Upside down (voltooid)

Part 20

"Papa, het gaat goed met mij" "Ik heb je een lange tijd niet gesproken, Yara. Waar ben je nu?" Ik glimlach "Ik ben nu op een eiland in Japan. Het is hier zo mooi, papa. De mensen zijn allemaal zo aardig" "Wat doe je daar dan?" "Ik ben er al bijna 2 weken. Ik geniet gewoon van alle rust die hier is. De toerisme is enorm en er zijn veel dingen te doen"

Ik hoor hem zuchten "Ik vind het maar niks dat je daar alleen bent" ik grinnik "Er gebeurd hier niks met mij. Ik ben aan het genieten. Het is heerlijk hier" "Als jij blij bent ben ik dat ook. Probeer me alleen wel vaker te bellen. Ik was bezorgd" Ik knik "Afgesproken. Ik moet nu wel weer gaan. Ik spreek je nog wel" "Doei lieverd. Doe voorzichtig"

Ik glimlach en hang op. Ik kijk blij om me heen en loop verder het eiland op. Het is hier prachtig.....

~

Laat me tegen jullie zeggen dat, dat telefoongesprekje ook de laatste keer was dat ik mijn vader heb gesproken in de afgelopen 3 jaar. Ik ben inmiddels 24, almost 25 en laat me tegen jullie zeggen dat er niet super veel is veranderd aan mij. Of nee ik lieg. Ik ben erg veranderd van binnen. Laat me maar zeggen dat ik niet meer zo een verwend nest ben.

Sensei Sasaki kijkt verbaasd om zich heen en schud zijn hoofd "Mijn plekje is beter" Ik moet lachen en knik "Vond ik ook" Als de taxi stopt voor het huis van mijn vader stappen we uit. Ik betaal de taxichauffeur en kijk dan naar mijn huis die ik jaren niet heb gezien.

"Toen jij zei jij groot huis. Ik niet weten zo groot" ik moet hard lachen en knik "Heel groot ja" Ik loop dan naar het hek en bel aan. Even later hoor ik michael zijn stem "Huize Smith, met wie spreek ik?" Ik glimlach "Michael ik ben het. Yara"

"Yara? H..Hoe, Huh, Wacht even!"

Ik moet lachen en even later gaat het hek open. Ik zie hem het huis uit lopen en mijn richting op gaan. Hij komt verbaasd voor me staan en legt zijn handen op mijn wangen "Meisje toch. Waar heb je al die tijd gezeten?" Ik grinnik "Ik heb genoten, Michael" Hij kijkt dan naar Sensei Sasaki en dan weer naar mij "Zeg me aub dat je niet met hem hebt genoten"

Ik grinnik en schud mijn hoofd "Niet op die manier dat je denkt dat het is. Sensei Sasaki heeft mij de afgelopen jaren getraind. Hij heeft mij de oudste vorm van karate geleerd en we zijn hier voor een toernooi" hij kijkt me verbaasd aan "Yara, Kom maar naar binnen" Ik knik en sein naar sensei Sasaki dat hij mee kan lopen.

"Waar is papa?" "Hij moet elk moment thuis komen" Ik knik en Michael blijft me aankijken "Heb ik iets op mijn voorhoofd staan?" Michael schud zijn hoofd "Het is raar om je na al die jaren weer te zien. We dachten dat je dood was Yara. We hebben naar je gezocht, overal"

Ik zucht en kijk hem aan "Ik had rust nodig. Ik moest even weg van het rijke leventje hier in New York. Ik heb mezelf leren kennen. Na al die jaren doe ik eindelijk wat ik leuk vind. Wie had dat gedacht? Yara Smith die aan karate doet"

Michael kijkt naar sensei Sasaki die door de kasten heen kijkt. Ik grinnik en hij kijkt dan naar Michael "Jij niet goed kruiden. Jij ongezond. Ik kruiden voor jou" Michael kijkt hem vragend aan en ik grinnik "In Japan zijn ze erg op hun kruiden. Dat is het geneesmiddel op alles voor hun. Ik moet zeggen dat het wel met veel dingen heeft geholpen"

Net wanneer Michael iets wilt zeggen horen we de voordeur open gaan. Ik hoor voetstappen deze richting op gaan en sta op. Ik kijk glimlachend naar de deuropening maar wanneer ik merk dat het niet mijn vader is verdwijnt mijn glimlach.

Haar ogen worden groter en ze kijkt me geschrokken aan "Yara?" Ik kijk haar met een mond vol tanden aan en kijk dan naar Michael. Michael staat op en loopt naar Nora toe. Juist ja, Nora. De vrouw die mij geopereerd heeft. Maar mijn grote vraag is. Wat doet zij in het huis van mijn vader?.....