter.
'Good morning, Pandora,' begroet ze mij vriendelijk. Ik volg haar met mijn ogen. Ze loopt naar het apparatuur wat naast mijn bed staat. 'How are you feeling today?' Even kijkt ze met haar blauwe ogen naar mij, in plaats van de machine. 'Go-good..' Ik kuch zachtjes. Ze drukt op een paar knopjes, dan richt ze zich op mij.
Wat ineens een stuk persoonlijker voelt, 'Really? No headaches, muscle strain, not tired, nauseous. Non of that?' Rustig blijft ze naar mij kijken. 'Yes I do,' beken ik haar, 'I feel nauseous.' Ze knikt, 'Do you feel the need to throw up?' Voorzichtig beweeg ik mijn hoofd, 'No,' schud ik. 'Good. I'll call the doctor so he can have a look a you, alright?' Slapjes knik ik. Ze lacht lief naar mij, dan loopt ze richtig de deur. 'Oh, wait,' roep ik haar terug. 'Yes?' Ze stopt met lopen, geduldig blijft ze staan. 'Where's Ashton? Is he okay? I.. I mean... Is he still.. alive?' Vraag ik haar voorzichtig. Zeg ja, zeg alsjeblieft ja! De verpleegster kijkt serieuzer dan een paar secondes geleden, 'I'll call the doctor,' zegt ze scherp. Ik kijk toe hoe ze de kamer verlaat. Wat was dat voor antwoord? Als hij nog leefde, zou ze het toch wel zeggen? Dat ze niks zegt stelt mij niet gerust.

Een paar minuten later, loopt er een man in een lange witte jas binnen. In zijn hand houdt hij een mapje met papieren erin. Terwijl hij daarin kijkt, loopt hij verder de kamer in, totdat hij naast mijn bed staan. 'Pandora,' zegt hij, hij klapt het mapje dicht. Er is een lach op zijn gezicht. Hij ziet er vriendelijk uit.
'I'm doctor Hendrickson. I'm the one who operate you. The operation was successful. We removed to bullet and prevented it from piercing right through your heart. You're a lucky girl. If the bullet was two millimeters to the side, we wouldn't be talking right now.' In complete veronderstelling kijk ik hem aan. Ik heb er helemaal niks van meegekregen. Ik kan mij nog herinneren dat we in de woonkamer waren. Dat er op Ashton werd geschoten, dat Christopher op de grond lag, dat ik werd beschoten. Voor de rest weet ik niks meer. Niet hoe ik hier ben beland in ieder geval.
'You operate me?' Hij knikt met een vriendelijke lach, 'Yes, yesterday in the afternoon around 4:30. You were anesthetized.' Dat verklaart ook waarom ik mij zo voel. Ik kijk de dokter aan in zijn aardige bruine ogen, 'For how long was I asleep?' Hij kijkt op zijn horloge, 'Let's see, the operation was finished around 8:30.. You slept for about 15 hours.' Mijn ogen rollen bijna mijn hoofd uit. 15 uur?! Dat is echt lang. Geen wonder dat ik mij zo warrig voel.