My Universe || SeungJin

47.

- Jesteś zazdrosny? - zapytałem z lekkim uśmiechem, zerkając na młodszego.

Wywrócił tylko oczami i prychnął pod nosem, ciągnąc mnie jeszcze bliżej siebie o ile to możliwe. Zatrzymaliśmy się, a chłopak przysunął twarz do mojej, patrząc mi uważnie w oczy.

- Tak. Nie chcę cię więcej widzieć obok niego. - powiedział, tak poważnie, jak jeszcze nigdy w życiu. Grobowy spokój i opanowanie dudniły w jego oczach, a język w jego ustach nie mógł przedostać się przez zęby, żeby przypadkiem nie powiedzieć za wiele.

- Nawet nie wiesz, po co tam poszedłem. - wymamrotałem pod nosem, jednak chłopak wszystko słyszał i uśmiechnął się półgębkiem. - Musiałem zapytać, dlaczego psuje mi przyjaciela. - wyjaśniłem jednym zdaniem.

- Od kiedy Han nadal jest twoim przyjacielem? - prychnął i odsunął się ze mną, żeby nie stać na środku korytarza.

- Jisung jest od dobrych pięciu lat moim przyjacielem. Wiem, że to nie jest jakoś mega długo, ale naprawdę czuję i wiem, że on też nie chciał, aby to się skończyło. - powiedziałem, wzdychając cicho. Nadal gdzieś z tyłu głowy wiem, że to głupi pomysł, ale muszę spróbować. Bez ryzyka, nie ma życia... Czy jakoś tak. Tak czy inaczej, nie zostawię Jisung'a samego z Lee Minho.

- Wątpię, że ci się uda. Poza tym, dlaczego naprawdę chcesz to ciągnąć? Nie łatwiej po prostu odpuścić? - patrzył na mnie, opierając się o szafkę, nie zwracając na nic innego uwagi.

Popatrzyłem na niego, jak na głupiego i pstryknąłem go w czoło. Jeśli Seungmin nie chce mnie wspierać w tym, ani pomóc w żaden sposób, to poradzę sobie sam. Przecież to nic trudnego! Nie może być tak źle! W końcu Han... Mimo wszystko zawsze był obok mnie, więc nie mogę tak po prostu go zignorować.

- Idę na lekcje, Minnie. Idź też już. - uśmiechnąłem się do młodszego, cmokając go w policzek i jak gdyby nigdy nic poszedłem do swojej klasy. Nie wiem, czy mówić o tym Yunie. Byli razem i Han zerwał, jednak wcześniej się przyjaźnili. Nawet dłużej niż ze mną.