Unbreak

Chapter three: Mister Hamilton

Verslagen open ik de deur van het café. Ik word uit mijn diepe gedachten gehaald door alle geluiden in de ruimte. Het is er levendig. Het cafe is in een andere staat dan dat ik het achterliet. Er zit aan handje vol aan mensen, toch maken ze geluid voor tien. Het bier gaat over de toonbank, alsof het water is. Hebben deze mensen niks beters te doen, zo vroeg in de middag. Ik loop naar Ashton die achter de bar staat. Hij is druk bezig met het schenken van drank.

'Hi,' ik neem plaats op de laatste vrije barkruk. Hij geeft mij een snelle knik, er is iemand anders die zijn aandacht eist. Zuchtend laat ik mij voorover vallen op mijn armen op de bar. Zal ik het doen, zal ik naar mister Hamilton gaan? Hij zag er uit als een degelijke man. Voor hetzelfde geld is hij een seriemoordenaar. Hugo zag er ook uit als een degelijke man, een keurige Brit, dat bleek ook niet zo te zijn.

'Pandora!'

Ashton roept mij. Ik sleep mijn hoofd van de bar af. Afwachtend luister ik naar wat hij te zeggen heeft. 'Ik heb met mijn oom gesproken,' begint hij. Laat het alsjeblieft goed nieuws zijn. Het is geen optie voor mij om terug te gaan naar Nederland. 'Hij vindt het goed dat je hier komt werken.' Hij gooit een theedoek op zijn schouders. 'Echt waar!' Van geluk spring ik van de kruk af, 'Dat is echt fantastisch, dank je wel!' Hij wijst naar de tafels die achter ons staan, 'Begin maar met het opruimen van die glazen.'

De dag is snel voorbij gegaan. Inmiddels breekt de avond alweer aan. Ashton en ik vormen samen een goed team. Hij achter de bar en ik ervoor.

'Hier, alsjeblieft,' hij komt voor de zoveelste keer de keuken in met een stapel vieze borden. Zuchtend draai ik mijn hoofd om naar hem. Hij legt de borden naast mij neer op het aanrecht. Grijnzend kijkt hij naar de schone stapels borden en glazen naast mij, aan de andere kant van de gootsteen.
'Je dacht dat je klaar was, hé?'
Triest knik ik.
Jammerlijk haalt hij zijn schouders op, maar zijn gezicht zegt wat anders, 'Er is net een gezin gaan zitten, ze gaan vast veel bestellen.'
'Fantastisch..' Ik laat het bestek in het inmiddels viezige water vallen.
Snel werp ik een blik op de klok, die boven de gootsteen op de witte muur, hangt.
Vijf voor zes.

'Moet je ergens zijn?' Vraagt hij.
Lichtjes schud ik mijn hoofd, 'Ik weet het nog niet.'
'Hmm. Jij bent een mysterieus meisje.' Met zijn handen in zijn zakken loopt hij de keuken uit.
Balend draai ik mij om. Met mijn billen leun ik tegen het aanrecht aan. Het is totaal geen grote ruimte. Vier bij vier, zoiets. De tegels op de vloer zijn wit. De kant waar ik sta heeft een klein aanrecht met een diepe gootsteen. Aan de andere kant staat een oud fornuis met een oven. Daarnaast dat een koelkast. Dat is het, meer is hier niet.

Ik verwacht jou vanavond om 7 uur bij het Kensington Restaurant, Opheilia. En trek wat beters aan dat dit

Zijn stem blijft de hele tijd door mijn hoofd spoken. Hij klinkt zo gebiedend. Je kan er haast geen nee tegen zeggen. Er is maar één reden waarom ik twijfel om te gaan. Hij weet mijn naam. Ik wil weten hoe hij dat weet. Straks weet hij nog meer dingen van mij. Ik moet weten hoe hij mij kent.

Het geluid van hard brekend glas brengt mij weer terug op aarde. Het wordt gevolgd door een hoop geschreeuw. Benieuwd kijk ik om het hoekje van de keuken. Ashton staat tegenover een kleine man met zwaar overgewicht. Ze hebben allebei een verhit hoofd.

'It's time for you to leave,' aan zijn stem te horen is hij er behoorlijk klaar mee. Dit is niet de eerste keer dat er wat breekt aan die tafel.
'Oh bugger off!' Roept de kleine man zelfverzekerd. Hij haalt zijn neus op. Een dikke klodder tuf beland op de grond.
'Leave!' Herhaald Ashton zichzelf weer.
De kleine man maakt zich groot tegen Ashton aan, 'Oh what are you gonna do, little boy!' De manier waarop hij dat zei, klonk denigrerend.
Ashton laat het zich geen tweede keer zeggen. Met forse kracht pakt hij de man vast. Zonder moeite sleept hij de man mee naar de deur.
'Leave, now.' De kalmte in zijn stem is angstaanjagend.
Hij opent de deur voor hem.
Scheldend verlaat, de flink aangeschoten man, het pand.