Upside down (voltooid)

Part 28

Ik word met pijn in mijn borst wakker en kijk om me heen. Ik zie sensei Sasaki op de stoel zitten en om zich heen kijken. Dit is hij natuurlijk allemaal niet gewend.

"Sensei"

Hij kijkt mijn richting op en glimlacht "Jij eindelijk wakker" Ik grinnik en knik "Hoe was het zonder mij?" Hij kijkt me serieus aan en zijn blik zegt al genoeg. Het is maar tijd dat we snel weer weg uit dit land gaan.

"Ik dacht al dat ik stemmen hoorde. Yara, je bent wakker"

Ik kijk naar mijn vader die de kamer inloopt en knik. Hij wilt me een kus op mijn voorhoofd geven maar ik schuif de andere kant op. Hij zucht en knikt "Fair enough" Hij kijkt naar sensei Sasaki "Ben je er nog steeds? Vertelde ik je niet om weg te gaan? Je hebt een slechte invloed op mijn dochter"

Ik kijk mijn vader geschrokken aan "Je gaat me toch niet zeggen dat je zo tegen hem gesproken hebt de afgelopen tijd dat ik er niet was?" Mijn vader kijkt me boos aan "Het is een vieze hufter. Hij moet van je afblijven"

"NIEMAND RAAKT MIJ AAN"

Ik voel een pijnlijke steek in mijn borst en mijn vader kijkt me verbaasd aan. Ik voel mezelf alleen maar bozer worden en kijk hem weer aan.

"Je hebt alleen maar die Amerikaanse theorieën in je hoofd. Pedo dit, viezerik dat. Niet iedereen is zo. Het is een man van 80 die bijna niet kan lopen en jij probeert jezelf wijs te maken dat hij me op een ongepaste manier aanraakt? Deze man heeft meer respect in het topje van zijn vinger dan dat jij hebt in je hele fucking lichaam"

"Yar-

"Je mag mijn kamer verlaten. Je negatieve energie doet me niet goed" "Kom op. Ga je me behandelen als een stuk stront?" "Kijk in de spiegel. Niet echt veel verschil tussen jou en het stukje stront dat je bedoeld" Hij kijkt me kwaad aan en loopt dan de kamer uit.

Ik kijk naar sensei Sasaki "Het spijt me. Hij is zo anders sinds ik terug ben" "Toen jij mij vertellen jij vakantie. Jij niet gezegd papa niet weten. Hij jou zoeken en jij niks zeggen. Ik begrijp hem" Ik knik "Ik snap het maar het is nu eenmaal gebeurd. Hij kan een volwassene zijn en dat achter zich laten. Ik blijf zijn dochter" sensei Sasaki haalt zijn schouders op "Jullie alleen drama in Amerika" Ik grinnik en knik "True"

~

We horen geklop op de deur en kijken beide die richting op. Chris zijn gezicht komt tevoorschijn en ik ga recht zitten "Chris?" Hij glimlacht "Ik dacht dat je me niet meer zou herkennen. Het is een lange tijd geleden" Ik leun tegen de hoofd van het bed aan en hij loopt voorzichtig de kamer in.

"Ik moet wel eerlijk zijn. Ik heb je flink gemist de afgelopen tijd" Ik knik "Ik kan over jou niet hetzelfde zeggen. Helaas" Hij lacht "Eerlijk genoeg" Ik knik weer super ongemakkelijk en zie dat sensei Sasaki zijn lach in probeert te houden.

"Ik heb iets voor je"

Hij laat een briefje zien "Dit is die van je vader en van jou. Ik hoop dat je die van je vader ook aan hem kan geven" Ik kijk vragend naar de briefjes "Deze brieven hebben we op de plaatsdelict gevonden. 3 jaar geleden" De plek waar mijn moeder en ik naartoe werden gebracht?

"Dit zat in een hoekje. Het was goed bedekt zodat de ontvoerders het niet zouden vinden daarom zagen we het daarvoor ook niet" ik knik en er brand nog steeds geen lichtje in mijn hoofd "De brieven zijn van je moeder voor jullie" Mijn ogen worden groter en hij knikt "Ik wilde het persoonlijk aan je geven omdat ik weet hoe erg je haar mist. Ik hoop dat dit een beetje helpt"

Ik voel de tranen in mijn ogen ontstaan en glimlach "D..Dankjewel" hij knikt "Dit is wel het minste dat ik kon doen na alles" Ik voel mijn handen trillen en kijk naar het briefje. "Ik laat je alleen. Ik hoop dat ik je weer zie, Yara" Hij loopt de kamer uit en ik kijk naar de brieven voor me....