Upside down (voltooid)

Part 22

"Jij doet met agressie. Jij moet rustig in jou hoofd zijn. Dan jij alles zien" Ik zucht en knik. "Ik ben alleen niet rustig in mijn hoofd" Hij knikt en roert zijn thee "Ik weet. Ik jou zien" Ik knik en ga zitten op de grond. Hij kijkt om zich heen "Hoor jij dit?" Ik kijk hem vragend aan.

"Ogen dicht en luister"

Ik doe wat hij zegt en sluit mijn ogen. Ik probeer te horen wat hij wil dat ik hoor maar dat lukt me niet. "Ik hoor niks" Ik open mijn ogen en hij knikt "Precies. Nu jij ogen dicht voor minuten en dan jij rust hebben. Ik thee drinken" Ik knik en sluit mijn ogen weer.

Er gaan verschillende soorten gedachtes mijn hoofd in en denk aan vroeger. Mijn tijd met tante Ellie, Mijn moeder, Mijn vader en laten we hem niet vergeten. Degene die een groot onderdeel in mijn leven was maar in de afgelopen 3 jaar niks van heb gehoord.

Ik zou zwak zijn als ik zeg dat ik hem mis maar ja, De waarheid is toch wel één van je zwaktepunten en laten we zeggen dat hij daar bij hoort. Ik heb veel tijd met hem doorgebracht. Hij heeft goed voor me gezorgd toen ik in het ziekenhuis lag. Ik lieg dan ook als ik zou zeggen dat ik hem niet heb gemist.

Ik open mijn ogen dan weer en kijk naar sensei Sasaki. Hij kijkt naar zijn thee en knikt "Jij vader praten. Anders jij geen toernooi" Ik zucht en knik "U heeft gelijk" Ik sta op en pak mijn vest van de kapstok. Sensei Sasaki neemt een slok van zijn thee en ik loop dan de dojo uit....

~

"Je bent toch weer teruggekomen"

Ik kijk mijn vader aan en knik "Goed gezien" Hij gaat zitten op de stoelen aan de keukentafel en ik doe hem na. "Wat heeft Japan met je gedaan? Ik herken mijn dochter niet meer" Ik glimlach "Het heeft al het stadsleven dat ik in me had eruit gehaald. Ik heb daar genoten. Het was een tijdje moeilijk maar daar heeft sensei Sasaki me goed mee geholpen"

"Heeft die hufter je aangeraakt? Bedreigd hij je dat je met hem bent? Wat is er aan de hand tussen jullie?"

Ik grinnik en kijk hem aan "Hij heeft me gered. Ik werd in Japan aangevallen door een groep jongens en hij heeft me gered. Die oude man van 80 heeft al die jongens bewusteloos geslagen voor mij" Mijn vader lacht "Geloof je het zelf? Die man kan niet eens lopen" ik knik "Als je het niet gelooft mag je naar het toernooi komen. Daar word alles duidelijk"

Hij schud zijn hoofd en kijkt me geïrriteerd aan "We dachten dat je vermist was. Dat je dood in het bos lag in fucking Japan" "Ik ben er toch. Ik snap het probleem niet" "HET PROBLEEM IS DAT JE ALLES ACHTER JE HEBT GELATEN ZONDER EEN WOORD TE ZEGGEN"

Ik schrik van zijn uitbarsting en hij probeert zichzelf te kalmeren. Ik zucht en knik "Ik weet dat ik het niet had mogen doen maar het is gebeurd. Ik ben er, in levende lijven. Ik heb veel geleerd in Japan en zou het voor geen goud kunnen missen"

"Heb je Ilay gesproken?" Ik schud mijn hoofd en hij knikt "Ik zou het ook niet doen als ik jou was" Ik kijk hem vragend aan "En hoezo niet?" Hij staat op en loopt naar het aanrecht "Laten we zeggen dat hij gelukkig is. Hij is nu een man in een getrouwd leventje" Ik sta op en knik "Dat is wat ik dacht"

Ik loop dan weg "Je moet wel weten dat je het aan jezelf hebt te danken. Jij bent weggegaan, Yara" ik knik en draai me om "Ik ben weggegaan om mezelf te redden en het is me gelukt. Ik ben eindelijk geslaagd in iets zonder jou" Hij kijkt me verbaasd aan en loop dan mijn oude huis uit....