Upside down (voltooid)

Part 6

"Waar is Edward?" Ik kijk naar mijn vader en hij negeert me volkomen. Ik kijk dan naar Michael "Hij werkt niet meer voor je vader" ik kijk naar mijn vader "En waarom niet?" Mijn vader loopt weg en ik kijk weer naar Michael "Hij is ontslagen omdat hij wist wat jij deed en er niks van vertelde" Mijn ogen worden groot en ik loop boos achter mijn vader aan. Ik open de deur van zijn kantoor met een klap en zie hem daar zitten.

"Denk je nou echt alleen aan jezelf? Die man heeft ook gewoon fucking kinderen en een vrouw. Nu heb jij zijn goed betaalde baan stop gezet omdat je alleen maar aan jezelf denkt? Ongelofelijk ben jij"

Hij kijkt me aan en leunt naar achter "Heb je al met Jack gesproken?" Ik kijk hem vragend aan "Jack? Wat heeft Jack hier mee te maken?" "Ik dacht dat jullie een goeie band hadden?" "We leren elkaar kennen" "Hoe kan het dan dat hij volgende week de hand van een meisje gaat vragen?" Ik kijk hem verbaasd aan "Hoe weet jij dat?" "Dat heeft hij persoonlijk tegen me gezegd. Hij vond dat jullie contact toch niet goed was en heeft in de tussentijd iemand anders ontmoet"

Ik lach "En nu? Moet ik nu janken ofzo?" Hij kijkt me aan "Jou keuzes gaan dus niet alleen ten koste van jou maar ook van andere" Hij staat op en loopt zijn kantoor uit. Ik sla boos tegen de muur en loop richting mijn kamer....

Ethan~

Ik leg de bloemen op haar graf en veeg het zand er vanaf "Vandaag was de dag dat je ons had verlaten" ik zucht en probeer mijn tranen in bedwang te houden "Het is zo moeilijk. Het ging de afgelopen jaren zo makkelijk. Ze werkte zo goed mee maar je hebt gelijk. Ze word een vrouw en daar moet ik nu mee dealen"

"Ik ben na jaren weer tekeer op haar gegaan. Ze heeft me boos gemaakt of nee woedend. Haar leven in gevaar brengen omdat ze het leuk vind? Dat laat ik dus niet toe" ik leg mijn hand op haar graf "Jij had op dit soort momenten altijd een oplossing. Een oplossing waar wij beide mee in zouden stemmen. Ik heb iemand nodig in mijn leven die die keuzes voor me maakt. Jij was diegene schone slaapster"

Ik hoor mijn telefoon afgaan en pak het uit mijn zak. Ik neem het op "Ja?" "Meneer Smith, het is Yara. Ze is nergens te bekennen" Ik sta geschrokken op "Wat zeg je?" "Het raam van haar kamer stond open. Ze is weggegaan" "Fucking hell, waar is ze?" "Het team is nu opzoek naar haar" "Ik zoek mee. Houd me op de hoogte" Ik hang de telefoon op en ren de begraafplaats uit.

~

Ik sla hard tegen het stuur en rijd door New York heen. Waar kan ze zijn? Een gedachte komt dan bij me omhoog en ik rijd richting het water. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats en ren mijn advocaten kantoor in. Iedereen groet me maar zonder iets te zeggen neem ik de lift naar de bovenste verdieping.

Ik open de deur die naar het dak gaat en neem de trap naar boven. Ik open dan de laatste deur en kom op het dak terecht. Ik kijk om me heen en zie haar daar inderdaad staan.

Ik loop er voorzichtig naartoe en ga naast haar staan. Ik leun tegen de rand en kijk naar het prachtige uitzicht. "Jij hebt me snel gevonden" Ik grinnik "Je moeder was ook niet goed in verstoppen" Ze zucht en kijkt voor zich uit.

"Ik moet sorry zeggen" Ze grinnikt "Vind je?" Ik kijk voor me uit "Mis je mama?" Ze kijkt me verbaasd aan en haalt haar schouders op "Ik leef langer zonder haar dan met haar" Ik knik "Touché" Ze kijkt weer voor zich uit en ik zie haar onderlip trillen.

Ze kijkt naar beneden en knikt "Ik mis haar met heel mijn hart. Elk stukje hart breekt als ik aan haar denk. Als ik langs het restaurant loop en haar schilderij zie hangen ga ik kapot" Ik leg mijn arm om haar schouders en trek haar tegen me aan "Verberg je gevoelens niet. Niet voor mij tenminste" Ze leunt tegen mijn schouder en zucht.

"Ik moet ook sorry zeggen voor wat ik heb gedaan maar ik doe het niet, ik heb er geen spijt van. Het waren de beste maanden uit mijn leven. Het trainen, de mensen en het vechten was geweldig. Ik kon mijn woede eindelijk ergens in kwijt"

Ik zucht en schud mijn hoofd "Ik wil je graag blij zien maar dit ga ik niet accepteren. Daarom zeg ik ook tegen je: Als ik je daar nog 1 keer zie dan moet ik consequenties nemen. Daar ga jij niet blij mee zijn en de eigenaren van het pand al helemaal niet"

Ze duwt zichzelf uit mijn armen en kijkt me geschrokken aan "Dat meen je niet, toch?" Net wanneer ik wil praten onderbreekt ze me "Je bent echt ongelofelijk. Ik wil het niet zeggen maar ik snap eindelijk de rest van de fucking wereld. Je bent een klootzak"

Ze loopt boos het dak af en ik zucht. Ik kon deze reactie verwachten.....